Het hotel is veel te hip voor mij. In een sfeer die mij het meest aan Berlijn doet denken, verblijf ik in het voormalige Sphinx gebouw aan de noordkant van Maastricht. Het complete Sphinx complex wordt hier herontwikkeld en biedt ruimte aan wonen, werken en toerisme, op loopafstand van de Markt in Maastricht. Het Student Hotel wordt door het jaar heen voor veel geld aan studenten verhuurd, maar nu biedt het onderkomen aan armzalige fietsers die niet voor de achtertuin van Maddy kiezen, maar voor een verpozen in de drukke stad. En inderdaad vonden wij een aantal leuke kroegen met enorme bierkaarten op kruipafstand en een prima Italiaan om de honger te stillen.
We zijn moe. Hoe dat precies komt is ons niet duidelijk. Het kan het benauwde weer zijn, of de jeuk van de Eikenprocessierups. Het kan de onwennigheid van 7 dagen fietsen zijn of de vele indrukken die we op deze trip hebben opgedaan. Hoe dan ook we zijn moe en we mogen nog een dag.
De afwisseling is wel het grootste pluspunt in de Grensroute. Van Cadzand tot aan Maastricht kan ik niet een specifiek hoogtepunt noemen. De steden Antwerpen en Maastricht zijn heerlijk, zelfs voor erkende stedenhaters als ik. De fietspaden door de bossen zijn als vanouds. De bloemenpracht in de glooiende velden is prachtig. De dorpjes zijn schattig. De horeca is overal aanwezig en de mensen zijn vriendelijk en galant. Net op het moment dat je denkt je te gaan vervelen, doemt er iets nieuws uit het niets. Soms is het ook lelijk, maar niettemin interessant. Zoals de gelijkenis in koeltorens tussen Doel en Bessem. Niet zelden hadden we het gevoel in het buitenland te zitten, terwijl je bij Vlaanderen niet direct aan buitenland denkt.
We zijn een aantal keer in Maastricht geweest en we hebben de stad minstens 3 keer met de vakantiefiets benaderd. Maar de invalshoek van vandaag is veruit de beste. We hebben de stad ditmaal vanuit het Noord-Westen benaderd. De oude Maas volgend en komend vanuit België, zie je Maastricht pas op het laatst liggen.
Een foto van een grenspaal zal ik niet meer opnemen in dit bericht. Te afgezaagd. Vandaag zijn we er weer talloze tegengekomen. Ik had verwacht dat er meer variatie in de palen zou zitten. Oude palen, nieuwe palen, bruine palen, witte palen, ijzeren palen, betonnen palen. Maar ze lijken eigenlijk allemaal op elkaar. Weinig creatief.
Het eerste niet natuurlijke element in onze route, was het plaatsje Thorn. Het witte dorp. Nu vind ik het verder prima om alle huizen in je dorp wit te schilderen. Als dat is wat je wilt. Maar waarom moeten dan alle keurige asfaltwegen vervangen worden door kasseien? Om het dan nog een extra Middeleeuws karakter te geven, zijn de kasseien er nog bewust slecht ingelegd ook.
Om de natuur recht te doen, mogen wat foto’s van een enkele prachtige veldbloem niet ontbreken. Wat het allemaal precies is, moet ik je schuldig blijven. We hebben in ieder geval Brem, Raapzaad en Fluitekruid gezien.
Een fietsroute is niet compleet zonder pontje. Zo dicht bij de Maas kon het niet anders dan dat we ergens van de ene naar de andere oever moesten, zonder dat de Rijksoverheid ons een brug ter beschikking had gesteld. Het mooie aan dit deel van de Maas is dat zo’n overtocht direct een internationale ervaring is. Zo ook bij het veer tussen Ohe en Laak en Ophoven. Met een niet Nederlands watervalletje op de achtergrond brengt veerman Theo je in een mum van tijd met zijn elektrische veer van het preutse Nederland naar het bourgondische België.
Morgen denken we de Koninginnenrit te krijgen. Ten eerste de heuvels in en ten tweede de belofte van een prachtig stukje onbekend België bij Moresnet. We zijn benieuwd.
