Apeldoorn – Wenen ~ Etappe 1 (Apeldoorn – Xanten) [89km]

Vanuit huis vertrekken heeft altijd iets speciaals. Je trekt de deur achter je dicht en trekt de wijde wereld in. Onbekommerd genieten van het avontuur dat voor je ligt. Okay, wel met twee routeboekjes, twee smartphones, een navigatiesysteem, een e-reader en een toetsenbord, maar voor de rest toch ongedwongen en zonder stress.

Natuurlijk waren de eerste kilometers bekend terrein. Pas toen we onder de A50 doorgingen, begon het her en der wat onbekend aan te voelen. We kwamen nog wel wat ‘oh ja’ punten tegen, zoals de mammoet bij een gemaal en de veerpont over de Rijn, maar voor de rest begon het al lekker vertrouwd onvertrouwd aan te voelen.

Bij onderstaande foto keken we gelukkig links en dan zag je de prachtige heide. Als we rechts hadden gekeken hadden het prachtig asfalt dek gezien van de A50.

Pas na het pontje over de Rijn, toen we linksaf sloegen, kwamen in – voor ons – onontgonnen gebied terecht. Niet dat ik direct reclame wil maken voor dit pad langs de Rijn, maar het was in ieder geval iets nieuws.

De dorpjes rijgen zich aaneen. Iedere 5 kilometer lijk je in dt gebied wel door een dorpje te komen. Zelden met voorzieningen, dat dan weer niet.

Kalkar ken ik van de kerncentrale die nooit kerncentrale is geworden maar een pretpark. Dat Kalkar een leuk klein plaatsje met een oude stadskern was, wist ik dan weer niet. Het is niet van een omvang dat je het de bestemming van je reis maakt, maar prima om zo doorheen te fietsen en even te stoppen.

Wat we ook niet wisten maar Google wel, is dat er een supermarkt in Kalkar zit. En aangezien we niet het idee hadden dat we verderop nog een supermarkt tegen zouden komen, besloten we het t doen met de door Google aangeboden Rewe.

Eigenlijk verbaas ik me een beetje dat de ‘connectiviteit’ nog niet allesomvattend heeft toegeslagen in het vakantiefietsen. Mijn fiets is verre van zelfrijdend en ik kan mijn gasbrander niet via de wifi bedienen. Onze tent heeft geen Co-pilot en onze matrassen doen niets met 5G. Toch is er al wel wat veranderd sinds onze eerste tocht in 1998. Het zou ook niet best zijn, als dat niet het geval was.

Verstoken van überhaupt een mobiele telefoon, laat staan een slimme, moesten we navigeren op een routeboekje en bijbehorende kaarten. Madeleine het boekje en de Michelin kaart. Soms moesten we bij iedere kruising stoppen om de juiste route te bepalen en niet zelden werden we geconfronteerd met verwijzingen in het routeboekje naar attributen die waren verwijderd of nog erger, verplaatst. Toch maar even vragen aan een Franse boer welke richting Saint-Jenesaispasou op was en hopen dat er op de volgende kruising wel een verkeersbordje zou staan.

Campings haalde je uit hetzelfde routeboekje, Net zoals winkels en restaurantjes. Met enige regelmaat bestonden camping en supermarkt ook daadwerkelijk, zodat er ook wel eens zonder al teveel problemen gegeten en overnacht kon worden. Geld voor een behuisde overnachting hadden we sowieso niet en hoe we dat hadden kunnen vinden zonder ‘booking.com’ is mij ook niet duidelijk. Toch zijn we op de een of andere manier in Zuid-Frankrijk gekomen. Zelfs nog met enige vorm van precisie. In Avignon, alwaar we op de vooraf via de treinreiswinkel geboekte fietsslaaptrein stapte.

Even voorbij Kalkar was op de site van de Europafietser al gemeld dat er een brug buiten werking was. En dat klopte. Dat leverde een kleine omleiding op. En die omleiding bracht ons dan weer in Appeldorn. Ook weer zo’n plaatsje waarvan je je afvraagt of je er zou willen wonen, maar als je zelf in Apeldoorn woont, is de naam natuurlijk te leuk.

Madeleine had nog niet echt te klagen gehad over saaie kanalen en eindeloze dijken, maar na Mariënbaum stuitte we op een tot fietspad omgebouwd spoorlijntje. Kilometers lang rechtuit. Genoeg om over te klagen zou je zeggen, maar dat deed ze niet. Ik vraag me af wat haar limiet aan kilometers spoorlijntje is. Ik hou je op de hoogte.

Wat er wel gebeurt met eindeloos lange goed geasfalteerde kaarsrechte fietspaden, is dat je geest een beetje afdwaalt. Mijmeren op de fiets is mij niet vreemd. Zeker niet als de route bekend of saai is.

“Wenen is nog ver”

_{Vrij naar Joop Zoetemelk}

Heerlijk hersendood trappend over ons spoorlijntje vliegen er verschillende one-liners door mijn hoofd. Allemaal topografisch georiënteerd en de een wat pakkender dan de ander. “Toen wij uit Apeldoorn vertrokken, vertrokken wij uit Apeldoorn”, is van Cruijfiaanse schoonheid, maar past wellicht wat beter op een andere stad dan de onze. Ik houd het maar op een variant van een aloude wielerwet; “Wenen is nog ver.”

Xanten

De stad kan worden beschouwd als de opvolger van de Romeinse stad Colonia Ulpia Traiana, die onder andere bewoond werd door Romeinse veteranen van het nabijgelegen Castra Vetera. Deze legerplaats van een Romeins legioen speelde een belangrijke rol in de geschiedenis van Germania Inferior.