Categorie: Nieuws

Gisteravond zijn we in de stromende regen ons tentje ingekropen. Met de belofte dat het ‘s-ochtends weer droog zou zijn. En dat was het. Inclusief – min of meer – de tent. Alleen zat de opgespatte modder tot halverwege de binnentent. Dat wordt een rondje schoonmaken thuis. Vakantiesouvenir zullen we maar zeggen.

Het was prachtig weer. De zon scheen volluit en dat kon je direct merken aan de temperatuur. En ook aan de zaken die nog drogen moesten. Dat ging in rap tempo. Een picknickkleed, een paar theedoeken en een paar teenslippers gingen voor vertrek droog tot in ieder geval bijna droog de tas in. Wel lekker, want vanaf hier hebben we alleen nog hotelovernachtingen.

De route was best leuk en in ieder geval afwisselend. We begonnen met groen en natuur, maar als je dichter bij Wenen komt kan het niet anders dan dat de bebouwing toeneemt. HoReCa was een uitdaging. We zagen zo af en toe wel een koffiestopje maar die waren nog dicht of al dicht vanwege seizoenseinde. De wind was duidelijk gedraaid en we hadden hem nu in de rug. We zoefden met gemak over de prima fietspaden en waren rond 13 uur in Wenen.

Eerst even een compliment aan de planalogische afdeling van de stad Wenen. Wat hebben zij de fietspaden mooi, netjes en behoorlijk veilig geïntegreerd in de infrastructuur. In Parijs was het een zooitje met houtje touwtje oplossingen die regelmatig tot gevaarlijke situaties leidden. Het belangrijkste verschil – denk ik – in de aanpak is dat Wenen de fiets voorop heeft gezet en niet de auto. Als het verschillende verkeer moeilijk te combineren is, hebben ze voor de fiets gekozen door er bijvoorbeeld een fietsstraat van te maken of het gewoon helemaal af te sluiten voor autoverkeer. Langs de brede allees liggen goede fietspaden die netjes in groen zijn aangegeven. Je fiets de stad in over een keurig fietspad langs het Donaukanaal. Allemaal goed bedacht. Chappeau.

Wenen in ons einddoel van deze tocht en daar hoort een finishfoto bij. Nu kunnen we niet direct iets episch verzinnen dat Wenen kenmerkt. Niet zoals de EIfeltoren of the Brandenburger Tor. Tien jaar geleden moeten mijn zus en zwager hetzelfde dilemma hebben gehad en zij hebben maar gekozen voor het standbeeld van Johann Strauss. Wij dachten “dat doen wij ook en we maken er nog een voor de Karlskirche”. Zien we wel welke de leukste is.

Dat we Wenen gehaald hebben, had ik vooraf wel gedacht. Al werd het met het mankement aan het freewheel nog wel even spannend. Uiteindelijk halen we net de 1.500km niet maar dat is van minder belang. Het geeft altijd een lekker gevoel als je de stad van je eindbestemming in fietst. Nu nog twee dagen een beetje toeristisch rondhangen in Wenen en dan met de nachttrein naar huis. Daar wil ik nog niet aan denken, want ook in Wenen is het Vakantie.

En wat ga je op je vrije dag doen in Wenen na ruim 1.400km fietsen? Fietsen Natuurlijk! Madeleine heeft een mooie tour op de fiets door Wenen geboekt. Ik ben benieuwd.

Terwijl ik de dagblog schrijf, komt er toch wel een fikse bui over ons heen. Daar hadden we rekening mee gehouden. We zijn vroeg vertrokken uit Krems om de korte etappe nog voor het ‘regenseizoen’ af te handelen. Dat is gelukt. Ik zit nu droog op een verlaten overkapt terras op de camping in Tulln. De tent hebben we droog op kunnen zetten. We zijn nu aan het testen of hij nog steeds bestand is tegen iets meer dan een paar spetters.

De route was eigenlijk best aardig met wat saaie stukken ertussen. Maar vaak genoeg werd de Donau even verlaten om door een bosje te meanderen of een plaatsje aan te doen. Het was droog en zwaar bewolkt maar na een uurtje ging zelfs het vestje uit. Ook de zon deed nog een dappere poging om zich te laten zien. Een halfuurtje konden we ons warmen aan wat zwakke zonnestralen.

We hadden voor de koffie ons oog laten vallen op een in het boekje aangegeven opmerkelijke combinatie van een verlaten kerncentrale met koffiemogelijkheid. De fantasie sloeg even op hol: Espresso van verrijkt uranium, thee gezet met zwaar water, of ‘deze terrasverwarming wordt mogelijk gemaakt met het koelwater van de centrale’. Maar dat was het natuurlijk allemaal niet. Het bleek best een prima en vooral ook drukke hut. De achtergrond is alleen wat bizar.

Gisteravond was het best gezellig op ons tentenveldje. Veel fietsers en een enkele motorrijder. We kwamen aan de praat met een Engels stel met een kind van 14 maanden die op de fiets van Passau naar Wenen onderweg zijn. Dat haalde herinneringen naar boven van meer dan twintig jaar geleden. Ook zij hadden voor vandaag Tulln als bestemming maar ik heb ze nog niet gezien.

Op de site van de camping staat een slechtweer voorziening aangeprezen. Dat is wat dikker aangezet dan dat het is uitgevoerd. We zitten op het terras van de campingshop dat als het om 17.00 open gaat ons verplicht een drankje te bestellen. Niet erg maar wel een bijzondere vorm van een Aufenthaltraum. Er is daarentegen wel een keuken met een koelkast. Het tentenveldje had ooit gras maar rond 1998 is een grassprietje voor het laatst gezien. We zijn benieuwd of de regen ons veldje in een modderpoel verandert. Daarom hebben we ons tentje tactisch iets hoger gezet zodat we straks niet onze tent uitdrijven.

Voor vanavond staat er verse pasta op het menu. Koken is dus geen probleem maar een droog plekje vinden om het op te eten kan een uitdaging worden. Het alternatief is de Taverne van de camping. Daar hebben ze vast schnitzel. Twijfel, twijfel en luxe probleem. Liever koken we nu zelf omdat we in Wenen ook een paar keer uiteten gaan en onze voorraad Rennies beperkt is.

Kijkend naar mijn overzicht van gefietste ‘tegeltjes’ zit er nu helaas een klein gaatje in de streep van Nederland naar Wenen. Oorzaak is de noodzakelijke treinreis van plaats delict van het overlijden van mijn freewheel en Krems. Het is niet anders. We zijn al lang blij dat we onze reis kunnen afmaken en Wenen per fiets kunnen innemen.

Ik bedacht mij vannacht in een uurtje van slapeloosheid nog een oplossing voor mijn kapotte freewheel. Een noodgreep die ik had kunnen toepassen om toch fietsend ergens te kunnen komen. Wel handig dat ik dat bedenk als alles is opgelost en ik rustig in mijn bedje lig. Als jij ook een oplossing weet om toch te kunnen blijven fietsen met een kapot freewheel, laat het me weten.

”Lucky bastards”, geluksvogels zijn we op deze dag met pech. Het had zoveel vervelender kunnen zijn, maar dat is het niet geworden.

We waren niet vroeg weg vanochtend, omdat we de tent nog wat wilden drogen in de ochtendzon. Er was bewolking en zelfs regen voorspeld aan het einde van de dag en dan wil je niet met een kletsnatte tent zitten.

We keken vluchtig of er al beweging zat in de hangmat van onze ‘Digitale Nomade’. Dat is niet een naam die wij verzonnen hebben voor onze tijdelijke buurman. Zo heeft hij zichzelf geïntroduceerd bij ons. Hij is op weg naar Thailand en heeft zich overal uitgeschreven zodat hij nergens belasting hoeft te betalen. Daar was ie gisteravond nogal trots op. Voor zover ik heb kunnen begrijpen was hij online coach van het een of het ander. En met het geld dat hij bij elkaar ging brengen met zijn trip ging hij in de buurt van Dusseldorf een community beginnen. Dat was wel het punt waar we zijn afgehaakt, want wij voelden een sociale druk tot sponsoring opkomen. Wij betalen wel belasting. Dus de met belastingcenten betaalde weg waarop hij rijdt, mag hij als onze sponsoring beschouwen. ‘Namasté‘.

De route van vandaag was eigenlijk gewoon mooi. Geholpen door het zonnetje reden we door een smaller Donaudal met veel te zien, voldoende HoReCa afleiding en degelijke supermarkten met lekkere lunchbroodjes.

Weliswaar vlotte het niet zo door de fikse tegenwind, maar dat deed niets af aan de prachtige omgeving. Ook verschenen er op de bergen weer een aantal bijstandshutjes van landheren en geestelijken.

Zo ook in Melk. Rare naam voor een stad, maar het is wat het is. Daar hebben ze blijkbaar zo iets opzienbarends gebouwd dat vele Donaubootjes een reden zagen om aan te meren en de opvarenden de kade op te zwiepen. Al dan niet voorgegaan door een mevrouw met vlaggetje en wat uitleg in het Amerikaans of het Mandarijn.

De groep Chinezen waren niet de eersten die verwonderlijk keken naar onze lunchsituatie. Wij hadden een prima bankje geconfisqueerd met een stukje grasland daarnaast. Dat stukje gras – in de zon – was onze droogweide voor de tent, zodat ook de laatste druppels vocht de tent konden verlaten. Ergens realiseerden we ons wel dat we er niet heel veel anders eruit zagen dan onze digitale nomade in zijn hangmat. Een beetje treurig stel dat op een bankje een broodje kaas zit te eten terwijl ze hun natte tent droog kijken.

Even na Melk ging het mis. Op de site van de Europafietser was al aangegeven dat we door een wegopbreking op de rechteroever van de Donau tijdelijk moesten oversteken naar de linkeroever. Wij dachten met een veer, maar het bleek een brug met een verschrikkelijk steile opgang. Dat was wellicht de laatste druppel voor mijn fiets. Midden op de brug heb ik nog een foto gemaakt van wederom een pauperpaleisje op de berg maar toen ik weer opstapte draaide alles door. Alsof mijn ketting eraf lag. Maar die zat er nog om.

Een vrij korte inspectie leverde de conclusie ‘kapot freewheel’ op. In het Duits heet dat een ‘Freilauf’ en het is het ding dat ervoor zorgt dat als je trapt de kracht overgebracht wordt van je ketting op je wiel. En als je stopt met trappen dat je trappers stil blijven staan en niet als een gek in de rondte vliegen. Als dat ding stuk is, is het niet best want dat kan ik niet zelf repareren op vakantie. Ik kan misschien de cassette eraf krijgen, maar dan ben ik nog niet bij het freewheel. En als ik dat al kan demonteren, kan ik het waarschijnlijk nog niet repareren. Ik zat dus dik in de penarie.

Madeleine was alvast vooruit gefietst, want die vond de foto van het zoveelste paleis op de berg minder interessant. Inmiddels was zelfs zij een beetje ongeduldig geworden. Het duurde wel heel lang voordat ik de brug afkwam.

Beneden aan de brug waar ik Madeleine het nieuws kwam brengen, drong de mogelijke consequentie van de situatie tot mij door. Einde vakantie, met grote of kleine letter ‘V’. Woest gooide ik mijn helm een grasveldje op.

Het eerste lichtpuntje kwam snel. Ik was gestrand op 20 meter van een ‘Rad Service Station’. Een pilaar met gereedschap en een pomp waar je de meest voorkomende malaise aan je fiets mee op kunt lossen. Maar niet een kapot freewheel.

Madeleine was ondertussen in gevecht met het internet. 4G lijkt alweer zolang geleden en we zijn haar snelheid van reageren een beetje ontwend. Toch wist ze én mij tot bedaren te brengen én uit te vinden dat er 900 meter verderop een treinstation was die ons naar onze bestemming van de dag kon brengen; Krems.

Er kwamen nog een paar aardige fietsers langs die constateerden dat mijn ‘freilauf’ niet meer functioneerde en dat we het best terug naar Melk konden gaan. Drie kilometer wandelen en weer over diezelfde brug en in Melk was alleen een ‘Fahrad Verleih’ . Ik vroeg me af of die mijn freewheel issue konden oplossen.

Madeleine haar idee klonk beter. Met de trein naar Krems, waar – lang leve Google – meerdere fietszaken zaten. Het enige probleem: de trein ging over 15 minuten en de volgende dan pas weer over 3 uur.

Dus ben ik al steppend – alsof ik steeds van plan was om op te stappen, maar het dan toch niet deed – richting de ‘Bahnhof’ getogen. Die ook nog eens 50 meter boven Nieuw Donau Peil lag en alleen te bereiken was via een steile klim.

Geluk nummer 2 was dat bij aankomst op het station de trein nog keurig stond te wachten. De conducteur vonden we zittend op een bankje voor het verlaten stationshuisje. De fietsen konden mee als de tassen er maar afgehaald werden. Een minuut later vertrokken we alsnog naar Krems maar nu per trein.

Al balend keken we naar buiten waar we op een prachtig stuk langs de Donau wijnstokken tegen de heuvels aan zagen geplakt her en der doorkruist door een eenzame fietser. De fietser die ook wij hadden kunnen zijn. Het rouwproces was in volle gang en we begonnen al na te denken wat we moesten doen als…….

De dichts bijzijnde fietsenmaker in de buurt van het station in Krems is Aichinger Bicycle + Sport op 7 minuutjes lopen en dus op 4 minuutjes steppen van het station.

Bij aankomst zag het eruit als een zaak die wellicht wel iets kon met mijn probleem. Al zei de heer Aichinger wel ‘Oei’ toen hij het euvel zag. Hij begon onmiddellijk kransjes te tellen en de bandenmaat te noteren. Hij liep de zaak in en riep iets dat klonk als “Gabben wier oine saxundzwanziger mit oine neuner shimono.”

Geluk nummer 3 was dat deze zaak gewoon een klassiek 26 inch wiel met een 9 speed body had hangen. Ik kon zelfs kiezen of ik hem in het zilver of het zwart wilde hebben.

Repareren van mijn wiel was volgens doctor Aichinger nog wel mogelijk maar duur en als je ‘Freilauf’ het begeeft is dat een teken dat de rest het ook niet lang meer houdt. Een nieuw wiel dan maar.

Ik mag het van Madeleine niet teveel over geld hebben, maar een nieuw wiel plus arbeidsloon voor €113,- vind ik niet veel. Alles klaar in 20 minuten. Ik heb de mannen maar een onhollandse fooi gegeven.

Ik kon weer fietsen. Hoewel dat vrij gebruikelijk is op een fietsvakantie voelde dat nu als een bevrijding. We konden gewoon de Vakantie – ik ga het alvast maar met een hoofdletter schrijven – voortzetten en onze tocht naar Wenen afmaken. Wat een domper zou het zijn als je 130 kilometer voor Wenen zou moeten stoppen door een weigerend achterwiel. Daarmee bedoel ik natuurlijk dat ik moet stoppen. Met Madeleine haar achterwiel was niets mis dus die kan gewoon doorfietsen.

Ik ben even de tel kwijt, maar ik denk geluk nummer 5 was een camping met terrasje waar ze een goede Weissen schonken. Daar was ik wel even aan toe.

Het is nu bijna 9 uur in de avond, het regent nog niet, ik zit in mijn T-shirt buiten aan tafel achter een heerlijke kop oploskoffie. “Vakantie”.

Wij zijn geen Ringvaartrijders. Onze zwager René heeft op hun tocht langs de Donau de rivier al eens vergeleken met een breed uitgevallen Ringvaart. Dus wij worden heel blij als de route even het binnenland induikt en over een boerenlandweggetje het bos induikt. Na de Radtreff vlak voor Hüttingen doet de route precies dat. Wij waren als een kind zo blij.

Vanochtend verlieten we de verlaten camping in Ottensheim met een natte tent die zeer gronderig rook. De ‘Zeltplatz’ was schaduwrijk en alles was zompig. Heerlijk voor de naaktslakken, maar minder voor de ‘odeur du tente’.

Er was wel een mooie slechtweervoorziening en daar hebben we het ontbijt maar genuttigd. Buiten was het nog fris. Best lekker in het zonnetje, als je ergen een plekje zonder schaduw kon vinden.

Over het weer kan ik kort zijn. Het was prachtig weer. Niet te warm, niet te koud, bijna geen wind en af en toe een wolkje.

De kilometers rijgen zich eenvoudig en snel aaneen. Eerst langs een drukke weg Ottensheim uit en Linz in en dan langs een fraai aangelegde fietsdijk langs de Donau.

Het doel voor vandaag hebben we wat bijgesteld, anders zijn we te snel in Wenen. De minicamping bij Hütingen lag op zo’n 60km van Ottensheim en dat was precies wat we moesten halen vandaag.

Met ons treurige talent om ‘lawaaicampings’ uit te zoeken, dachten we hiermee ons lot te tarten. Geen grote wegen in de buurt, geen spoor van betekenis en zelfs geen vliegveld. We verheugden ons al op een stil nachtje op een verlaten akker van een Oostenrijkse boer.

Uiteraard kunnen wij ons lot niet veranderen en – karma – bestaat de minicamping in Hütingen niet meer, of hebben ze hem heel goed verstopt. Geen richtingsbordje naar een camping en niet te vinden op Google Maps. Dus moesten we door naar Grein, waar we belandden op – je raad het al – een ‘lawaaicamping’.

Buiten de herrie is de camping in Grein wel weer een camping zoals ik ze graag zie. Een paar seizoensplaatsen, maar echt slechts een paar, een tentenveldje met picknickbanken, een koelkast en een wasmachine en boxjes om je telefoon op te laden. En als klap op de vuurpijl, gratis WiFi, dus nog kindvriendelijk ook.

Op de ‘kanaaldijk’ langs de Donau kom je vele verschillende fietsers tegen. Fietsers die een georganiseerde reis doen met mooie fietstasjes van Donaubikes. Fietsers die zomaar een tochtje op hun ebike aan het maken zijn. Oude wielrenners op retro fietsen met retro kleding en veel jonge bikepackers. Dat laatste doet mij deugd.

Onderweg kwamen twee bijzondere fietsers tegen die heel verschillend waren maar toch een bepaalde liefde deelden. Het ene stel waren jonge mannen op een gravelbike met een beatbox waar hard rappende mannen schalden. De ander was een ouder echtpaar op ebikes met ook een beatbox maar daar kwamen onvervalste Schlagers uit.

Voor het educatieve element van deze etappe verwijs ik naar het gebied bij Mitterkirchen. De Donau is niet altijd een rustig kabbelend riviertje en in verschillende jaren hebben ze hier flink last gehad van overstromingen. Een beetje zoals ons Zeeland in ‘53. De laatste en de ergste was in 2002 en toen wad het tijd er iets aan te doen. Voor meer dan 250 miljoen euro aan dammen en dijken, wanden en overloopgebieden om ervoor te zorgen dat 2002 de laatste keer zou zijn. Dat zorgt er voor dat je nu moderne vestingstadjes hebt die omdijkt en ommuurd zijn. De vijand is het water.

Aangezien we dachten in de ‘middle of nowhere’ te gaan kamperen, hebben we alle boodschappen in Mauthausen gedaan. Als je nu denkt, waar ken ik die plaats van. Daar is ie inderdaad van.

Dus vanavond lekker zelfmaak wraps om toch wel een leuke dag in stijl af te sluiten. En oh ja, ik heb in Mauthausen een mooi nieuwe pot oploskoffie kunnen vinden, dus mijn avond kan niet meer stuk.

“Vakantie” Natuurlijk zijn we al zestien dagen onderweg, maar de “Vakantie” kreet kwam er nu pas uit. Best laat moet ik toegeven en het had ook al wel in het Altmühltal kunnen gebeuren, maar dat deed het niet. De kreet “Vakantie” – jazeker, met een hoofdletter – komt bij ons naar boven als we ons in een andere wereld wanen. Een andere wereld dan thuis. Als we echt even ondersteboven zijn van de prachtige omgeving, omdat we simpelweg bij ons niet zoiets hebben. Natuurlijk hebben we jarenlang in Almere gewoond en konden we “Vakantie” roepen zodra we de brug over waren, maar deze tocht – hoe leuk dan ook – blinkt niet uit in lange enden met prachtig natuurschoon.

Gisteravond bleek onze keuze voor een hotel een hele beste. Het regende hard en van 600 meter lopen naar het restaurant werd je serieus nat. En ook ‘s-nachts ging het gewoon door.

Hoe anders was het vandaag. We begonnen nog wel met bewolking en het was zeker fris, maar in de loop van de ochtend kwam het zonnetje door. Hoe mooier de omgeving werd, hoe meer de zon zich liet zien.

Vanaf Passau tot ongeveer Aschach is het wonderschoon. Het dal vernauwt zich en de flankerende heuvels lijken bergen te worden. Af en toe kun je een rotspartij ontwaren. Je fiets over een ‘bijna fietspad’. Het is een normale weg, maar je komt er amper auto’s tegen. Je moet een keer overteken met een veer en er is ook nog genoeg HoReCa. Wat wil een mens nog meer? Oh ja, de route is zo vlak als een dubbeltje, dus spierpijn krijg je er ook niet van.

Bij Aschach verbreedt het dal zich weer en lossen de bergen op in heuvels en daarna in vlak akkerland. Een rivierdijk van 20 kilometer wacht ons op. Weg is het “Vakantie” gevoel. We geven gas en komen eerst bij een waterkrachtcentrale en daarna bij een wonderlijk veer naar Ottensheim. Het is een soort ponton met motor, maar het zit ook nog vast aan een kabel die van oever tot oever loopt. Als de bemanning deze constructie bedacht heeft, is het een wonder dat we de overkant gehaald hebben. En dat hij al zijn vingers en tenen nog heeft. Een ijzeren landvast om een ratel schoppen op zijn teenslippers. “Arbo, was ist das?”

De camping van vandaag is klein en leuk. We willen hier onze tweede rustdag houden. Wel ligt het bijna helemaal in de schaduw en aan een Bundesstrasse. Ik ben benieuwd hoe het verkeer vannacht is. Door de aanwezigheid van water lijkt de kans op muggen ook vrij aanzienlijk. Morgen is het zondag, dus hebben we de SPAR ontdaan van wat bruikbare levensmiddelen. Zondag is hier in Oostenrijk alles gesloten.

Oh ja, we zitten in Oostenrijk. We hebben de grens gepasseerd. Al moesten we stoppen en drie keer kijken om dat vast stellen. Maar goed, we zijn toch maar van Nederland naar Oostenrijk gefietst. Je hebt er verder niets aan. Je kan het niet gebruiken op je CV en vrienden zeggen ‘wat stoer’ en bedoelen ‘je bent gek’. Maar toch.

Morgen rust en maandag hopen we op meer “Vakantie”.

Droog. Waar we toch echt rekening hielden met het inpakken in de regen, was het droog vanochtend. Een meevaller en zoals zou blijken niet de enige vandaag.

Onze standaard aanpak met voorspeld slecht weer in de ochtend is niet ontbijten op de camping. Maar de lokale bakker ontdoen van een aantal goede broodjes en – als je mazzel hebt – een prima kop koffie.

Bij het vertrek naar de bakker regende het dan toch. Voorspelling kwam uit, alleen iets later dan verwacht. We vonden een hippe en verder uitstekende bakker in het centrum van Deggendorf. Waar we uitgebreid van ons ontbijt hebben genoten. We hadden geen haast want er stond maar 60km op de planning. Het resultaat van de extra inspanning van gisteren.

De tweede meevaller van de dag is de route, die al een stuk beter is dan die van gisteren. Niet eindeloos onderaan een al dan niet afgezette dijk fietsen, meer afwisseling en meer ‘leven’ in de vorm van bakkerijtjes en cafeetjes. Er stond nauwelijks wind en de ondergrond was overwegend asfalt.

De lunch vonden we in Vilshofen. Een stadje dat ik onmiddellijk als ‘leuk’ had omschreven als er niet zoveel nog leukere stadjes op de route hadden gelegen én als de gemeente Vilshoven had bedacht dat er een verschil is tussen een winkelstraat en een autobahn. De bakker in Vishofen was wel OK, maar langzaam beginnen we hier ook wat kritischer naar te kijken. Liet ik in etappe 8 een foto zien van een paar prachtige – en vooral ook lekkere – broodjes kaas. Het broodje bij de lunch vandaag was voorzien van een plat plakje en een vieze augurk. Je kunt niet altijd zes gooien.

Het restant van de route verliep soepel, doch goeddeels in de regen. Aanrijden op Passau is niet direct een feest. Wel hebben ze hun best gedaan om je over zoveel mogelijk fietspaden te leiden. Maar het is wat provisorisch en vaak langs de grote weg. De oversteek over de Donau bij de waterkrachtcentrale was dan weer wel leuk.

In Passau lagen de Rijnreisbootjes drie rijen dik aan de kade. Dat beloofde een behoorlijke drukte in de stad. Alle opvarenden zijn natuurlijk door het dolle heen dat ze van die drijvende touringcar af mogen om even de benen te strekken langs het moois wat Passau te bieden heeft.

De derde meevaller was dus dat het helemaal niet zo druk was in het oude centrum en bij de Dom. Het niet al te geweldige weer droeg daar ongetwijfeld aan bij maar wij vonden het al lang best. De nauwe straatjes zijn best leuk, al hoef ik vanavond bij het scheren de bus scheerschuim niet meer te schudden. Dat hebben de kasseien al voor mij gedaan.

De Dom van Passau is weer een gebouw met veel pracht en praal. Voor mij was een beetje onverwacht dat het ding wit is en eerlijk gezegd vind ik hem gewoon lelijk. Positiever ingestoken zou ik kunnen zeggen dat ik wel mooiere kerkjes heb gezien.

Gezien de regen – het regent lekker terwijl ik dit schrijf – heeft Madeleine een goed hotel uitgezocht met lift. Dat is handig, want dan hoeven we de fietstassen niet naar twee hoog te slepen. Wat ze er niet bij vertelde is dat het hotel bovenop de Angliru stond en we zeker meer energie kwijt waren met de beklimming dan met een paar tasjes de trap op slepen. Maar hier hoog en droog, gewassen en geschoren achter mijn toetsenbordje, is het haar vergeven.

”Saai” zou een passend woord zijn. Madeleine noemt het “Het grote niets”. Je zou het ook iets positiever kunnen insteken met “Lekker weer” of “Makkelijk fietsen”. In elke lange afstand fietstocht zit er minimaal 1; een doodsaaie om snel te vergeten etappe. Dit was er wel een.

De route liep over dijken en soms onder dijken en dan weer over eindeloos lange en vooral rechte landbouwweggetjes. Hoewel we licht wind tegen hadden, was het niet moeilijk fietsen. Stroomafwaarts, dus dat helpt ook nog een beetje en het was gewoon zalig weer. Niet te warm en niet te koud.

Wel hadden we bedacht dat we van het mooie weer gebruik wilde maken en er een paar extra kilometers aan vast wilde plakken. Morgen staat er regen op het menu en dan kunnen we wat minder kilometers maken en in Passau aankomen, waar in geval van nood vast door Madeleine wel weer een hotel te boeken valt.

Langs de route was behalve niets te zien, ook niets te eten of te drinken. Wel weer allemaal verwijzingen naar supergezellige biergartens en gasthofen verderop, maar daar weet je dan niet van hoeveel verderop dat is en – niet onbelangrijk – of het wel open is. Dus we hebben tot Bogen doorgedouwd om daar de lunch bij de Edeka te bemachtigen. Dat was na ongeveer 60 kilometer. Toen nog een bankje in de schaduw om het spul naar binnen te werken. Dat lukte niet en we reden steeds vaker fout omdat ze langs de Donau met dijkverzwaring bezig zijn en af en toe de route omleggen. Soms bewegwijzerd, maar als ze klaar zijn en de oude weg hebben weggehaald, zoek je het zelf maar uit. Madeleine was wijs en beval een stop. We zagen wel schaduw maar geen bankje, dus de stoeltjes uit de tas en lunchen maar. Dat was na 70 kilometer en rond een uur of 2.

Na de lunch hebben we niet echt meer geprobeerd de originele route te volgen. De omleidingen waren te talrijk en op een gegeven moment ontvouwde zich een spiksplinter nieuw fietspad voor ons neus en die leek gewoon wel de Donau te volgen. Prima dan.

In Deggendorf hebben we de ‘strandcamping’ opgezocht. Dat was, zoals verwacht, een prachtig uithangbord van vergane glorie. We staan in de voormalig biergarten van de camping. Een beetje afgescheiden van de rest van de camping. Daar staan caravans die hun laatste rustplaats hebben gevonden, maar waarvan de eigenaar het nog niet los kan laten. Een camping die past bij de route van vandaag.

Ik ben nog even heen en weer geweest naar de Rewe. Vandaar dat het in totaal 94km is geworden. De etappe is echter maar 90km lang. Negentig hele enerverende en boeiende kilometers. Gelukkig ontmoetten we twee fietsende Duitsers op de camping die in tegenovergestelde richting rijden. Zij beloven ons een mooiere route in Oostenrijk. Laten we het hopen, want vandaag was wel mentaal afzien.

“LEK” zou Bram Tankink hebben geroepen. Waren het gewoon slechte benen of liep stroomafwaarts toch omhoog? Na wat gepuzzel bleek er nog een vierde optie; zuigende gravel. Door de vele regen van vannacht zijn de gravelpaden zacht en zompig geworden en ‘zuigt’ daardoor aan onze banden. Een tandje lichter doet wonderen, maar het scheelt wel een kilometer of 2 per uur.

Voor de rest valt er weinig te klagen over deze ochtend. We hadden volle bak regen verwacht, maar zijn vertrokken in ons T-shirt. Ergens halverwege de ochtend moet het jasje toch even aan, omdat het iets te hard gaat spetteren, maar een paar kilometer verder mag het ding de tas weer in.

Een echte koffiestop vinden we niet. Het is een beetje een ‘eenzame’ route. We zien wel dorpjes en stadjes, maar gaan er niet doorheen. We zien wel de borden met richtingaanwijzing naar gasthof, café of biergarten maar komen er niet langs. En als we al ergens langskomen, zijn de parasollen ingeklapt en brand er geen licht. Om 10 uur is het zelfs voor een Duitser te vroeg voor een biergarten.

Dus wijken we voor de lunch van de route af en gaan Kelheim in. Op zoek naar een bakker met lunchfaciliteiten. We vinden een ietwat hip café/kontitorei en schuiven naar binnen. Ik leer vrij snel dat ik om Kaffee Crema moet vragen en niet gewoon om koffie. Dan krijg je namelijk gewone filterkoffie die niet al te veel beter smaakt dan mijn oploskoffie.

Tijdens de verder uitstekende lunch barst de hemel open. We zien twee kleine hummeltjes volledig in regenkleding binnenkomen, inclusief schattige regenlaarsjes. Als we de tent verlaten komen er net twee verregende Nederlandse vakantiefietsers binnen. Desgevraagd willen zij ons bevestigen dat het nat is buiten.

Mijn ketting kraakt, mijn banden zuigen vast in de gravel, hoewel er meer gravel aan mijn benen, fiets en tassen lijkt te kleven dan dat er nog op het pad ligt.

Ik denk nog even terug aan vanmorgen toen ik bij het fietsenhok een viertal dames tegenkwam die driftig bezig waren om met een stoffer hun tassen en fiets schoon te krijgen. Ik dacht nog: “Nutteloos, moet je opletten hoe je fiets er aan het einde van deze dag eruit zal zien.”

De 13e etappe is de laatste voor de langverwachte en welverdiende rustdag. We hebben nog nooit zoveel dagen achter elkaar gefietst en hebben aan elkaar toegegeven dat het wel een beetje te lang was zonder rustdag. Het kwam gewoon niet zo goed uit. De camping was waardeloos of het stadje niet leuk genoeg. Er was altijd wel wat, waarom we ‘s-ochtends toch maar weer op de fiets stapten om de volgende etappe te voltooien. We hebben in de planning 20 fietsdagen gelardeerd met 2 rustdagen. En daar hebben we het extra dagje in Wenen niet bij gerekend. Dat betekent dat we ongeveer na 7 fietsdagen een rustdag zouden mogen en misschien moeten hebben. We zitten nu bijna op het dubbele, dus mogen we nog ergens een dagje spijbelen. Nu maar hopen op een leuke camping. Zo eentje als eergisteren in Dollnstein bijvoorbeeld.

Aangezien het regende, hebben we gekozen voor een appartement in Regensburg. Dat heeft als voordeel dat je wel zelf kunt koken en dat je wat meer ruimte hebt. We zitten er goed bij voor de rustdag, inclusief wasmachine, koelkast en vaatwasser. Die laatste dan weer zonder vaatwasblokjes, dus daar hebben we niks aan.

Morgen Bilbao-Bilbao met hopelijk vuurwerk van Vingegaard en Almeida. Ik heb er nu als zin in.

Om 6 uur in de ochtend vind de lokale kerkgemeenschap het wel genoeg. Vol overgave luiden zij de klok. Ze luiden de klok langdurig, zodat alle boeren, arbeiders en zeker ook campinggasten weten dat het nog een uur duurt voordat de wekker gaat.

Nadat we nog een uurtje zijn weggedommeld, staan we om 7 uur op in een vredige omgeving met wat dauw en een vaal zonnetje. De Altmühl ligt er rustig bij. We kiezen het bankje aan het water om rustig het bij de Edeka verworven ontbijt te nuttigen.

De route vandaag is makkelijk en mooi. Zeker het stuk voor de lunch, want dan rijden we nog in de zon met af en toe een wolkje. Madeleine neemt alvast een voorschot op de evaluatie door te stellen dat de Limes route een betere opties is voor de startende vakantiefietser dan de Groene Weg naar de Middellandse Zee, wat onze eerste lange afstandsroute was. Dan wel zonder de Taunus variant, want dat is met ruim 2.600 hoogtemeters wel serieus klimwerk. Ik denk dat ze gelijk heeft.

Montag ist Ruhetag in Duitsland. Voor de HoReCa dan. Voor de rest ‘doet’ alles het gewoon. Maar koffie drinken en op terrasjes zitten en uit eten is meer een uitdaging. Bakkers en ijscafé’s zijn nog wel regelmatig open en in grotere plaatsen is er ook nog wel een koffietent te vinden. Maar de Gasthof in het dorp is toch echt dicht.

Dus kiezen we als alternatief voor Angelina’s Rast neben die Brücke, die zelfs Dienstag en Mittwoch ook als Ruhetag heeft bestempeld, het over de brug gelegen picknickplekje om zelf koffie en thee te zetten. En daar gaat ie weer; inderdaad oploskoffie.

We komen in gesprek met drie Duitsers die de Altmühltal route rijden. We schatten het in als twee broers met hun vader. De twee broers op wat oudere fietsen zonder ondersteuning en hun vader op een kekke ebike. Papa en zoon 1 vinden ons – of liever onze reis – wel interessant, maar zoon 2 wil duidelijk door. “Tjusss, wir mussen jetz gehen.” We treffen hen opnieuw bij de lunch en nog een keer in het voorbijgaan.

In dit deel van het Altmühltal liggen nogal wat kastelen, landhuizen en religieuze bouwwerken op de ‘berg’ geplakt. De een ziet er schattig en romantisch uit, de ander is meer een megalomaan vertoon van macht en rijkdom. In universiteitsstad Eichstätt kwamen we een enorm bouwwerk tegen dat uitkeek over het stadje. Madeleine wist te vertellen dat een of andere bisschop hier heeft gezeten. We vulden onmiddellijk in dat ‘het bijstandshutje’ zijn optrekje moeten zijn geweest.

Na de lunch is de lucht betrokken. Maar niet getreurd, het is nog steeds droog. Redelijk eenvoudig peddelen we naar de dagbestemming. Een 2 sterren hotel met een enorm lange naam waar ergens het woord Toni in voorkomt. Voor ons dus ‘Hotel Toni’. Ook Toni heeft Ruhetag vandaag maar we zijn toch vanaf 4 uur welkom. Door de soepele etappe van zijn we een uur te vroeg in Dietfurt. Dan nog maar even aan een ijsje likken bij Valentina.

Bij het inchecken bleek dat ons gevreesde Ruhetag probleem met het avondeten ook opgelost wordt. Toni zorgt wel voor zijn gasten op maandag, dus we kunnen tussen half zes en acht gewoon aanschuiven. Wat we gaan eten is nog een verrassing. Ach, voor de kieskeurige eter hebben we nog drie pakjes hardkeks in de achtertas 😉.

Het is fris, eigenlijk gewoon koud (12 graden) als wij opstaan op de camping in Gunzenhausen. Om het warm te houden draaien wij in een redelijk tempo ons dagelijkse ritueel af. Rond 8.15 zitten wij aan de picknicktafel op het tentenveld. Een veldje dat wij delen met een stel met een hele grote tent en een gezin met twee kleine tentjes en een strandtentje. Gelukkig staat iedereen dit keer voldoende ver uit elkaar. Terwijl we in een broodje happen en warme koffie en thee drinken ontvouwt zich rondom ons een wonderlijk schouwspel. Uit een van de tentjes van het gezin komen de geluiden van twee kinderen. Even later doen zus en broer de tentdeur open en hoppen in hun ondergoed een aantal keer naar buiten en binnen. Om te besluiten in hun ondergoed achter het strandtentje te verdwijnen. Wij worden daarna getrakteerd op het klaterende geluid van twee ochtendplassen. Ook goedemorgen! Ondertussen is het stel van de grote tent ook opgestaan. Terwijl de mannelijke helft vrij kansloos probeert het gebruikte luchtbed terug te krijgen in de kartonnen verpakking, komt de vrouwelijke helft aanlopen met een klein doorzichtig plastic zakje. Dat mengt ze met iets anders om er dan een joint van te draaien. Die ze uiteraard ook aansteekt. De man zeult ondertussen alle spullen naar de auto. Ook het stoeltje waar zij op zit wordt door hem ingeklapt. Er rest haar niet veel anders dan de joint naast de auto verder te nuttigen. Ondertussen hebben twee kleine kinderen die met hun ouders net naast het tentenveld staan hun loopfietsen bemachtigt. Voorzien van een helm scheuren zij rondjes waarbij zij luidkeels het geluid van een motor imiteren. Wij wanen ons even in het programma Showroom op deze zondagmorgen aan de picknicktafel.

Je pappenheimers kennen. Een uitdrukking die bekend is geworden door het toneelstuk ‘Wallensteins Tod’ van Schiller uit 1799, waarin de Duitse veldheer Wallenstein hulp krijgt van de onverschrokken graaf Gottfried Heinrich zu Pappenheim. De gevreesde soldaten van graaf Pappenheim werden Pappenheimers genoemd. Veldheer Wallenstein was maar wat blij dat hij kon vertrouwen op die Pappenheimer en schijnt uitgeroepen te hebben: Daar herken ik mijn Pappenheimers aan. Dat wist ik ook allemaal niet toen de route ons vandaag door het dorpje Pappenheim voerde. Het dorp waar de graaf in 1594 het levenslicht zag. Google wist dit allemaal wel. Wat je opschiet met deze informatie weet ik ook niet maar misschien komt het nog eens van pas bij een pubquiz.

Het gebied waar het dorp Pappenheim ligt, het Altmühltal, behoort wel tot de mooiere etappes van de fietsroute. Het middagdeel van de etappe fietsten wij langs de Altmühl, een meanderend riviertje tussen de heuvels en door bossen. De route doet met regelmaat ook schattige dorpjes en stadjes aan. Al met al een decor wat van ons nog wel even mag voortduren.

Vandaag zijn we neergestreken op de camping in Dollnstein. Een fijne camping met een tentenveld op het mooiste plekje van het terrein, langs het riviertje de Altmühl en uitzicht op de omringende heuvels. Daar gaan wij in het zonnetje nog even van genieten.

Het wordt wat frisser. Beetje het nadeel van de nazomer. Toch nog even bijpraten langs de Altmühl. Koud maar gezellig.