Max elevation: 544 m
Min elevation: 88 m
Total climbing: 1303 m
Total descent: -1118 m
Total time: 07:41:06
Heerlijk hoe je op een lange vermoeiende klim alles de schuld van een ander kan maken. Madeleine moest zo nodig de Taunus variant doen en al dat extra gewicht dat ik mee moest zeulen, kwam doordat dochterlief 3 aangebroken gasflesjes achterliet en ik er daarom nu 4 bij me had. Logisch, althans midden in een stukje klim van 9%. Natuurlijk wil ik dit zelf – denk ik – en natuurlijk kan ik beter gewicht besparen door minder bier te drinken. Bovenop de klim, na een teug uit mijn bidon komt deze wijsheid weer tot me. En die wijsheid blijft bij me tot het volgende klimmetje van 9%.
En klimmen was het vandaag. Hier begon de Taunusvariant pas echt. Met gelijk uit Bad Ems een pittige klim.
Gelukkig hadden we in het hotel een goed ontbijt gehad. Zo’n buffet ontbijt waar je zelf kan pakken en dus ook zoveel kan pakken als je nodig hebt. Dus Madeleine aan de Muesli, yoghurt en fruit en ik aan de broodjes met kaas en jam. Daar kom je wel een paar kilometer ver mee.
Het was fris, dus de eerste klim ging voor het grootste deel met de trui aan. Niet de beste keuze ooit uit mijn leven. Ergens een kilometer onder de top toch maar even stoppen om hem uit te trekken.
De Taunus etappe 1, want dat was het wel een beetje vandaag, bracht niet wat we er van verwacht hadden. Met 1.382 hebben we behoorlijk wat geklommen, maar eigenlijk hebben we maar weinig ‘ohhhhh, wat mooi’ momenten gehad. Dat werd mede veroorzaakt doordat veel van het klimwerk over drukke wegen ging. 60, 70, soms 80 km wegen waar auto’s en trucks je voorbij razen. Het zal ongetwijfeld niet anders kunnen, maar je zou het er in het boekje wel bij kunnen zetten, zodat fietsers dat in hun overweging mee kunnen nemen.
We hadden een minimaal doel en een plus doel. Mijn werkgever zou dat een ‘stretched ambition’ noemen. Het minimale doel was Bad Schwalbach. Daar zouden we dan een lekker ijsje pakken en besluiten wat we zouden doen. De ijssalon werd een bakker en het ijsje een appeltaartje. Ondanks dat we niet voldoen aan de eerste wet van Jaap, vonden we het taartje dik verdiend.
We hadden net een vervelende klim achter de rug die langer doorliep dan dat het routeboekje en de GPS aangaven. En zoals aangegeven over een druk bereden weg. Niet chill, zou onze zoon het omschrijven.
Het taartje deed de pijn verzachten en we besloten het plus doel als onze eindbestemming te kiezen; Idstein.
Het extra klimwerk in de 20 kilometer tussen Bad Schwalbach en Idstein viel mee. Niet te steil en minder lang dan de klim ervoor. Wel weer klimmen over een drukke weg of over een gravelpad.
De gravelpaden heb ik nog niet genoemd. Die komen ook regelmatig voor in de route. Soms fijne gravel dat lekker rijdt, some grove gravel met her en der een uitstekende klinker. Minder fijn, zeker niet als het omhoog loopt. Het klimwerk over gravel kwam niet boven de 6%, dus dat is dan weer prima te doen.
De afdaling Idstein in is een regelrechte ramp. Je moet bij een ‘Ausfahrt’ onder de snelweg door, over een Autohof met MacDonalds en Burger King tussen allemaal afslaande auto’s door manoeuvreren. Bij de meeste auto’s was de ene helft van de inzittende op zoek naar het pompstation en de andere helft aan het ruziën of het de Mac of de BK moest worden. Ons zagen ze in elk geval niet.
Het hotel van vandaag, want geen camping in Idstein, is weer prima. Het ontbijt is nog even afwachten, maar de kamer en de douche zijn uitstekend. Inclusief een Nespresso apparaat. Ik ga mijn oploskoffie nog missen.