Om de laatste puntjes op de i te zetten, gaan we met volle bepakking 2 dagen fietsen met 1 overnachting. Dan hebben we ongetwijfeld onze laatste “Oh ja, dat is ook handig om mee te nemen.” en “Dat moeten we zeker niet vergeten” belevingen. Die schrijven we dan op 1 na allemaal op. En ergens rond Koblenz komen we er dan achter dat we er inderdaad iets vergeten zijn te noteren.
Max elevation: 30 m
Min elevation: 14 m
Total climbing: 68 m
Total descent: -62 m
Total time: 05:27:58
We stapten vanochtend in Horst op de Vijverlaan uit onze auto en meteen werden we overvallen door een penetrante geur, zeg maar meur. De chemische processen in de vijver waren blijkbaar niet helemaal in balans. Horst – en ook het nabij gelegen America – ken ik uit mijn Jeugd van Center Parcs het Meerdal. Er was werkelijk niets dat ik nog herkende, maar misschien lette ik toen ook niet echt op de omgeving.
Na wat gezoek naar de route, gingen we echt van start. Hoewel, na 200 meter stonden we alweer stil, omdat Madeleine geconstateerd had dat mijn rechter achtertas nog open stond. Ergens hoop je van de perfecte vriendin dat ze dit soort dingen niet meldt, maar gewoon oplost. Zonder iets te zeggen en zonder te stoppen. Na 200 meter de eerste teleurstelling al te pakken. We gaan goed.
De ‘Zijlstra’ routes worden steeds beter. Geen onverwachte zandwegen, ondoordringbare bossages of oversteekjes over de A2 op plekken waar geen brug of tunnel ligt. Het gaat vooruit. De route werd zelfs zachtjes achter mijn rug geprezen. ‘Mooie route’. De route was in ieder geval afwisselend. Beetje bos, enkele – soms leuke – dorpjes, mooie stukken heide en vooral flink veel HoReCa. In Asten maar eens gecheckt of het wat voorstelt in Brabant, die HoReCa. Prima koffie en lekker koekje. Kun je dus gerust doen hier.
De lunch was weer ouderwets. De laatste paar tochten hebben we steeds in een restaurant gezeten om een heerlijke salade te slachten. Dat is straks richting Wenen niet vol te houden, dus ook nu alvast maar oefenen met brood, kaas, cola en een bankje onder een dennenboom. Een paar vezels minder dan de Carpaccio salade, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door een prachtig uitzicht.
Dan even weer een dingetje dat ons tijdens de lunch opvalt. Veel, vooral wat oudere, stelletjes rijden op dezelfde, veelal elektrische, fiets. Rijdt hij op een Gazelle, dan zij ook. Rijdt zij op een elektrische vouwfiets dan hij ook. In een extreem creatieve uitspatting wil men nog wel eens een ander kleurtje kiezen dan de partner, maar meestal kunnen ze de fietsen ‘s-ochtends alleen uit elkaar houden op basis van de maat.
We fietsen, kijken wat rond en doen wat boodschapjes. Het is beperkt, want ons natuurkampeerterrein van vanavond kent een pizza bakker. Madeleine verklaart rond haf elf ‘s-ochtends dat ze dan al zin heeft in een Pizza Tonno. Deze zullen we later bijschrijven als de zoveelste teleurstelling van de dag. Geen Tonno.
Natuurkampeerterrein Wega in Weert kent een trekkersveldje. Dat hoort ook we een beetje bij een natuurkampeerterrein. Je snap dat ik per letter betaalt krijg, dus dat ik daarom graag gebruik maak van het woord ‘Natuurkampeerterrein’. Het trekkersveldje is – afgezet tegen de omvang van de camping – krap bemeten. Ik hoop dat er niemand snurkt vannacht. En als er dan toch iemand moet snurken, laat het dan mij zijn.