Tag: Duitsland

Ik zit hier nu lekker met een Erdinger Dunkel ter linker zijde op een confortabel lounge setje op het binnenplaatsje van ons appartement in Bad Nauheim.

Het waren vandaag niet de kilometers en zelfs niet de 954 hoogtemeters die de rit pittig maakte. Het was voornamelijk de slechte ondergrond en een routeboekje die ons steeds dingen beloofde die dan niet kwamen zoals koffiestops en winkels en dan weer dingen niet vermeldde die wel kwamen, zoals klimmetjes en gravelpaden.

Deze etappe had de koninginnenrit van onze route naar Wenen moeten worden. We hebben het ‘dak’ van de route bereikt – al hadden we dat zelf even niet door – en daarmee ook de grootste inspanning van de tocht. Daar horen – vinden wij – wel spectaculaire uitzichten bij. Die misten we een beetje in de Taunus. Het is er best mooi, maar nergens spectaculair.

Wat in de regio wel het vermelden waard is, zijn de oude centra van stadjes als Bad Ems, Idstein en Bad Nauheim. Die zijn eigenlijk best leuk en soms ook echt mooi.

we zitten hier in een campingarme omgeving en dus moeten we of ver fietsen of genoegen nemen met een ander onderkomen. Het is een appartement geworden. Dat betekent dat we in ieder geval zelf kunnen koken.

ik heb nog geen Nespresso apparaat ontdekt, dus dat wordt weer oploskoffie. Ik heb wel een koelkast waar ik Weizen kan koelen, dus…..

Heerlijk hoe je op een lange vermoeiende klim alles de schuld van een ander kan maken. Madeleine moest zo nodig de Taunus variant doen en al dat extra gewicht dat ik mee moest zeulen, kwam doordat dochterlief 3 aangebroken gasflesjes achterliet en ik er daarom nu 4 bij me had. Logisch, althans midden in een stukje klim van 9%. Natuurlijk wil ik dit zelf – denk ik – en natuurlijk kan ik beter gewicht besparen door minder bier te drinken. Bovenop de klim, na een teug uit mijn bidon komt deze wijsheid weer tot me. En die wijsheid blijft bij me tot het volgende klimmetje van 9%.

En klimmen was het vandaag. Hier begon de Taunusvariant pas echt. Met gelijk uit Bad Ems een pittige klim.

Gelukkig hadden we in het hotel een goed ontbijt gehad. Zo’n buffet ontbijt waar je zelf kan pakken en dus ook zoveel kan pakken als je nodig hebt. Dus Madeleine aan de Muesli, yoghurt en fruit en ik aan de broodjes met kaas en jam. Daar kom je wel een paar kilometer ver mee.

Het was fris, dus de eerste klim ging voor het grootste deel met de trui aan. Niet de beste keuze ooit uit mijn leven. Ergens een kilometer onder de top toch maar even stoppen om hem uit te trekken.

De Taunus etappe 1, want dat was het wel een beetje vandaag, bracht niet wat we er van verwacht hadden. Met 1.382 hebben we behoorlijk wat geklommen, maar eigenlijk hebben we maar weinig ‘ohhhhh, wat mooi’ momenten gehad. Dat werd mede veroorzaakt doordat veel van het klimwerk over drukke wegen ging. 60, 70, soms 80 km wegen waar auto’s en trucks je voorbij razen. Het zal ongetwijfeld niet anders kunnen, maar je zou het er in het boekje wel bij kunnen zetten, zodat fietsers dat in hun overweging mee kunnen nemen.

We hadden een minimaal doel en een plus doel. Mijn werkgever zou dat een ‘stretched ambition’ noemen. Het minimale doel was Bad Schwalbach. Daar zouden we dan een lekker ijsje pakken en besluiten wat we zouden doen. De ijssalon werd een bakker en het ijsje een appeltaartje. Ondanks dat we niet voldoen aan de eerste wet van Jaap, vonden we het taartje dik verdiend.

We hadden net een vervelende klim achter de rug die langer doorliep dan dat het routeboekje en de GPS aangaven. En zoals aangegeven over een druk bereden weg. Niet chill, zou onze zoon het omschrijven.

Het taartje deed de pijn verzachten en we besloten het plus doel als onze eindbestemming te kiezen; Idstein.

Het extra klimwerk in de 20 kilometer tussen Bad Schwalbach en Idstein viel mee. Niet te steil en minder lang dan de klim ervoor. Wel weer klimmen over een drukke weg of over een gravelpad.

De gravelpaden heb ik nog niet genoemd. Die komen ook regelmatig voor in de route. Soms fijne gravel dat lekker rijdt, some grove gravel met her en der een uitstekende klinker. Minder fijn, zeker niet als het omhoog loopt. Het klimwerk over gravel kwam niet boven de 6%, dus dat is dan weer prima te doen.

De afdaling Idstein in is een regelrechte ramp. Je moet bij een ‘Ausfahrt’ onder de snelweg door, over een Autohof met MacDonalds en Burger King tussen allemaal afslaande auto’s door manoeuvreren. Bij de meeste auto’s was de ene helft van de inzittende op zoek naar het pompstation en de andere helft aan het ruziën of het de Mac of de BK moest worden. Ons zagen ze in elk geval niet.

Het hotel van vandaag, want geen camping in Idstein, is weer prima. Het ontbijt is nog even afwachten, maar de kamer en de douche zijn uitstekend. Inclusief een Nespresso apparaat. Ik ga mijn oploskoffie nog missen.

Toen André-Eugène Blondel in 1894 met het lichtstroom concept aan de haal ging, kon hij niet vermoeden hoe in 2025 camping ‘Siebengebirchsblick’ zou proberen om in een wetenschappelijke ruimte, tevens dienstdoende als toiletgebouw, het maximale aantal lumen naar een nieuw record te krijgen. Ook diende het experiment in de nachtelijke uren te worden voortgezet voor een juiste meting van de overbelaste campinggast. Madeleine heeft uit pure nijd het geheel gesaboteerd door een halve nacht een T-shirt over haar hoofd te trekken.

De gemoedstoestand van de rustende fietser werd extra op de proef gesteld door een naburig festival met ‘oenk-oenk-oenk’ muziek. Gelukkig hield dat halverwege de nacht op, zodat we weer konden genieten van de radio die uit het toiletgebouw schalde. Zo lag ik me om half drie ‘s-nachts af te vragen of het nu Hall of Oates was die zong.

Als compensatie voor de proef, leverde camping ‘Siebengebirchsblick’ prima broodjes voor het ontbijt. Dat was de eerste keer deze vakantie dat we van een broodjesservice gebruik konden maken.

Het was fris vanochtend. Dus bij de broodjes een kop oploskoffie kon geen kwaad. Al was het maar om de handen op te warmen. Maar het zonnetje liet zich al zien, dus het beloofde goed te komen.

Tijdens het koffiedrinken zag ik uit mijn ooghoek een zogenaamde ‘hesjesfietser’ vertrekken. Die had blijkbaar niet op de broodjesservice gewacht. Een hesjesfietser herken je wel. Het zijn meestal of Amerikanen of mensen van het meer senioren soort dat met een geel verkeershesje en een fluoriserende gele helm op een knalrode elektrische Gazelle rijdt. Als het een Amerikaan is, dan heeft hij ook nog een bordje aan zijn bagagedrager gemonteerd, zodat grote vrachtwagens precies weten waar ze omheen moeten rijden. Let maar eens op, je ziet ze regelmatig in het wild.

We vertrokken met een trui aan, want het was nog te fris om de armen te ontbloten. Echt lang duurde dat niet, want het zonnetje warmde de boel lekker op. Landschappelijk was de route vele malen aantrekkelijker dan die van gisteren. Er lagen nu bergen aan weerszijde van de Rijn. En als is de term ‘bergen’ een beetje overdreven, het gaf direct al een andere uitstraling. De industrie nam af en het aantal leuke vakwerkhuisjes juist toe. Bij een zo’n vakwerkhuisje hebben we ouderwetse filterkoffie gedronken. Madeleine overwoog koek te nemen, maar die was alleen op maandag en vrijdag vers.

Na een reepje rond 12 uur, mikte we op 1 uur lunch in Koblenz. Maar niet voordat we het ‘Deutsches Dreieck’ hadden bewonderd. Dat is de plaats waar de Moesel in de Rijn stroomt en waar een Duitse keizer – Wilhelm de nogwatste – zichzelf in een enorme beeld heeft laten vereeuwigen. Voor de rest is er niet veel te zien. Wat water en een kabelbaan naar een kasteeltje aan de overkant.

De drukte van de toeristen ontwijkend, leidde Madeleine ons Koblenz in, waar we op een aardig pleintje een fijne Italiaan vonden, waar we – heel Italiaans – een Australian Burger hebben gegeten. Niet erg lokaal, maar wel erg lekker.

Na de lunch volgde een omleiding Koblenz uit. Ik was al even mijn GPS route kwijt, maar de omleiding volgend kwamen we opeens weer op de juiste route terecht. Het is natuurlijk opletten, aangezien we hier voor de Taunus variant van de route kiezen en niet voor de hoofdroute. Na alle omleidingen kwamen we aan de andere kant van de Rijn bij het riviertje de Lahn uit. Dat riviertje wordt door vele Duitsers gebruikt om hun drijvende caravan uit te laten. Het doet een beetje kneuterig aan, omdat er altijd weer een paar bootjes tussen zitten die eigenlijk de fase voorbij zijn dat een opknapbeurtje nog soelaas zou bieden.

De overnachting wordt een luxe vandaag. Ondanks de aanwezigheid van een camping – weliswaar met slechte reviews – willen we nog wel eens kiezen voor de luxe van een hotel. Vind er wat van als je wilt, maar wij vinden het af en toe gewoon lekker. Stelletje nepkampeerders!

Het hotel is niet van ongekende luxe, maar heeft wel een dakterras. Ideaal voor de vakantiefietser die nog wat te drogen heeft. Een tent, een fietsbroekje, een theedoek of 2 en een picknick kleed.

Vanavond zit er helaas niets anders op dan voor de tweede keer vandaag uit eten te gaan. We kunnen in principe wel op ons dakterrasje koken, maar de supermarkten zijn hier echt dicht op zondag, dus we hebben niets om te koken. Dus we kunnen kiezen tussen een Wiener Schnitzel of een hardkek met oploskoffie.

Je kunt geen fatsoenlijke fietsvakantie hebben zonder regen. Vandaag was het zover. Hoewel we er eigenlijk niet veel van gemerkt hebben door onze uitmuntende timing. ‘s-Ochtends vroeg had het gemiezerd. De tent was dus nat. Maar tot onze verbazing kwam er bij het opstaan niets naar beneden. Mazzel. Zoveel geluk deed ons gelijk alles inpakken, de oploskoffie en hardkeks te laten voor wat ze waren en op onze fiets richting Zons te springen. Daar belooft Google ons twee bakkers.

Onderweg naar de bakker ervoeren we toch wat vocht in de lucht, al was dat het predikaat motregen nog niet waardig is. We kiezen voor de tweede bakker in Zons. Het is warm in de bakkerij. We vermoeden dat de bakker ‘s-ochtends vroeg het deeg in de schappen legt en dat het dan bij de opening van de winkel vanzelf brood is geworden. We kiezen onze broodjes uit, met echte koffie en pepermunt thee en gaan bij het raam zitten. Buiten komt er nu echt regen uit de lucht. Je zou er zelfs nat van kunnen worden.

Na de laatste slok thee van Madeleine staan we op, trekken onze regenjassen aan en lopen naar buiten. We zijn net op tijd om nog drie spetjes op te vangen, daarna is het droog. De rest van de dag is het droog.

Bij Zons vandaan moesten we even een eigen route improviseren om weer op de Rijndijk te komen. Google en andere routeplanners vinden een route over een trap ook een prima optie voor een fiets. Dat is met je beladen fiets iets makkelijker bedacht dan gedaan.

Het is veel Rijn vandaag. Veel industrie en havengebied en soms een stuk groen. We komen heel veel hardlopers en vakantiefietsers tegen. Dus ook van zuid naar noord. Een richtingskeuze waar ik nog niet opgekomen was.

De eerste echte stad die we aandoen in Köln. Bij het naderen zagen we uit de verte de imposante Dom van Köln. Toen vond ik het nog leuk. Even later reden we tegen het ‘recycleperron’ van Köln aan. Een prachtige rommelmarkt waar handelaren hun meuk aan voornamelijk toeristen probeerden te slijten. Heel slim hadden ze de markt precies voor de aanlegsteiger van de Rijnreisbootjes gepositioneerd. Dat is nog eens een efficiënte manier van je afval afvoeren.

Bonn is wat dat betreft een stuk aantrekkelijker. Het is er rustiger en – niet onbelangrijk – ze hebben een biergarten aan de route gelegd. Ik kan het niet laten daar mijn eerste Weizen van de vakantie te pakken. Alkoholfrei natuurlijk, ik moet nog naar de camping fietsen.

Over de camping gesproken. We staan weer eens optimaal achter het toiletgebouw. Madeleine had gisteren flink opgeschept en hoog opgegeven over onze overnachtingsplaats. Nog even een cursus verwachtingsmanagement aanvragen bij het Waterschap denk ik.

Het uitzicht is dan wel weer heel mooi en wellicht heb ik vandaag wel een douche waar ik daadwerkelijk nat van wordt. Als het dan van de regen niet lukken wil…….

Een Duitse camping blijft toch altijd een beetje apart. Aan de ene kant van de weg een vervallen restaurant met daarachter een stacaravan paradijs en aan de andere kant van de weg een tentenveldje. Als je naar de WC moet, mag je eerst een redelijk drukke weg oversteken. Maar dan heb je ook een keurig toilet en dito douche. Dat dan weer wel. Dat moeten we vanavond op onze ‘strandcamping’ nog maar zien.

Het is prima fietsweer vandaag. De lucht kleurt grijs en we hebben een licht briesje in de rug. Het is met een graad of 20 niet al te warm, maar een prima temperatuur om te fietsen. We fietsen eigenlijk de hele dag met onze fleecetrui aan.

Als je bij de temperatuur en de lichte meewind het weinig enerverende landschap optelt, kom je vanzelf uit bij onze keuze om een campinkje verder te gaan dan dat onze standaard dagafstand van 75km zou opleveren. We maken van de gelegenheid gebruik om een paar extra kilometers te maken, zodat we verderop in de route er een dag wat minder op hoeven zetten.

De route is wel afwisselend, dat wel. We rijden over industrieterreinen, over dijken, door parken en door stadjes en voorstadjes. Af en toe raken we nog wat boerenland, dus vanuit ‘de afwisseling’ gezien een prima route. Toch komen er woorden op als ‘saai’ en ‘lelijk’. Als je thuis jezelf de vraag stelt: “Waar zullen we eens een rondje gaan fietsen?”, dan komt het Ruhrgebied niet direct boven drijven. Toch moet je op weg naar Wenen er wel doorheen. Dat weet je van te voren. Dus tanden op elkaar en even doorbijten. Met de wind in de rug en wat gezellig gezang van Madeleine, lukt dat best.

’Gute Morgen, gute Morgen, gute morgen Sonneschein’ klinkt het regelmatig achter me. Verder komt ze niet, want alleen de eerste regel van dit meesterwerk is blijkbaar blijven hangen. Na de zoveelste goede morgen wens zonder vervolg, belooft Madeleine dat ze voor het einde van de vakantie het hele nummer uit haar hoofd kent. Ook hier houd ik je van op de hoogte.

Ook typisch Duits, maar dan aan de positieve zijde van de medaille, zijn de vele bakkers die je een prima ontbijt of lunch bezorgen en ook nog – ik wil het niet al teveel over geld hebben – voor een zeer schappelijk bedrag. Vandaag hebben het Duitse bakkersgilde zowel met ons ontbijt als met onze lunch gesponsord.

Het ontbijt gaat een beetje anders dan andere jaren. Waar we steevast gebruik maakten van de altijd aanwezige broodjesservice, moeten we het nu – ook morgen weer – even zonder doen. Gelukkig hebben we hardkeks meegenomen om de eerste kilometers tot aan de bakker te overbruggen. Top ontbijt; hardkeks met oploskoffie.

Een trouwe lezer had ons wensenpakket voor de vakantie al teruggebracht tot een broodje kaas en een koude cola. En daar zit ze dan niet ver naast. Je bent in een keer zeer tevreden met de kleinste dingen. Koude cola is al luxe, lauwe cola is de standaard.

De camping van vandaag is vol. Een man met camperbusje die voor ons probeert in te checken, wordt weggestuurd. Maar gelukkig is er voor een tentje altijd plaats. Nou ja, soort van plaats. We staan naast 2 Belgische dames op een schuin stukje gras naast een caravan van een boze Duitser, omdat hij zijn busje niet lekker meer kan parkeren.

Straks maar lekker douchen, vegetarische pasta maken en koffie drinken. Ja….. oploskoffie.

Vanuit huis vertrekken heeft altijd iets speciaals. Je trekt de deur achter je dicht en trekt de wijde wereld in. Onbekommerd genieten van het avontuur dat voor je ligt. Okay, wel met twee routeboekjes, twee smartphones, een navigatiesysteem, een e-reader en een toetsenbord, maar voor de rest toch ongedwongen en zonder stress.

Natuurlijk waren de eerste kilometers bekend terrein. Pas toen we onder de A50 doorgingen, begon het her en der wat onbekend aan te voelen. We kwamen nog wel wat ‘oh ja’ punten tegen, zoals de mammoet bij een gemaal en de veerpont over de Rijn, maar voor de rest begon het al lekker vertrouwd onvertrouwd aan te voelen.

Bij onderstaande foto keken we gelukkig links en dan zag je de prachtige heide. Als we rechts hadden gekeken hadden het prachtig asfalt dek gezien van de A50.

Pas na het pontje over de Rijn, toen we linksaf sloegen, kwamen in – voor ons – onontgonnen gebied terecht. Niet dat ik direct reclame wil maken voor dit pad langs de Rijn, maar het was in ieder geval iets nieuws.

De dorpjes rijgen zich aaneen. Iedere 5 kilometer lijk je in dt gebied wel door een dorpje te komen. Zelden met voorzieningen, dat dan weer niet.

Kalkar ken ik van de kerncentrale die nooit kerncentrale is geworden maar een pretpark. Dat Kalkar een leuk klein plaatsje met een oude stadskern was, wist ik dan weer niet. Het is niet van een omvang dat je het de bestemming van je reis maakt, maar prima om zo doorheen te fietsen en even te stoppen.

Wat we ook niet wisten maar Google wel, is dat er een supermarkt in Kalkar zit. En aangezien we niet het idee hadden dat we verderop nog een supermarkt tegen zouden komen, besloten we het t doen met de door Google aangeboden Rewe.

Eigenlijk verbaas ik me een beetje dat de ‘connectiviteit’ nog niet allesomvattend heeft toegeslagen in het vakantiefietsen. Mijn fiets is verre van zelfrijdend en ik kan mijn gasbrander niet via de wifi bedienen. Onze tent heeft geen Co-pilot en onze matrassen doen niets met 5G. Toch is er al wel wat veranderd sinds onze eerste tocht in 1998. Het zou ook niet best zijn, als dat niet het geval was.

Verstoken van überhaupt een mobiele telefoon, laat staan een slimme, moesten we navigeren op een routeboekje en bijbehorende kaarten. Madeleine het boekje en de Michelin kaart. Soms moesten we bij iedere kruising stoppen om de juiste route te bepalen en niet zelden werden we geconfronteerd met verwijzingen in het routeboekje naar attributen die waren verwijderd of nog erger, verplaatst. Toch maar even vragen aan een Franse boer welke richting Saint-Jenesaispasou op was en hopen dat er op de volgende kruising wel een verkeersbordje zou staan.

Campings haalde je uit hetzelfde routeboekje, Net zoals winkels en restaurantjes. Met enige regelmaat bestonden camping en supermarkt ook daadwerkelijk, zodat er ook wel eens zonder al teveel problemen gegeten en overnacht kon worden. Geld voor een behuisde overnachting hadden we sowieso niet en hoe we dat hadden kunnen vinden zonder ‘booking.com’ is mij ook niet duidelijk. Toch zijn we op de een of andere manier in Zuid-Frankrijk gekomen. Zelfs nog met enige vorm van precisie. In Avignon, alwaar we op de vooraf via de treinreiswinkel geboekte fietsslaaptrein stapte.

Even voorbij Kalkar was op de site van de Europafietser al gemeld dat er een brug buiten werking was. En dat klopte. Dat leverde een kleine omleiding op. En die omleiding bracht ons dan weer in Appeldorn. Ook weer zo’n plaatsje waarvan je je afvraagt of je er zou willen wonen, maar als je zelf in Apeldoorn woont, is de naam natuurlijk te leuk.

Madeleine had nog niet echt te klagen gehad over saaie kanalen en eindeloze dijken, maar na Mariënbaum stuitte we op een tot fietspad omgebouwd spoorlijntje. Kilometers lang rechtuit. Genoeg om over te klagen zou je zeggen, maar dat deed ze niet. Ik vraag me af wat haar limiet aan kilometers spoorlijntje is. Ik hou je op de hoogte.

Wat er wel gebeurt met eindeloos lange goed geasfalteerde kaarsrechte fietspaden, is dat je geest een beetje afdwaalt. Mijmeren op de fiets is mij niet vreemd. Zeker niet als de route bekend of saai is.

“Wenen is nog ver”

_{Vrij naar Joop Zoetemelk}

Heerlijk hersendood trappend over ons spoorlijntje vliegen er verschillende one-liners door mijn hoofd. Allemaal topografisch georiënteerd en de een wat pakkender dan de ander. “Toen wij uit Apeldoorn vertrokken, vertrokken wij uit Apeldoorn”, is van Cruijfiaanse schoonheid, maar past wellicht wat beter op een andere stad dan de onze. Ik houd het maar op een variant van een aloude wielerwet; “Wenen is nog ver.”

Xanten

De stad kan worden beschouwd als de opvolger van de Romeinse stad Colonia Ulpia Traiana, die onder andere bewoond werd door Romeinse veteranen van het nabijgelegen Castra Vetera. Deze legerplaats van een Romeins legioen speelde een belangrijke rol in de geschiedenis van Germania Inferior.

Het voelt een beetje als sjoemelen. Lekker thuis achter de laptop met een kopje echte koffie de dag nabeschouwen in deze korte blog. Thuiskomen geeft mij altijd een dubbel gevoel. Aan de ene kant is de luxe van je eigen huis meer dan heerlijk. Goed kunnen koken, een koelkast voor een koud drankje, een lekker bed en – niet onbelangrijk – een eigen toilet. Toch mis ik dan ook de geur van mijn tent, het geklungel op het campinggasje en de onvolprezen oploskoffie.

Vandaag begon de tweede dag van ons ‘proef’ weekendje gelijk met een test van de smaakpapillen. Om in geval van nood tijdens de vakantie toch iets te eten te hebben, heb ik een aantal pakjes hardkeks bij de Bever gekocht. Vanochtend was het moment op deze te proberen. En het bleek best te doen. Een beetje droge variant van een Liga. Niet dat je er gelijk een TV programma als ‘Heel Holland Hardkekt’ van moet maken, maar het vult goed en met een beetje oploskoffie erbij een prima ontbijt.

De route was vandaag mooi, maar iets minder mooi dan gisteren. Het ontbrak een beetje aan heide en had een surplus aan boerenland met de dito piekbelastende geur. Maar we hadden goeddeels de wind in de rug en het zonnetje op de bol, dus dat zat dan weer mee.

Madeleine is niet van de gravelpaden. Of liever ze is wél van het strak gladde asfalt. Gelukkig was de route van vandaag weer uitdagend genoeg voor haar met een aantal bospaden en een ‘stofweg’.

De koffiestop liet even op zich wachten. We hadden blijkbaar gisteren ons quota aan HoReCa opgesoupeerd voor dit weekend. Gisteren hadden we ook wel overdreven veel leuke ‘stopjes’. Ik schrijf ‘stopjes’, maar als we daadwerkelijk bij iedere gelegenheid gestopt waren, dan waren we nu nog niet in Weert geweest.

Vandaag was dat even anders. Uiteindelijk vonden we in Helden een lunchroom die gek genoeg om 11 uur moest sluiten. Het geluk wilde dat we er een kwartier voor sluitingstijd binnen kwamen vallen, en dat onze helden nog een koffie, een thee en een ‘dingetje’ erbij konden serveren.

Voor de lunch hadden we een klein ezelsstalletje uitgezocht met een picknick bank onder een grote eik. De ‘donkey farm’ werd gerund door Ben en Nel, wiens grootste zorg is hoe te voorkomen dat gasten massaal hondenpoep in hun vuilnisbak dumpen. Braaf als we zijn, hebben we dat dan ook maar niet gedaan.

Zowel Madeleine als ik merkten tijdens de lunch dat het de tweede dag was. Een beetje vermoeide benen en stramme kuiten en rug. We hadden dit jaar nog niet twee dagen achter elkaar gefietst, dus dit was een goede oefening.

Opmerkelijk vandaag was de grootsheid van sommige dingen. Zo kwamen we langs camping de ‘Heldense Bossen’ waar maar geen einde aan leek te komen. Een ware kampeerstad. Ze hadden het ook ‘Camping Tokyo’ kunnen noemen. Wat een complex. Eenzelfde verbazing was er bij de kassencomplexen van firma Siberia in Maasbree. We hebben aardig wat kilometers moeten afleggen om door het complex te geraken. Niet mooi al die kassen, maar het zag er wel modern en goed verzorgd uit.

Als je route Horst als eindpunt heeft, moet je eigenlijk wel even door America. Een plaats met zo’n naam blijft toch leuk. De bewoners zelf zullen er af en toe wel gek van worden, al zag ik wel behoorlijk wat verwijzingen naar de grotere broer in het straatbeeld van het Limburgse dorpje. En je zou er zulke leuke dingen mee kunnen doen. Een dorpsfeest met als thema ‘Make America Great Again’ en een spandoek van de lokale voetbalvereniging met ‘America First’ erop.

In Horst hadden we onszelf nog een drankje beloofd, maar daar hadden we uiteindelijk geen zin meer in. De route leidde ons niet door het HoReCa centrum van Horst maar direct naar de Vijverlaan waar onze auto geparkeerd stond. Dus de zooi maar in de kofferbak gewerkt en huiswaarts getrokken.

De vraag bij een proefweekend is natuurlijk of de proef geslaagd is. Nu is het ook niet zo dat we nog nooit op fietsvakantie zijn geweest, dus het moet wel raar lopen willen we halverwege de noodzaak voelen een van de kinderen te bellen om ons op te komen halen. Zou wel gerechtigheid zijn misschien, maar het zou ook wel een beetje als een afgang voelen.

Al met al weinig tot niets vergeten en ook al niets ‘stukkig’, zoals Madeleine een aan slijtage onderhevig attribuut aanduidt. Wel werd duidelijk dat een meerdaagse in de voorbereiding best een goed plan is. Meerdere dagen achter elkaar op de fiets is toch weer een extra dimensie.

De voorbereiding van onze tochten beginnen meestal met het bestellen van het routeboekje, of in dit geval de 2 routeboekjes. Dat geeft Madeleine de mogelijkheid zich in te lezen en mij de mogelijkheid de kaarten en de GPX’en te bestuderen.

Aangezien we niet vanuit Katwijk vertrekken, maar vanuit Apeldoorn, moet ik de route van de eerste dag aanpassen. Niet een te grote klus, maar ik wil wel een leuke route en het liefst een die ik nog niet al te vaak gefietst heb. Het wordt uiteindelijk een route die vanuit Apeldoorn rechts van de A50 richting Nijmegen gaat.

Het niet te vermijden proefweekend moet uitwijzen of we het materiaal op orde hebben. Turend op mijn lijstje kan ik niet direct iets vinden wat we nog moeten aanschaffen. Wel hebben we ten opzichte van de vorige tocht een aantal wijzigingen doorgevoerd.

• Een tweede Primus gasbrander in plaats van de Camping GaZ brander. Na een jaar of 20 was deze aan vervanging toe.
• Tandpasta tabletten in plaats van een tube tandpasta. Lichter en kleiner. Nu maar hopen dat het ook een beetje een frisse mond geeft.
• 2 nieuwe buitenbanden voor de Santos. Gezien onze ervaring in Bretagne ook maar gelijk een paar nieuwe binnenbanden in gedaan. Voor de liefhebbers: Schwalbe Marathon Plus anti lek banden. Best nog even zoeken als je 26 inch banden nodig hebt.
• Een nieuwe ketting en een nieuwe cassette voor de Santos. Gelijk gebruik gemaakt van de gelegenheid om van een 11-32 naar een 11-34 te gaan. Beetje sleutelen aan de derailleur, maar dan past het prima.
• Een Tyre Glider in plaats van de bandenlichters en Bandenknecht. Lichter en kleiner en combineert beide functies.

Een beetje getraind op vakantie maakt de tocht een stuk leuker. Dat is precies de reden waarom we af hebben gezien van de route van Basel naar Nice. We zouden dan de Simplon pas (2.000 mtr) moeten bedwingen en dat lijkt ons nu geen goed idee. De route naar Wenen is wat klimwerk betreft een stuk minder heftig, al kiezen we wel voor het Taunus alternatief.

Als voorbereiding stellen we dat we minimaal 500 km moeten hebben gefietst voor de start op 21 augustus. Dat halen we ruimschoots en het goede gevoel in de benen begint langzaam te komen. Nu nog met bagage en meerdere dagen achter elkaar. We zullen het zien in het proefweekend.

Het proefweekend leverde weinig verassingen op. Ook de techniek lijkt in orde. Ik heb mijn voorderailleur nog een beetje bijgesteld, omdat de ketting wat aanliep in een veelgebruikte versnelling. Voor de rest was het nog een goede poetsbeurt en de fietsen zijn er klaar voor.

Om de laatste puntjes op de i te zetten, gaan we met volle bepakking 2 dagen fietsen met 1 overnachting. Dan hebben we ongetwijfeld onze laatste “Oh ja, dat is ook handig om mee te nemen.” en “Dat moeten we zeker niet vergeten” belevingen. Die schrijven we dan op 1 na allemaal op. En ergens rond Koblenz komen we er dan achter dat we er inderdaad iets vergeten zijn te noteren.

We stapten vanochtend in Horst op de Vijverlaan uit onze auto en meteen werden we overvallen door een penetrante geur, zeg maar meur. De chemische processen in de vijver waren blijkbaar niet helemaal in balans. Horst – en ook het nabij gelegen America – ken ik uit mijn Jeugd van Center Parcs het Meerdal. Er was werkelijk niets dat ik nog herkende, maar misschien lette ik toen ook niet echt op de omgeving.

Na wat gezoek naar de route, gingen we echt van start. Hoewel, na 200 meter stonden we alweer stil, omdat Madeleine geconstateerd had dat mijn rechter achtertas nog open stond. Ergens hoop je van de perfecte vriendin dat ze dit soort dingen niet meldt, maar gewoon oplost. Zonder iets te zeggen en zonder te stoppen. Na 200 meter de eerste teleurstelling al te pakken. We gaan goed.

De ‘Zijlstra’ routes worden steeds beter. Geen onverwachte zandwegen, ondoordringbare bossages of oversteekjes over de A2 op plekken waar geen brug of tunnel ligt. Het gaat vooruit. De route werd zelfs zachtjes achter mijn rug geprezen. ‘Mooie route’. De route was in ieder geval afwisselend. Beetje bos, enkele – soms leuke – dorpjes, mooie stukken heide en vooral flink veel HoReCa. In Asten maar eens gecheckt of het wat voorstelt in Brabant, die HoReCa. Prima koffie en lekker koekje. Kun je dus gerust doen hier.

De lunch was weer ouderwets. De laatste paar tochten hebben we steeds in een restaurant gezeten om een heerlijke salade te slachten. Dat is straks richting Wenen niet vol te houden, dus ook nu alvast maar oefenen met brood, kaas, cola en een bankje onder een dennenboom. Een paar vezels minder dan de Carpaccio salade, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door een prachtig uitzicht.

Dan even weer een dingetje dat ons tijdens de lunch opvalt. Veel, vooral wat oudere, stelletjes rijden op dezelfde, veelal elektrische, fiets. Rijdt hij op een Gazelle, dan zij ook. Rijdt zij op een elektrische vouwfiets dan hij ook. In een extreem creatieve uitspatting wil men nog wel eens een ander kleurtje kiezen dan de partner, maar meestal kunnen ze de fietsen ‘s-ochtends alleen uit elkaar houden op basis van de maat.

We fietsen, kijken wat rond en doen wat boodschapjes. Het is beperkt, want ons natuurkampeerterrein van vanavond kent een pizza bakker. Madeleine verklaart rond haf elf ‘s-ochtends dat ze dan al zin heeft in een Pizza Tonno. Deze zullen we later bijschrijven als de zoveelste teleurstelling van de dag. Geen Tonno.

Natuurkampeerterrein Wega in Weert kent een trekkersveldje. Dat hoort ook we een beetje bij een natuurkampeerterrein. Je snap dat ik per letter betaalt krijg, dus dat ik daarom graag gebruik maak van het woord ‘Natuurkampeerterrein’. Het trekkersveldje is – afgezet tegen de omvang van de camping – krap bemeten. Ik hoop dat er niemand snurkt vannacht. En als er dan toch iemand moet snurken, laat het dan mij zijn.