Max elevation: 398 m
Min elevation: 348 m
Total climbing: 219 m
Total descent: -263 m
Total time: 06:31:11
Om 6 uur in de ochtend vind de lokale kerkgemeenschap het wel genoeg. Vol overgave luiden zij de klok. Ze luiden de klok langdurig, zodat alle boeren, arbeiders en zeker ook campinggasten weten dat het nog een uur duurt voordat de wekker gaat.
Nadat we nog een uurtje zijn weggedommeld, staan we om 7 uur op in een vredige omgeving met wat dauw en een vaal zonnetje. De Altmühl ligt er rustig bij. We kiezen het bankje aan het water om rustig het bij de Edeka verworven ontbijt te nuttigen.
De route vandaag is makkelijk en mooi. Zeker het stuk voor de lunch, want dan rijden we nog in de zon met af en toe een wolkje. Madeleine neemt alvast een voorschot op de evaluatie door te stellen dat de Limes route een betere opties is voor de startende vakantiefietser dan de Groene Weg naar de Middellandse Zee, wat onze eerste lange afstandsroute was. Dan wel zonder de Taunus variant, want dat is met ruim 2.600 hoogtemeters wel serieus klimwerk. Ik denk dat ze gelijk heeft.
Montag ist Ruhetag in Duitsland. Voor de HoReCa dan. Voor de rest ‘doet’ alles het gewoon. Maar koffie drinken en op terrasjes zitten en uit eten is meer een uitdaging. Bakkers en ijscafé’s zijn nog wel regelmatig open en in grotere plaatsen is er ook nog wel een koffietent te vinden. Maar de Gasthof in het dorp is toch echt dicht.
Dus kiezen we als alternatief voor Angelina’s Rast neben die Brücke, die zelfs Dienstag en Mittwoch ook als Ruhetag heeft bestempeld, het over de brug gelegen picknickplekje om zelf koffie en thee te zetten. En daar gaat ie weer; inderdaad oploskoffie.
We komen in gesprek met drie Duitsers die de Altmühltal route rijden. We schatten het in als twee broers met hun vader. De twee broers op wat oudere fietsen zonder ondersteuning en hun vader op een kekke ebike. Papa en zoon 1 vinden ons – of liever onze reis – wel interessant, maar zoon 2 wil duidelijk door. “Tjusss, wir mussen jetz gehen.” We treffen hen opnieuw bij de lunch en nog een keer in het voorbijgaan.
In dit deel van het Altmühltal liggen nogal wat kastelen, landhuizen en religieuze bouwwerken op de ‘berg’ geplakt. De een ziet er schattig en romantisch uit, de ander is meer een megalomaan vertoon van macht en rijkdom. In universiteitsstad Eichstätt kwamen we een enorm bouwwerk tegen dat uitkeek over het stadje. Madeleine wist te vertellen dat een of andere bisschop hier heeft gezeten. We vulden onmiddellijk in dat ‘het bijstandshutje’ zijn optrekje moeten zijn geweest.
Na de lunch is de lucht betrokken. Maar niet getreurd, het is nog steeds droog. Redelijk eenvoudig peddelen we naar de dagbestemming. Een 2 sterren hotel met een enorm lange naam waar ergens het woord Toni in voorkomt. Voor ons dus ‘Hotel Toni’. Ook Toni heeft Ruhetag vandaag maar we zijn toch vanaf 4 uur welkom. Door de soepele etappe van zijn we een uur te vroeg in Dietfurt. Dan nog maar even aan een ijsje likken bij Valentina.
Bij het inchecken bleek dat ons gevreesde Ruhetag probleem met het avondeten ook opgelost wordt. Toni zorgt wel voor zijn gasten op maandag, dus we kunnen tussen half zes en acht gewoon aanschuiven. Wat we gaan eten is nog een verrassing. Ach, voor de kieskeurige eter hebben we nog drie pakjes hardkeks in de achtertas 😉.