C&O Canal trail, VS
Dag 1: Watermanagement
De trail die ik de komende twee dagen rijd, heeft vele namen en die zijn allemaal logisch en correct. De Chesapeake & Ohio Canal Company heeft hier in 1828 een kanaal, of eigenlijk een trekvaart, aangelegd om hout, kolen en andere handige zaken te transporteren. Vandaar de namen C&O canal trail of C&O towpath trail. Vorige keer dat ik hier was hing ik op m’n gravelbike aan een sleeptouw achter een stel mtbers omdat m’n derailleur was afgebroken. Heel toepasselijk zo’n sleep op deze plek en ook spannend, maar dat is een ander verhaal (zie Op Sleeptouw). Ik ben dus weer terug op de C&O trail, ook wel CO genoemd, want Amerikanen houden van kort. De trail loopt van Washington naar Cumberland, een slordige 185 mijl (297km). In het verlengde ervan loopt de Great Allegheny Passage -ook wel GAP genoemd- die nog eens 150 mijl doorloopt naar Pittsburgh. Samen zijn de trails goed voor 540km gravel plezier.
Terug naar de route van vandaag. Ik doe een stukje van de CO oost-west langs Harpers Ferry naar Williamsport. De route (en dus ook het kanaal) volgt de Potomac rivier. “Maar wacht! Een trekvaart aanleggen terwijl er een een rivier gratis en voor niks naast stroomt?” bedacht ik me onderweg. Ja, en daar zijn een paar goede redenen voor. Allereerst is de Potomac op veel plaatsen nogal ondiep en bezaaid met rotsen en stroomversnellingen. Werkelijk prachtig om te zien, maar niet direct ideaal om je spulletjes en jezelf veilig over te vervoeren. Áls het je al zou lukken, wordt het behoorlijk lastig als je ook nog stroomopwaarts wil met je handelswaar. Dus bedacht men een trekvaart die de handel zou stimuleren tussen de oostkust en het binnenland.
Aquaduct en uitleg 
Hier gingen boten overheen
Een van de 74 sluizen 
Een dam in de Potomac
Het kanaal moest in hoogte natuurlijk meevariëren met de rivier, dus moesten er ook sluizen (‘Locks’) in komen. Die zijn overigens allemaal (74 stuks) nog steeds genummerd. Van de rivier werd handig gebruikt gemaakt om het kanaal gecontroleerd van water te voorzien. Een ingenieus systeem van sluizen, buffers, basins, dammen én natuurlijk het trekpad was het gevolg. Maar ook aquaducten om de trekvaart over de grote stromen die uitmonden in de Potomac te leiden. Al met al een aardig stukje watermanagement. Die kennis is schijnbaar verwaterd, want bijvoorbeeld dijken kennen ze hier in de VS niet echt. Maar overstromingen hebben ze wel…daar zou die kennis toch best handig voor zijn geweest denk ik dan. Voordat het kanaal gereed was, was er ook een spoorlijn waar uiteindelijk niet tegen kon worden geconcurreerd, waardoor het kanaal niet erg lang is gebruikt. Het C&O Canal ligt nu bijna overal droog en er groeien inmiddels veel bomen langs, maar gelukkig hebben ze er een Nationaal Park van gemaakt waardoor het pad onderhouden wordt en ik er nu heerlijk overheen kan fietsen.
Ik ben blij dat ik nog deze herfst de trail heb gekozen, want het is hier werkelijk heerlijk rustig en schitterend. De herfstkleuren blinken je tegemoet en de trail is bijna geheel en al een tapijt van bladeren. En hoewel het vanmorgen regende, schijnt de rest van de dag de zon uitbundig. Heerlijk. Zo om de paar kilometer ligt er zoals gezegd een sluis waar het pad even een paar meter omhoog gaat en weer vlak verdergaat over het bladerdek.
Naast het graven van een kanaal en het bouwen van een spoorlijn, is er hier ook nogal uitbundig gevochten tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Harper’s Ferry, een mooi plaatsje dat hoog boven de rivier uitsteekt en waar de Shenandoah rivier samenkomt in de Potomac, is een van de bekendere plaatsen uit de civil war geschiedenis. Onderweg kom ik nog veel meer plekken tegen waar allerlei veldslagen hebben plaatsgevonden. Alle generaals uit de Amerikaanse schoolboekjes komen in mijn beleving voorbij op de vele informatieborden onderweg: Robert E. Lee, A.P. Hill, Jubal A. Early, ’Stonewall’ Jackson,… het gaat maar door.
Spoorbrug over de rivier 
Uitzicht op de Potomac
Een van de vele Civil War borden langs de route
Het mooie aan de trail voor wandelaars en fietsers, is dat -ondanks dat het er overwegend rustig is- er veel voorzieningen zijn. Er zijn redelijk wat campsites, uitgerust met picknicktafels, Dixies (Gotügo), een waterpomp en een vuurplaats. Verder zijn er -zeker voor de fietser- genoeg uitvalplaatsen om te eten en drinken, en overnachtingsmogelijkheden anders dan kamperen. Ik slaap in een simpel hotel in Williamsport. Ze serveren er geen ontbijt, maar vlak naast het hotel staat een WaffleHouse, 24/7 open. Dat wordt een goed ontbijt morgen.
Dag 2: Harpers Ferry, file op de trap en homeopathische espresso
Mocht je denken dat het weer in Nederland als enige slecht voorspeld wordt, wees dan gerust, het is hier niet anders. Gisteren was er veel regen voorspeld en regende het alleen voor een deel in de ochtend, daarna volop zon. Vandaag zou zonnig zijn, en… tja… Na een uurtje begon het al. De app zei “over een half uur begint het licht te regenen. Dat duurt een half uur”. En dat klopte! Na een half uur hield de lichte regen op en ging over in forse regen. Maar het werd al snel droog, waardoor ik Velominati rule #9 toch niet echt aan mezelf kon toerekenen vandaag.
Ik rijd vandaag dezelfde weg terug over het oude trekvaartpad. Zoals ik al eerder heb ervaren, is dat met deze routes geen straf. Prachtige vergezichten over de rivier, bossen en rotspartijen. Wat me opvalt is dat de rivier hier heel puur is. Wild. Ongecultiveerd. Terwijl ik ernaar kijk, besef ik dat in Nederland werkelijk alles is geïnfrastructuurd. Alles is aangeplant, afgerasterd of op zijn minst ingetoomd en onder controle. Hier niet en dat maakt het adembenemend mooi om naar te kijken.
Ik krijg al vroeg honger, dus eet ik mijn ‘doggie-bag pizza’ van gisteravond op. Dat was een mazzeltje. Bij het Italiaanse restaurant dacht ik “laat ik eens een medium pizza bestellen in plaats van een small”. Ik kreeg een pizza van 50cm op tafel geschoven waarna ik met grote ogen starend naar de pizza aan de serveerster vroeg “is dit medium?”. Een onbewogen “Yep” was het enige dat ze antwoordde. Maar de pizza was goed en lunch voor morgen was vanzelf geregeld.
Ook iets wat heel tof is aan de VS: “Wil je alvast wat drinken bestellen?”. “Ja, graag. Hebben jullie bier?”. “Nee, maar je kan zelf bier kopen bij de slijterij hier vlak naast, hij is tot 10 uur open. Als je maar niet overdreven veel gaat drinken…”. Geweldig! En bedenk dat bier hier altijd koud staat bij de liquor store…
Huisjes in Harper’s Ferry
De Potomac rivier vormt de grens tussen de staat Maryland, waar de C&O trail doorheen loopt, en de staten Virginia en West-Virginia. Harper’s Ferry ligt in West-Virginia, vlakbij het 3-statenpunt van deze staten. Het ligt dus aan de overkant van de rivier (op een of andere manier moet ik altijd denken aan Drs. P; er is hier alleen geen pontje). Gisteren ben ik er gewoon langs gefietst, maar vandaag wil ik het dorpje bezoeken. De enige manier om van de trail naar Harper’s Ferry te komen is het voetpad langs de spoorbrug. Een steile stalen trap leidt omhoog en onderaan zijn plekken waar je je fiets kan neerzetten. Dat ga ik natuurlijk niet doen, dus de fiets moet mee naar boven. Je mag je fiets gewoon meenemen, net als honden en kinderwagens. Veel, heel veel mensen doen dat ook enthousiast. Het gevolg: een enorme drukte op de trap, want er is een continue stroom mensen in beide richtingen. Die gaan natuurlijk niet allemaal netjes op elkaar wachten, dus -hup- fiets/kinderwagen/hond trekken en sleuren de trap op (of af) en jezelf en je spullen langs de andere mensen zien te wurmen. Erg gezellig. Gelukkig is mijn gravelbike inclusief bepakking relatief licht en met wat geduld ben ik even later boven.
Op de brug een prachtig uitzicht over de Shenandoah rivier die hier uitmondt in de Potomac. Indrukwekkend.
Het dorpje is nogal toeristisch. Veel winkeltjes en restaurantjes. Bij een koffiezaak beproef ik mijn geluk. Ik koop 2 muffins en bestel een flat white (small uiteraard). Ik krijg een latte, “want de melkschuimer doet het niet goed”. Binnen is het te druk, dus ga ik naar buiten om van mijn tweede lunch te genieten. Dat komt goed uit, want ik wil nog wat genieten van het hoge uitzicht op de rivier. Ergens moeten die 2 shots espresso in mijn beker zitten, maar ik proef er geen reet van. Blijkbaar verkoopt een goede koffie hier niet, want het moet nu eenmaal veel zijn. Veel melk in dit geval. Ik beschouw het als een beker hete melk, wat niet verkeerd is bij een koude wind bij 7 graden. Na de ‘koffie’ nog wat heen en weer fietsen door de straatjes, wat foto’s maken en terug over de brug en mijn favoriete, nog net zo drukke trap terug naar de trail. Onderaan de trap nog wat dringen, veel mensen. Ik stap op en na 1 kilometer ben ik weer helemaal alleen op de trail. Wat een heerlijk gevoel.
Podcast # 40 – Eindelijk Weer Live (Deel II Lost Track)
Het zat even tegen. De laptop was gecrasht met daarop deel II van onze nieuwe podcast. Daarbij is ook het vodje met onderwerpen in rook opgegaan. Helemaal jammer, omdat het een ‘live’ opname betrof toen Ronald even in Nederland was.
Het heeft daarom even geduurd. Maar nu is er een nieuwe podcast. Uiteraard in de inmiddels vertrouwde 45 minuten versie, maar aangezien we heel wat in te halen hadden, is er ook een lange versie beschikbaar. De laatste heeft natuurlijk wat extra onderwerpen.
Linkjes
Greenbrier River trail, VS
13 juli 2021, dag 2
Ik schrijf dit onderweg. Waarom, dat vertel ik zo. Het plan was vandaag om een route te pakken iets ten westen van de rivier waar ik gisteren langs naar het zuiden reed. Over de weg dus. Ik kan de route van gisteren natuurlijk ook gewoon terugfietsen (en dat is zeker geen straf), maar -dacht ik- zo zie je nog eens wat anders van de omgeving, ontdek je nieuwe wegen en heb je ook nog wat extra tegeltjes.
Ik merk al snel dat de route -hoewel deze zo’n 150 meter hoger ligt dan de rivier- geenszins vlak is. Er zijn hier twee soorten kuitenbijters. De eerste soort is van de categorie 7-10% klimmen en dalen. Ook al zijn de klimmen dan niet lang, ze zijn wel steil en ik bedenk me al snel dat ik dit niet 120km vol ga houden. De andere soort kuitenbijters zijn van de categorie viervoeter: honden! Op de wegen in dit stukje zie je nauwelijks verkeer of mensen, maar dus wel dit soort beesten. Geblaf links en rechts zodra je maar in de buurt van huizen komt. Op het moment dat ik twee van deze mormels plotseling achter mij en mijn fiets aan heb rennen, is de maat vol. Met meer geluk dan wijsheid kan ik ze afschudden, want net op dat moment gaat de weg weer naar beneden. Het is genoeg geweest, hier beleef ik geen plezier aan mijn rit. Dus de eerstvolgende bail-out (tip: maak altijd een plan B) terug naar de rivier via een prachtige afdaling door het groen. Geen huizen, geen honden.
Op de trail voelt het een beetje als thuiskomen. Lekker rustig, vlak, mooi gravel, en schaduw. Nu kan je natuurlijk zeggen dat dezelfde route heen- en terugfietsen wel een beetje saai is, en dat zo’n spoortracé niet echt spannende bochten of technical trail features heeft, om over het klimpercentage van gemiddeld nog geen 1% maar te zwijgen. Maar ik zie eigenlijk alleen maar voordelen. Ten eerste komt het mij vandaag na mijn darmavontuur van gisteren erg goed uit om geen klimmetjes meer te hoeven doen. Hoewel de eerste 16km op en af best goed gingen en ik graag klim, voelen de benen toch slap. Ik moet daarom ook goed eten en drinken vandaag. Daar heb ik gelukkig allerlei spulletjes voor bij me. Een ander groot voordeel is dat er bijna alleen maar schaduw is op deze trail, en dat is fijn op een zonnige dag met 30 graden. Bovendien heeft de trail waterpompen waarmee je vers drinkwater uit de grond kan pompen. Tot slot heb je hier schitterende vergezichten over de rivier, iets wat ik boven op de weg ook had verwacht, maar niet ben tegengekomen.
Met de adrenaline nog in de benen vervolg ik mijn weg over de oude spoorbaan. De benen voelen slap, trillerig. Waarschijnlijk door de kuitenbijters. Ik besluit om het even rustig aan te doen en de adrenaline wat te laten zakken. Tot overmaat van ramp voel ik nu ook dat mijn kont zeer doet. Dit wordt een hele lange dag vrees ik. Ik neem me voor om bij elke campsite of picknick plaats langs de trail even te stoppen en het verslag van de dag stukje bij beetje op te schrijven. Ik merk dat het helpt om af en toe even te gaan staan op de pedalen. Als ik daarna ga zitten, voel ik de pijn even niet en geniet ik echt van de omgeving. Ik ben nog maar op mijl 12 van de 80…
Na een tijdje gaat het beter. De benen voelen eigenlijk wel goed. Wel vermoeid, maar met veel korte stops, repen, koek uit het ontbijtbuffet van het hotel en bergwater red ik mij prima. Mijn tempo gaat langzaam omhoog naar dat van gisteren en ik kan meer en meer genieten van de omgeving. De vergezichten over de rivier met daarin enorme rotsblokken, en de rotsformaties aan de andere kant die stijl omhoog gaan als ware het klimwanden, zijn indrukwekkend. Ben ik even blij dat ik deze route alwéér fiets!
Het is erg leuk om onderweg mede-fietsers te groeten en een praatje te maken (ook iets wat je daar boven op de wegen niet ziet, daar lijkt geen hond te willen fietsen…). Zo wijst een stel mij op het hert dat de rivier oversteekt, terwijl een andere al aan de overkant is. Of een man die uitgebreid aan het lunchen is aan een picknicktafel vlakbij de spoorbrug. Chips, hotdogs, cola, van alles ligt er op tafel. Of ik ook een hotdog wil. Ik bedank, maak een praatje en stap weer op. “Misschien kom ik je straks nog wel tegen” zegt hij. Blijkbaar gaat hij dezelfde richting op als ik. Ik groet en rij de spoorbrug op.
Het enige kleine plaatsje op de trail en in de wijde omgeving van dit 4G-loze gebied ligt op mijl 56: Marlinton. Daar was ik gisteren natuurlijk ook al en het fietscafé DirtBean Cafe&Bike (met wifi) beviel zó goed, dat ik er opnieuw langs ga, dit keer voor iets zoets. De koffie (vers gemalen) blijkt van een kwaliteit waar een Italiaan jaloers op wordt, en ik bestel een dubbele espresso en twee home-made cakes. Ik zie in mijn ooghoek een tap met lokale bieren. Ik registreer het in mijn lange-termijngeheugen en probeer het verder maar te negeren. Ooit als ik hier nog eens terugkom… Boven op het balkon in de schaduw en met wat verkoelende wind, kijk ik uit over het dorpje en geniet. Hier kan ik echt de hele dag blijven zitten. Maar ja, dat kan natuurlijk niet, want ik moet weer terug naar de auto en moet dan nog 5½ uur rijden naar huis. Ik dwing mezelf uit de stoel, vraag de vriendelijke serveerster Kayla om mijn bidons met water te vullen (heel lief: ze doet er ook ijs in) en ga weer op pad.
Ik kom weer in de buurt van de tunnel waar ik gisteren van de andere kant doorheen ben gefietst. Ik zie de lunch-man weer, hij heeft zichzelf en zijn fiets op een campsite in de schuilpIek genesteld. Vreemd, want het is prachtig, zonnig weer. Ik zwaai naar hem en rijd verder. Bij de tunnel maak ik een foto vanaf de brug die met een lichte bocht onherroepelijk naar de tunnel leidt, en hoor achter mij geraas. Wind? Ik draai me om en concludeer: Nee, geen wind, maar regen. Hevige regen en het komt erg snel dichterbij! In een flits denk ik aan de lunch-man. De tunnel! Ik klik in en net als ik de tunnel inrijd, barst het los. Hoeveel mazzel kan je hebben?
Mijl 80, het einde van de trail. Ik ben niet ingestort en heb het gered! Dit is werkelijk een prachtige trail. 250km gravel (als je hem heen en terug fietst tenminste) dwars door de natuur en langs een heerlijke rivier. Als ik nog een keer terugkom, neem ik een hotel in Marlinton. Héél dicht bij het fietscafé.
Podcast # 36 – Kwijlend gravelen en tegels verzamelen
Het is dan toch eindelijk gelukt. Ronald heeft óók een gravelbike. Met veel plezier vertelt hij over zijn Cube Nuroad en waar je allemaal op kunt en moet letten bij de aanschaf van een racefiets met MTB banden.
En…. We hebben onze eerste ingesproken kijkersvraag. Johan wil weten wat voor een maffe hobby wij hebben. Gelukkig zei hij erbij dat het om tegelen ging, anders wisten we nog niet welke hobby hij bedoelde. Maar wij zijn helemaal in onze nopjes met de vraag. Dat er nog maar vele mogen volgen.
Links
Gravelbiking
Cube Nuroad EX
Tegeltjes fietsen
Strava
Veloviewer
Ride Every Tile
De hele dag buiten spelen
Een rit door Drenthe, Friesland en Flevoland.
Vandaag ben ik vroeg op pad. Althans, voor mijn doen. Het is oktober en acht uur ’s morgens. Net een half uur licht, maar het is nog wat schemerig. Voor de zekerheid maar de lampjes aan. De zon gaat schijnen en met open mond fiets ik door het Dwingelderveld. Niet omdat ik buiten adem ben, maar het schouwspel van mist, natuur, kleuren en opkomende zon is zo mooi! Ik stop voor de vijftiende keer om een foto te maken. Dit is geluk op de fiets, prachtig! En ik ben nog maar net op pad. Gelukkig heb ik het niet koud, maar ik moet niet te lang stilstaan merk ik. Ik zoef weer door het bos over een slingerend fietspaadje, de zon aan mijn rechterkant…
Adrenaline
Na het Dwingelderveld volgt het Hijkerzand. Een wat open terrein met veel riet en weinig bomen. Er lopen Heckrunderen. Wanneer een paar van die beesten iets verderop over het fietspad slenteren, ben ik relatief dichtbij. Een grote met een fors stel horens en enkele kleinere varianten. Ze zijn toch best imposant, zeker als je ziet dat een van die kleinere een jong is en het rund-met-de-grote-horens (ik denk papa-rund) ineens stopt en jou aankijkt… Ik denk dat-ie me niet eerder opmerkte en nu plotseling een vreemd rechtop staand wezen voor zich ziet. Alles staat stil. Ik ook. Maar ik wil wel graag verder. Dan maar omlopen door de greppel. Fiets optillend loop ik door wat runderpoep, takjes, blaadjes en hoog gras… Het jong rent ineens hard weg van het fietspad. Ik denk dat het schrok, omdat ik beweeg en voor hem of haar onverwachte geluiden maak… Als papa-rund nu maar niet…
Mijn adrenaline zet me op scherp om elk moment op mijn fiets te kunnen springen en heel hard te gaan fietsen. Niet dat dat zin heeft, want ik sta van het pad af, op het fietspad liggen bladeren, ik moet inklikken als ik op mijn fiets zou springen en bovenal: de ketting ligt op het buitenblad. No way dat ik als een profrenner uit een peloton zou kunnen wegdemarreren van papa-rund. Bij de tijd dat ik op de fiets zou zitten en mijn schoenen in een vloeiende prof-reflex ingeklikt zou hebben, zou grote-papa-met-de-horens al naast mijn fietsje staan… Gelukkig gaat alles goed en blijft het rustig in het bos, op mijn adrenaline-niveau en hartslag na dan…
Ik rijd door een buitenwijk van Assen. Vinex, geen mooi centrumpje of pleintje. Daarvoor had ik in Assen zelf moeten zijn. Een mooi centrum, maar niet voor vandaag. Mijn route slingert verder om de stad heen door het mooie Noord-Drentse landschap. Na een bruggetje over de Drentse Aa rijd ik door Amerika en daarna de gemeente Groningen in. Al nadenkend hierover is het wel een vreemde gewaarwording en het klinkt als een slechte woordgrap. Ik weet dat er meer plaatsen in Nederland zijn met namen van landen of buitenlandse steden. Zo liggen Egypte en Moskou in Friesland. Misschien een idee voor een route die langs dit soort plaatsjes voert? Al mijmerend over nieuwe routes rijd ik ongemerkt Friesland binnen.
Jarig
Gisteren zei mijn agenda dat Ed, een vriend van mij, vandaag jarig is. Ik wil hem even een berichtje sturen. Even later kom ik langs een straatnaambordje ‘Jarig van der Wielen Wei’. Gedachteloos rijd ik er voorbij en een kilometer of wat later denk ik plots “hee, jarig?” Te laat! Zo’n straatnaam bedenk je toch niet? Ik heb geen zin om terug te rijden, dus dan maar een foto van het plaatsnaambord Bakkeveen (Bakkefaen) met groeten uit Fryslan… ook leuk.
In Bakkeveen vind ik ondanks de lockdown een snackbar die open is en koffie heeft mét warme appeltaart. Ze willen ook mijn bidon bijvullen. Buiten in het zonnetje verorber ik mijn koffie met gebak, zittend op een plantenbak aan een parkeerplaats. Het is een graad of 10, maar in de zon is het heerlijk warm. Ik neem een hap. Proficiat Ed!
Ik ga weer verder over leuke bospaadjes. Het is hier werkelijk prachtig. Overal liggen goede fietspaden met af en toe wat goed berijdbaar gravel of een zandpaadje. Ik hou vooral van afwisseling in de omgeving en dat is hier volop. Een mooie bomenrij, dan weer een slingerend pad tussen weilanden, een smal zandpad door het bos, een weg langs een akker met vergezicht, en gravel langs afgelegen kerkjes in het groen. Geen verveling. Dit is genieten, geluk op de fiets!
In Jubbega rijd ik in het gezellige mini-centrum langs een viskraam. Het ruikt lekker, zal ik hier wat eten? Ik heb nog niet echt honger dus ik rijd door. Even later krijg ik spijt, want stiekem heb ik eigenlijk toch best trek in een bakje kibbeling. Ik zeg tegen mezelf dat er in het volgende dorp ook vast een viskraam staat, maar meteen zegt een stemmetje: “Jaja, nou, de kans op weer een viskraam is net zo groot als een tweede bordje ‘Jarig van der Wielen Wei’”. Het volgende dorp is Oldeberkoop. Een bakker! Voor een fietser ook een prima pleisterplaats. Ik koop een chocoladeroombroodje dat ik op een bankje bij de kerk opeet.
Mentaal dingetje
Het is vandaag een lange rit. Dat weet ik, want ik heb hem zelf gepland en weet de totaalafstand: 210km. Mijn sporthorloge legt mijn afgelegde route en afstand vast. Op mijn stuur zit mijn telefoon met enkel de route en het pijltje dat aangeeft waar ik ben. Ik weiger vanaf nu op mijn horloge te kijken om te zien hoever ik al heb gefietst. Dat gaat altijd tegenvallen is mijn ervaring. Ik ga dan rekenen hoever het nog is en ga de route dan verdelen in stukken. 85km is bijv naar mijn werk en terug. 100km is mijn vaste rondje Loosdrechtse plassen. Ik onderdruk de mentale drang om toch te kijken, ook als mijn horloge piept om aan te geven dat ik alweer 5 km verder ben en mij lonkt “kijk, kijk dan toch!”. Ik neem mij voor dat ik pas in Flevoland kijk, want dan heb ik ruim de helft afgelegd.
Het helpt, ik kijk veel meer rond en houd me niet bezig met afstanden. Ik zie wel en luister naar mijn benen. Dit voelt lekker. Als het te vermoeid voelt, ga ik gewoon langzamer fietsen. Als gevolg geniet ik oprecht van het fietsen en de omgeving.
Vanaf Wolvega volgt een fietspad langs de Linge (of Lenge op z’n Fries). Dit riviertje kronkelt door het landschap en vormt voor een deel de grens met Overijssel. Geen auto’s, alleen maar fietspad. Heerlijk in alle rust op m’n fiets. En de hele dag schijnt de zon! Het fietspad wordt even later een bredere weg. Er rijdt gelukkig weinig verkeer en het uitzicht en het slingerende dijkje blijven. Voor ik het weet moet ik afbuigen naar het zuiden. Hier houdt Friesland op en rijdt ik een klein stukje door Overijssel. Daarna ben ik al in Flevoland. Nou ja, de Noordoostpolder dan. “Almere is nog ver” denk ik. Leuke tekst voor op een T-shirt. Mijn horloge houd ik nog afgedekt onder mijn mouw.
Na Kuinre rijd ik de Noordoostpolder in. Ik volg eerst een aardig fietspad door een stukje bos. Feitelijk is dit uitstel van executie, want de NOP heeft veel, heel veel rechte wegen en daar is echt geen ontkomen aan. Toch heb ik bij het plannen nóg een kronkelig fietspad gevonden door een stukje mooie natuur, vlak boven Emmeloord: De Burchttocht. Via een park rijd ik Emmeloord in.
Herrie
In het centrum van Emmeloord zoek ik naar een afhaalkoffietent. Die is er! Er staat een bord buiten met ‘afhalen’. Daar moet ik zijn. Ik zet mijn fiets tegen een bloembak op slot en merk nu pas dat er niet alleen een flinke beat met stevige bassen uit dit etablissement komt, maar dat ook iemand heeft bedacht om in de winkelstraat twintig meter verderop een draaiorgel aan te zwengelen. Niet mijn ding. Tot overmaat van ramp hoor ik dat de ‘beat’ uit het café van het Smartlap-genre is. Oók niet mijn ding. Deze overweldigende herrie wordt me teveel. Ik zie me al staan met koffie en gevulde koek in mijn handen, mezelf afvragend waar ik hier in ’s hemelsnaam rustig van mijn versnapering ga genieten. Ik bedenk me instantaan, haal mijn fiets weer van slot en vervolg mijn weg. Weg hier! Ik stop nog even bij de kerk verderop, maar er is geen bankje, geen koffie en teveel verkeer.
In Nagele is het rustiger en hier eet ik wat. Ik besluit op mijn horloge te kijken. 155km gehad. Mijn brein begint meteen te ratelen “Dat is nog 55km te gaan…” en direct erachteraan: “Man, dat is nog twee uur fietsen!”. Het is maar goed dat ik niet eerder heb gekeken. Ik herinner mezelf er aan dat het de rest van de dag ook goed ging door gewoon rond te kijken en te genieten van het fietsen zelf. Dat moet hier toch ook lukken? Gewoon doen.
Het is nog een relatief klein stuk naar de Ketelbrug (twee rechte stukken en een haakse bocht, typisch polderpatroontje) en dan volgt na de brug nog een heel leuk fietspad dat ik ken van mijn eerdere ritten: Piets pad. Een lieflijk gravel- en betonpad langs een sloot en weilanden, helemaal tot aan Lelystad. Helaas blijkt er halverwege Piets pad een bruggetje te liggen waarvan men blijkbaar heeft bedacht dat het té krakkemikkig is om overheen te fietsen en heeft men het afgesloten. Nu moet ik dus toch over het fietspad langs de doorgaande weg naar Lelystad. Rustig peddelend door wat woonwijken en bossen met mooie herfstkleuren ben ik even later voor het donker alweer thuis.
Moe? Zeker! Voldaan? Absoluut! Ik ben de hele dag buiten geweest en heb mezelf prima vermaakt. Topdag.
Fietsen in Drenthe in de herfst
Ik neem mij regelmatig voor om bij het krieken van de dag op pad te gaan. In het half donker gaan rijden, genieten van de nog slapende dorpjes en Nederland zien ontwaken. Maar het is me nog niet gelukt en vandaag is geen uitzondering. De wekker ging om half zeven en in plaats van een half uur deed ik er ruim drie keer zo lang over om weg te komen. Toch maar ‘even’ koffie zetten en rustig mijn broodje en yoghurt eten. Ook heerlijk, want het is tenslotte vakantie. Om negen uur ben ik dan toch eindelijk op weg.
De route van vandaag voert naar het oosten van Drenthe en een stukje Groningen. De wind is noordoost bij 10 graden, dus het kan koud aanvoelen. Ik heb maar wat extra kleding aangetrokken. Het is wel een prima timing, want de terugweg wordt wind mee. Het is echter vandaag de eerste dag in de tweede intelligente lockdown en alle horeca is vanaf vandaag vier weken lang dicht. Ik verwacht dus onderweg geen koffie met gebak te kunnen scoren. Daarom heb ik genoeg eten meegenomen: vier reuzenkrentenbollen met kaas, een banaan, wat repen en een stroopwafel. Hier moet ik het wel op redden vandaag.
Wat me misschien nog het meest bezorgt is de ‘Overweldigende Weidsheid’ van Groningen. Dat is Gronings voor ‘Het Grote Niets’. Andere woorden, zelfde beleving. Ik hoor regelmatig in ‘fietskringen’ dat het nogal heftig is daar. Kaal en open, altijd wind, het klinkt niet erg aantrekkelijk. Als de wind maar niet draait vandaag…
Eerst de VAM-berg. Je kan dit object beschrijven als een opgeleukte vuilnisberg voor fietsers. Zoiets hebben we in Almere ook (Braambergen), maar dat is enkel een parcours voor de MTB. De VAM-berg heeft naast een MTB-route ook mooi en breed asfalt voor dat andere aluminium en carbon. De klimmetjes zijn leuk om te doen. Het zijn er dus meer, waarvan een deel zelfs met heuse Drentse kasseien (zogenaamde Flinten). Maar eerlijk gezegd ben je boven voor je goed en wel stevig hebt aangezet. Natuurlijk moet je dit niet vergelijken met de Vogezen of zelfs Ardennen, maar het is erg leuk gedaan met steile stukken tot 15%. Het is er als ik aankom, ontzettend rustig. Bovenaan de kasseienstrook op de top neemt een fietser met korte wielrenbroek een selfie bij de paal waarop staat ‘Selfie-spot’. Is dat een woordgrap? Ik besluit mee te doen aan de hype en maak ook een selfie. Ook maak ik een foto van de kasseien. Ze zien er schoongespoten uit, net als alles eigenlijk op deze vuilnisberg… Nog één keer de kasseienstrook beklimmen en naar beneden suizen. Daarna vervolg ik mijn route naar Emmen
Het stuk naar Emmen is afwisselend. Open akkerland, maar ook bomenrijen en stukjes bos. Links- en rechtsaf door het landschap en dus niet constant de wind op kop. Het is minder zwaar dan ik aanvankelijk had verwacht. Het valt me op dat er erg weinig mensen op de been of op de fiets zijn. Ik haal een vrij forse man in op een racefiets met aanhanger, in wielrenkleding. Ik groet. Dat is de tweede racefietser vandaag in 40km.
Na Emmen eet ik mijn eerste krentenbol. Eigenlijk te laat, want ik ben al dik twee uur onderweg. Maar het gaat nog goed. “Genoeg eten en drinken, ook als het kouder is”, zei iemand laatst tegen me. Ik neem mij voor erop te letten. Het is maar goed dat ik zelfvoorzienend ben vandaag, want echt alles is dicht. Er is zelfs geen afhaalkoffie te vinden, laat staan een stuk appeltaart en daar heb ik eigenlijk best trek in. Hopelijk moet de horeca nog even schakelen en gaan ze eerdaags op de afhaalmodus over.
Alsof het gebrek aan koffie nog niet erg genoeg is, ben ik door mijn fietsvrienden gewaarschuwd voor nog iets anders: “Ter Apel en Stadskanaal zijn triest en treurig”, en “Neem genoeg Prozac mee!”. Tegelijkertijd werd mij wel de Jumbo in Ter Apel warm aanbevolen. Geprezen werd hij vanwege de koffie, warme broodjes en ubervriendelijk personeel. Ieder nadeel heb z’n voordeel, zeg maar…
Hoewel ik het pas verwachtte bij Ter Apel begonnen de meedogenloze vlaktes al na Emmen. Eén lange rechte weg. Langs lintbebouwing, dat wel. Dus iets minder wind dan op open terrein, maar er komt geen einde aan. Tot Ter Apel. De fietsvriendjes hadden niets teveel gezegd. Niet de meest bruisende, gezellige plek om te zijn. Om het nog wat erger te maken mis ik ook nog de zo bejubelde Jumbo! Gewoon niet meer aan gedacht; ontzettend jammer. Na Ter Apel vind je langs het kanaal weer veel huizen. Ik zie bordjes voorbij komen en denk dat het kanaal hier Ter Apelkanaal heet, maar zo heet de plaats hier! Zo is er het plaatsje Mussel en het plaatsje Musselkanaal. De bekendste in dit Gronings mantra is natuurlijk Stadskanaal. Hoe het kanaal zelf eigenlijk heet, heb ik nergens gezien…
Stadskanaal valt voor mij gelukkig erg mee. Mijn route heb ik precies om de plaats heen gelegd en ik rijd door een mooi park, door bos en over gravel(!). Mooi dus. Het pittoreske stadscentrum heb ik helaas hierdoor gemist. Verder door naar het noordwesten. Daar zal ik de Overweldigende Weidsheid recht in de poeperd gaan kijken! Maar nee, ik rijd over een lieflijke, rustige polderweg en even verderop over een landelijk, smal bruggetjesfietspad. Niks mis mee. Inmiddels heb ik de wind op de zij van rechts.
Na het oversteken van het kanaal gaat de route zuidwest en rijd ik Drenthe weer in. Bossen, slingerende fietspaden en akkers wisselen elkaar af. Prachtig! Het valt me ineens op dat het bos langzaam geel en oranje kleurt. Dat is natuurlijk logisch, want het is herfst. Maar ik realiseer het me nu pas. De variatie van begroeiing maakt het bijzonder mooi. Voor ik het weet ben ik alweer terug op de uitvalsbasis. Ofschoon ik blij ben weer terug te zijn, leek het laatste stuk sneller te gaan dan de rest en ook een deel van Groningen viel nog erg mee. Fietsen in Drenthe is in elk geval erg mooi. Het enige dat wellicht nóg mooier is dan dat, is fietsen in Drenthe in de herfst.
Het Grote Niets
Het overviel me. Niet dat ik onwetend was over het bestaan, of dat ik niet wist dat het in mijn route zat. Nee, ik had me veel meer gericht op het deel verderop in mijn route, het stuk dat ik nog niet kende en waar ik nieuwe wegen ging ontdekken. Maar het was er wel en ik zou het gaan tegenkomen.
Ik realiseerde het me pas toen ik halverwege Lelystad was en tegen mezelf zei “straks komt het stuk door de polder naar Kampen, het Grote Niets”. Het is een stuk waar je slechts op éën manier van kan genieten: met wind mee. Dat geluk ontbrak me vandaag. Zuid-Oostenwind. Het fietspad loopt langs de enige doorgaande weg door de Flevopolder naar Kampen en alles, maar dan ook alles is recht en vlak. Zelfs de bochten.
Het stuk begint na Lelystad en eindigt pas op de brug als je Overijssel inrijdt en wordt enkel onderbroken door het plaatsje Dronten. Als je daar doorheen rijdt voelt het als een ware oase. Even wat bedrijvigheid anders dan denderend verkeer. Ik zie huizen, mensen, andere fietsers en… voel even geen wind! Meteen verdenk ik de planners van deze zogenaamde ‘kern’ ervan ook het Grote Niets bewust gepland te hebben om de fietser het dorp extra positief te laten ervaren. Gelukkig voor de masochisten onder ons kun je ook gewoon de N-weg langs Dronten blijven volgen, zodat je ononderbroken van al dat moois kan blijven genieten. Na het eten van mijn meegebrachte lunch verlaat ik het rustige Dronten en vecht ik mij weer door het polderlandschap. Op naar Kampen.
Eenmaal Flevoland uit, voelt het landschap als bij toverslag anders. Een slingerend fietspad langs een dijkje, een niet-recht slootje, huizen langs de dijk waar het fietspad lieflijk langs is gelegd. Moeilijk uit te leggen, maar het voelt totaal anders. Hier begint het Grote Genieten. Kampen ken ik. een oude Hanzestad aan de IJssel met een prachtig plein in het centrum. Een mooie plek voor een koffiestop, maar niet vandaag. Het is nog te vroeg.
Na Kampen volgt de route het fietspad langs de dijk naar Genemuiden. Er is hier geen bos, maar toch geniet ik volop van het uitzicht. Zou het contrast met het Grote Niets daar aan bijdragen? Na een verdiende koffiestop met koek fiets ik na een onverwacht pontje bij Het Zwarte Water (gelukkig vaart hij), door het Nationaal Park Weerribben-Wieden. Het is hier rustig en af en toe doen de doorkijkjes tussen het riet mij denken aan het uitzicht op de Oostvaardersplassen.
Na een Giethoorn-achtig dorpje (erg mooi!) met smal fietspad achter de huizen langs en met veel bruggetjes is Meppel het begin van mijn doel-provincie: Drenthe. Na Meppel volgen eigenlijk alleen maar erg rustige wegen langs watertjes door het Drentse landschap. De zon die eigenlijk de hele dag bij me was, staat laag. Dit is genieten! Eenmaal aangekomen bij B&B De Blokhut, ons heerlijk knus onderkomen voor deze week, denk ik ongemerkt nog even terug naar die lege plek in mijn gedachten. Zou het ook zo’n heerlijke dag zijn geweest zonder Het Grote Niets?
MTB route Lelystad
Deze mountainbike route stond al een tijdje op mijn wensenlijstje. Dichtbij huis en nog nooit gereden! Het is een zeer afwisselende en mooie route met zeer weinig verharde paden. Het terrein is veelal vlak over smalle trails door bos en langs rietkragen, maar er zijn ook drop-offs, korte steile heuveltjes (vergis je daar niet in), pump tracks en een heuse houten trail (de ‘North Shore’ genaamd).
Ook heel leuk bedacht zijn de overgangen naar en uit begrazingsgebieden: een houten constructie met een soort van drop off. De route is 31km en goed bewegwijzerd. Ik heb nog een extra lusje gemaakt om de houten trail nog een keer te doen en op de foto te zetten, maar ik kon ‘m helaas niet meer vinden. Daar moet ik dus nog een keer voor terug! Maar dat is geen enkel probleem, want de route is erg leuk.
De trail wordt zeer actief onderhouden door Stichting MTB Lelystad en wordt regelmatig aangepast of uitgebreid. Zo is er momenteel blijkbaar een extra stuk op de ‘berg’ in de zuid-oost punt van het bos Gelderse Hout (deze heb ik ook gemist). Actuele informatie is te vinden op hun facebook pagina.
Lengte: 31 km
Type fiets: Mountainbike
Startpunten:
-Parkeerplaats Gelderse Hout in Lelystad (direct aan de Oostranddreef)
-Camping Buytenplaets Suydersee, Badweg 1 in Lelystad
Download GPX
Klimmetjes, heuvels en bergen
Stel, je bent van plan in de bergen te gaan fietsen en je wilt daar routes voor plannen. Maar je wilt ook in Nederland kunnen trainen. Hoe vind je mooie klimroutes in het buitenland en de beste train-klimmetjes thuis? En waar vind je detail informatie over bekende, fameuze, beroemde cols? En liefst natuurlijk digitaal, zodat je ze makkelijk op je fietscomputer of smartphone mee kan nemen.
Op internet zijn her en der websites te vinden van routes met bekende klimmen, maar voor alle details over Europese cols ga je naar cyclingup.eu. En alle Nederlandse klimmetjes vind je op heuvelsfietsen.nl. Beide sites hebben dezelfde opzet, zien er hetzelfde uit en bieden alle informatie op een consistente wijze aan. Het leuke van deze sites is dat ze enkel focussen op de klimmen, zodat je ze zelf in je routes kunt verwerken.
De sites zijn duidelijk ingedeeld. Zo zijn op heuvelsfietsen.nl de klimmetjes gegroepeerd in de gebieden waar ze in Nederland liggen. Je vindt hier veel informatie over de interessantste met de racefiets berijdbare hellingen in Nederland. Iedere heuvel heeft een eigen kaartje, waarop te zien hoe steil elk gedeelte van de klim is. Verder is er een hoogteprofiel en wordt van elke klim de zwaarte, het aantal hoogtemeters en het hellingspercentage van de steilste 300 meter gegeven. De verschillende heuvels worden met elkaar vergeleken in ranglijsten. Kortom, genoeg informatie om ze in je training te verwerken. Ook kunnen de gps-tracks gedownload worden.
Cyclingup.eu heeft zoals gezegd dezelfde opzet en biedt dezelfde informatie aan, maar dan voor de klimmen in Europa, het echte werk zeg maar (onderschat echter niet onze eigen Cauberg of de Italiaanseweg…). Voor de belangrijkste klimgebieden vind je hier alle nodige informatie, ook weer op dezelfde wijze ingedeeld als voor Nederland. Het enige dat mist is de mogelijkheid om de gps-tracks te downloaden. Maar een mailtje aan de beheerder van de site doet wonderen…
Dus ben je aan het voorbereiden voor de komende vakantie en zoek je leuke (of zware) klimmetjes, kijk dan vooral eens op deze sites.
Indoor trainer apps: FulGaz vs Kinomap
Toen ik begon met indoor trainen heb ik eigenlijk meteen voor Zwift gekozen. Er waren namelijk simpelweg nauwelijks alternatieven. Zeker met mijn spartaanse, simpele setup: een ouderwetse trainer “zonder stekker” waarbij de weerstand wordt opgewekt door mijn achterwiel op een soort van vliegwiel-rollertje te drukken. Zelf de weerstand aanpassen met een hendeltje. Ik gebruik een speedsensor op mijn achterwiel, gekoppeld aan mijn laptop, zodat de snelheid naar Zwift wordt gestuurd. Zwift is zeer volwassen en kan zo’n beetje alle indoortrainers en speed/cadans/hartslag/vermogens-sensoren detecteren en het werkte bij mij meteen.
Zwift is volledig gesimuleerd, een game-omgeving waarin idereen een avatar heeft en waarin je tegen en met anderen kan fietsen. Het ziet er mooi uit, maar eerlijk gezegd heb ik er niet zoveel mee. Daarnaast vind ik het nogal prijzig. Wat ik zoek is de beleving van buiten, met een video van een echte omgeving waarin ik lekker in m’n uppie kan fietsen. Op zoek naar een alternatief kwam ik twee zeer interessante apps tegen: FulGaz en Kinomap. ik mocht van Marc zijn Tacx smart trainer lenen en ben met de apps aan de slag gegaan.
Video op een schermpje?
FulGaz en Kinomap zijn beide apps voor tablets of smartphones waarmee je gekoppeld aan je indoor trainer routes kan fietsen door het afspelen van videos. Echte beelden dus van bestaande wegen over de hele wereld. De video’s worden dus getoond op je ‘device’: een smartphone of tablet. Op je telefoon is de beleving dan beperkt vanwege het kleine scherm. Wil je een groter scherm gebruiken zoals een laptop of een TV, dan zijn er voor Apple-apparaten twee mogelijkheden: via AirPlay het beeld naar een AppleTV sturen, of aansluiten met een kabeltje aan je Mac en met QuickTime het beeld dupliceren. Zie de linkjes onderaan. Voor Kinomap is er nog een andere mogelijkheid: door het scannen van een QR-code op de Kinomap website wordt de video via je browser op je PC of laptop getoond. Je smart-apparaat fungeert dan enkel als dashboard.
Veel keus
In beide apps heb je keuze uit vele videos over de hele wereld. Een kwestie van bladeren, selecteren en gaan… De apps bieden hun eigen manier van selecteren, zoeken en bewaren van favoriete routes. Beide apps tonen in het overzicht hoe lang de route is en de hoogtemeters. Ik vind de FulGaz interface wat overzichtelijker. Die toont ook informatie over de resolutie van de video.
Streamen of downloaden?
Ook kan je bij beide kiezen of je de video wilt streamen via internet of dat je hem downloadt op je apparaat en daarop afspeelt. Dat kan nuttig zijn als de video’s haperen bij streaming via internet als je apparaat wat ouder is (zoals bij mijn iPad) of bij een slechte verbinding. Beide apps bieden drie mogelijke kwaliteiten: SD, HD, Full HD. Ook kan je instellen of je wilt afspelen op de ware snelheid (gelijk aan waarmee de video is opgenomen) of dat je de snelheid wilt laten afhangen van hoe hard jij trapt op je smart trainer.
Dashboard
De informatie op het scherm bij het fietsen wordt logischerwijs altijd in landscape weergegeven; dat is immers voor video gebruikelijk. Beide apps tonen de nodige info: vermogen, snelheid, tijd, afstand en (heel handig) hellingspercentage, inclusief wat er komen gaat aan helling. Kinomap toont ook een kaartje waarop je in kan zoomen. Handig, maar geen noodzaak. FulGaz’s dashboard is wat eenvoudiger, maar beide tonen alle nodige informatie op een overzichtelijk manier. Verder zie je bij Kinomap ook andere fietsers op je kaartje én in iets wat een Scoreboard heet. Ik snap de bedoeling hier niet van; je ziet de spelers natuurlijk niet in de video, en het kaartje wordt mijns inziens hier alleen door vervuild waardoor de uitgezoomde variant volkomen nutteloos wordt.
Connectiviteit
Er zijn in principe twee verbindingsmogelijkheden om je trainer en sensoren aan je apparaten te koppelen: ANT+ en Bluetooth. Niet alle apparaten en sensoren ondersteunen echter beide. Dus wel even checken van tevoren. Daar komt nog bij dat iOS apparaten alleen Bluetooth aankunnen. Voor Android heb je dongles waarmee je ook ANT+ signalen op je smartphone kan ontvangen. Het verbinden met trainers en sensoren is bij beide apps met Bluetooth in elk geval geen probleem.
Ik heb zelf een iPhone, dus ANT+ is geen optie. De Tacx smart trainer die ik gebruikte kan Bluetooth en ANT+ aan en werd direct herkend door de apps. De terugkoppeling naar de trainer (zwaarder als het omhoog gaat) werkte prima.
Connectie met Strava
Met FulGaz is dit een makkie. In de app vind je onder instellingen al snel een oranje Strava-knop. Dit werkt ook als je een proefabonnement hebt, ook al kom je dan eerst op de FulGaz ‘subscription’ pagina met de prijzen. Na even zoeken vind je opties om te verbinden met andere platforms zoals Strava. Daarna wordt elke activiteit naar Strava geüpload.
Bij Kinomap is het ook mogelijk om activiteiten automatisch naar Strava te uploaden, maar dit werkt alleen voor betaalde abonnementen. Bij mijn gratis probeerversie moest ik eerst op de site de gpx downloaden (met een vreselijk onhandige naam) en weer naar Strava uploaden.
FulGaz en Kinomap: is er eigenlijk wel verschil?
Tot zover zit er tussen de apps weinig verschil. In mijn setup heb ik gezorgd voor zo weinig mogelijk verstoring: de video’s heb ik op mijn iPhone8 gedownload en dus daarop afgespeeld. Dus geen streaming video via WiFi. Daarbij was mijn iPhone met een kabel direct verbonden met mijn MacBook waarop ik het beeld dupliceerde. Voor de zekerheid heb ik de video’s in de laagste resolutie gedownload.
Wat mij vooral opviel was dat het beeld van FulGaz heel rustig oogde, de beelden lopen vloeiend. De video loopt ook synchroon met de helling van het terrein. Anders gezegd: als in de video de weg omhoog gaat lopen, merk je direct dat je zwaarder gaat trappen (en je ziet het ook in het percentage op het dashboard). Hetzelfde geldt voor het moment dat je op de top van een klim bent. De connectie met de trainer zit dus wel goed. De video vertoonde bij mij geen haperingen. Ik had een route van 18km in de V.S. met heuvelachtig terrein. Aan het einde van de route vloeide de video over naar een andere plek, daarna speelde de video ongeveer 10 seconden supersnel af. Het ziet er vooral grappig uit als je fietsmaatje in de video met een cadans van over de 200 aan het trappen is, maar realistisch is het niet. Daarna liep de video weer normaal.
Bij Kinomap was mijn ervaring helaas anders. Het beeld leek niet te kloppen met de waarde voor de helling op het dashboard. Zodra de hellingwaarde toenam, merkte ik dat wel meteen in de benen, maar het beeld klopte daarbij dus niet. Het gevolg is dat je heel rustig op een hekje komt afrijden (terwijl je lekker doortrapt) en dat het beeld 10 meter vóór het hekje plotseling enorm versnelt (omdat ná het hekje de weg licht daalt). Wel even schrikken, maar vooral een vreemde ervaring. Verder versnelt en vertraagt het videobeeld elke paar seconden. In het begin merkte ik het niet, maar na verloop van tijd begint het echt te storen.
Kosten
- FulGaz €11 p/mnd of €98 p/jr
- Kinomap €10 p/mnd of €80 p/jr of €199 lifetime
- Zwift €15 p/mnd
Aanvulling: Fietsen met een Virtual Reality bril?
Met een VR bril wordt je volledig ondergedompeld (immersion) in de virtuele wereld. Je kan dan volledig rond kijken in de wereld waarin je fietst door gewoon je hoofd te draaien zoals je normaal zou doen. Hierdoor wordt je beleving nóg intenser, nóg echter. Zeker voor een platform als Zwift zou dit een flinke meerwaarde bieden; je kan in een race dan letterlijk om je heen en achter je kijken om te zien wat iedereen doet en op tijd reageren voor een demarrage bijvoorbeeld. Zwift is hier al mee bezig geweest in 2013 toen het nog maar net was ontwikkeld, maar heeft het nooit tot volwassenheid ontwikkeld. Maar ook voor apps waarin een video wordt afgespeeld kan dat natuurlijk een veel intensere beleving geven. Wel moet de video dan in 360 graden zijn opgenomen zodat je de hele omgeving kan bekijken door je hoofd te draaien. Ik heb deze voor fiets-apps nog niet gezien.
Op internet zijn wel voorbeelden te vinden van hobbyisten die een VR-achtige oplossing hebben gemaakt, maar hier worden niet altijd de hoofdbewegingen meegenomen. Je ziet dus wel een 3D omgeving, maar je kunt niet rondkijken. Zwift heeft een mogelijkheid om het hele dashboard in 3D weer te geven (zie de link onderaan over Zwift Insider), maar ook hier worden de hoofdbewegingen nog niet meegenomen. Het idee is dat je een 3D-bril gebruikt zoals in de bioscoop.
Dan is er het grote praktische nadeel: zweet! Als je indoor traint dan heb je normaal gesproken al een aardige ventilator (of 2) nodig om het enigszins uit te kunnen houden. Zelfs in mijn schuur in de winter (geen verwarming) doe ik een ventilator aan als ik warm ben gedraaid. Met een VR bril op kan de lucht niet circuleren rond je gezicht en dat kan oncomfortabel zijn. Er zijn mogelijkheden om ventilatoren bovenop de VR bril te monteren voor luchtstroom, maar daar moet je dus wel voor aan de knutsel en ik vraag me af of het voldoende helpt. Een bandana kan sowieso helpen tegen zweet in de ogen (die gebruik ik standaard) maar er zal zeker ook vocht ín de bril ontstaan. De zachte randen van VR brillen zullen wel wat kunnen absorberen, maar zijn niet gemaakt voor intensieve en langdurige inspanningen. Die randen zijn meer gemaakt voor het draagcomfort. Daarnaast vraag ik me af of de standaard brillen goed bestand zijn tegen zout en hoe lang ze daar tegen kunnen voordat de boel het begeeft. Kortom: er zal mijns inziens voor intensief sporten een speciale uitvoering van de VR bril moeten komen die deze problemen niet heeft. Wel lees ik dat er bijvoorbeeld zgn ‘face foam designed for sweat’ zijn die je online zou moeten kunnen kopen.
Nog een ander punt dat aandacht vergt: Motion sickness. In de simulatiewereld is al heel lang bekend waar je op moet letten om dit te voorkomen, maar met fietsen op een indoortrainer treedt een apart effect op: als je een bocht maakt -zeker in een afdaling- gaat je Zwift-avatar (je virtuele ik) schuin door de bocht, terwijl je fiets fysiek natuurlijk gewoon rechtop blijft staan. Dit kan voor sommige mensen een probleem vormen en kan maken dat ze misselijk worden. Dit hangt veelal van de persoon af, maar Zwift zou hier misschien iets voor moeten doen door de keuze te bieden of je avatar in VR meebeweegt of niet.
Tot slot zijn er nog de kosten van een VR Setup. Heel erg duur zijn die dingen tegenwoordig niet meer, maar je bent al snel €300 lichter en dat zal toch wel een drempel zijn bij velen.
Zelf verwacht ik dat Zwift hier over een aantal jaren wel mee zal komen. Of het ook op andere apps mogelijk zal worden, betwijfel ik. Dan zal je dus voorlopig zelf aan de slag moeten met apparatuur en programmatuur.