Max elevation: 370 m
Min elevation: 328 m
Total climbing: 98 m
Total descent: -133 m
Total time: 05:30:20
“LEK” zou Bram Tankink hebben geroepen. Waren het gewoon slechte benen of liep stroomafwaarts toch omhoog? Na wat gepuzzel bleek er nog een vierde optie; zuigende gravel. Door de vele regen van vannacht zijn de gravelpaden zacht en zompig geworden en ‘zuigt’ daardoor aan onze banden. Een tandje lichter doet wonderen, maar het scheelt wel een kilometer of 2 per uur.
Voor de rest valt er weinig te klagen over deze ochtend. We hadden volle bak regen verwacht, maar zijn vertrokken in ons T-shirt. Ergens halverwege de ochtend moet het jasje toch even aan, omdat het iets te hard gaat spetteren, maar een paar kilometer verder mag het ding de tas weer in.
Een echte koffiestop vinden we niet. Het is een beetje een ‘eenzame’ route. We zien wel dorpjes en stadjes, maar gaan er niet doorheen. We zien wel de borden met richtingaanwijzing naar gasthof, café of biergarten maar komen er niet langs. En als we al ergens langskomen, zijn de parasollen ingeklapt en brand er geen licht. Om 10 uur is het zelfs voor een Duitser te vroeg voor een biergarten.
Dus wijken we voor de lunch van de route af en gaan Kelheim in. Op zoek naar een bakker met lunchfaciliteiten. We vinden een ietwat hip café/kontitorei en schuiven naar binnen. Ik leer vrij snel dat ik om Kaffee Crema moet vragen en niet gewoon om koffie. Dan krijg je namelijk gewone filterkoffie die niet al te veel beter smaakt dan mijn oploskoffie.
Tijdens de verder uitstekende lunch barst de hemel open. We zien twee kleine hummeltjes volledig in regenkleding binnenkomen, inclusief schattige regenlaarsjes. Als we de tent verlaten komen er net twee verregende Nederlandse vakantiefietsers binnen. Desgevraagd willen zij ons bevestigen dat het nat is buiten.
Mijn ketting kraakt, mijn banden zuigen vast in de gravel, hoewel er meer gravel aan mijn benen, fiets en tassen lijkt te kleven dan dat er nog op het pad ligt.
Ik denk nog even terug aan vanmorgen toen ik bij het fietsenhok een viertal dames tegenkwam die driftig bezig waren om met een stoffer hun tassen en fiets schoon te krijgen. Ik dacht nog: “Nutteloos, moet je opletten hoe je fiets er aan het einde van deze dag eruit zal zien.”
De 13e etappe is de laatste voor de langverwachte en welverdiende rustdag. We hebben nog nooit zoveel dagen achter elkaar gefietst en hebben aan elkaar toegegeven dat het wel een beetje te lang was zonder rustdag. Het kwam gewoon niet zo goed uit. De camping was waardeloos of het stadje niet leuk genoeg. Er was altijd wel wat, waarom we ‘s-ochtends toch maar weer op de fiets stapten om de volgende etappe te voltooien. We hebben in de planning 20 fietsdagen gelardeerd met 2 rustdagen. En daar hebben we het extra dagje in Wenen niet bij gerekend. Dat betekent dat we ongeveer na 7 fietsdagen een rustdag zouden mogen en misschien moeten hebben. We zitten nu bijna op het dubbele, dus mogen we nog ergens een dagje spijbelen. Nu maar hopen op een leuke camping. Zo eentje als eergisteren in Dollnstein bijvoorbeeld.
Aangezien het regende, hebben we gekozen voor een appartement in Regensburg. Dat heeft als voordeel dat je wel zelf kunt koken en dat je wat meer ruimte hebt. We zitten er goed bij voor de rustdag, inclusief wasmachine, koelkast en vaatwasser. Die laatste dan weer zonder vaatwasblokjes, dus daar hebben we niks aan.
Morgen Bilbao-Bilbao met hopelijk vuurwerk van Vingegaard en Almeida. Ik heb er nu als zin in.
