Max elevation: 276 m
Min elevation: 235 m
Total climbing: 111 m
Total descent: -140 m
Total time: 05:42:01
Wij zijn geen Ringvaartrijders. Onze zwager René heeft op hun tocht langs de Donau de rivier al eens vergeleken met een breed uitgevallen Ringvaart. Dus wij worden heel blij als de route even het binnenland induikt en over een boerenlandweggetje het bos induikt. Na de Radtreff vlak voor Hüttingen doet de route precies dat. Wij waren als een kind zo blij.
Vanochtend verlieten we de verlaten camping in Ottensheim met een natte tent die zeer gronderig rook. De ‘Zeltplatz’ was schaduwrijk en alles was zompig. Heerlijk voor de naaktslakken, maar minder voor de ‘odeur du tente’.
Er was wel een mooie slechtweervoorziening en daar hebben we het ontbijt maar genuttigd. Buiten was het nog fris. Best lekker in het zonnetje, als je ergen een plekje zonder schaduw kon vinden.
Over het weer kan ik kort zijn. Het was prachtig weer. Niet te warm, niet te koud, bijna geen wind en af en toe een wolkje.
De kilometers rijgen zich eenvoudig en snel aaneen. Eerst langs een drukke weg Ottensheim uit en Linz in en dan langs een fraai aangelegde fietsdijk langs de Donau.
Het doel voor vandaag hebben we wat bijgesteld, anders zijn we te snel in Wenen. De minicamping bij Hütingen lag op zo’n 60km van Ottensheim en dat was precies wat we moesten halen vandaag.
Met ons treurige talent om ‘lawaaicampings’ uit te zoeken, dachten we hiermee ons lot te tarten. Geen grote wegen in de buurt, geen spoor van betekenis en zelfs geen vliegveld. We verheugden ons al op een stil nachtje op een verlaten akker van een Oostenrijkse boer.
Uiteraard kunnen wij ons lot niet veranderen en – karma – bestaat de minicamping in Hütingen niet meer, of hebben ze hem heel goed verstopt. Geen richtingsbordje naar een camping en niet te vinden op Google Maps. Dus moesten we door naar Grein, waar we belandden op – je raad het al – een ‘lawaaicamping’.
Buiten de herrie is de camping in Grein wel weer een camping zoals ik ze graag zie. Een paar seizoensplaatsen, maar echt slechts een paar, een tentenveldje met picknickbanken, een koelkast en een wasmachine en boxjes om je telefoon op te laden. En als klap op de vuurpijl, gratis WiFi, dus nog kindvriendelijk ook.
Op de ‘kanaaldijk’ langs de Donau kom je vele verschillende fietsers tegen. Fietsers die een georganiseerde reis doen met mooie fietstasjes van Donaubikes. Fietsers die zomaar een tochtje op hun ebike aan het maken zijn. Oude wielrenners op retro fietsen met retro kleding en veel jonge bikepackers. Dat laatste doet mij deugd.
Onderweg kwamen twee bijzondere fietsers tegen die heel verschillend waren maar toch een bepaalde liefde deelden. Het ene stel waren jonge mannen op een gravelbike met een beatbox waar hard rappende mannen schalden. De ander was een ouder echtpaar op ebikes met ook een beatbox maar daar kwamen onvervalste Schlagers uit.
Voor het educatieve element van deze etappe verwijs ik naar het gebied bij Mitterkirchen. De Donau is niet altijd een rustig kabbelend riviertje en in verschillende jaren hebben ze hier flink last gehad van overstromingen. Een beetje zoals ons Zeeland in ‘53. De laatste en de ergste was in 2002 en toen wad het tijd er iets aan te doen. Voor meer dan 250 miljoen euro aan dammen en dijken, wanden en overloopgebieden om ervoor te zorgen dat 2002 de laatste keer zou zijn. Dat zorgt er voor dat je nu moderne vestingstadjes hebt die omdijkt en ommuurd zijn. De vijand is het water.
Aangezien we dachten in de ‘middle of nowhere’ te gaan kamperen, hebben we alle boodschappen in Mauthausen gedaan. Als je nu denkt, waar ken ik die plaats van. Daar is ie inderdaad van.
Dus vanavond lekker zelfmaak wraps om toch wel een leuke dag in stijl af te sluiten. En oh ja, ik heb in Mauthausen een mooi nieuwe pot oploskoffie kunnen vinden, dus mijn avond kan niet meer stuk.