We zijn geëindigd op een leuk klein kneutercampinkje. Zo eentje zonder wifi, alleen koud water om mee af te wassen en waar je nog een muntje in de douche moet gooien voor warm water. Maar wel met een fantastisch uitzicht over het meer. Dat dan weer wel.
Vandaag is de term ’ansichtkaartfietsen’ van kracht. Van Zweisimmen tot aan Wimmis rijd je van het ene naar het andere mooie alpenweitje. Dan moet je je even door een groot uitgevallen houtzagerij wurmen en dan beginnen de meren. Eerst de Thunersee en daarna de Brienzersee met Interlaken – hoe kan het ook anders – er tussenin.
De route langs de Thunersee wordt goeddeels geflankeerd door een drukke autoweg. Er is weliswaar een fietspad, maar de BMW’s gieren langs je heen. Vooral links blijven kijken over het meer heen en vooral rechts de autoweg negeren.
Hoe anders is het langs de Brienzersee. Een rustige weg met prachtig uitzicht over het meer en een bos of rotswand aan de andere kant, doet ons volop genieten.
We hadden in Interlaken geluncht. Madeleine had waarschuwend aangegeven dat Interlaken wel eens een heksenketel zou kunnen zijn met een massa aan toeristen. Maar of het nou vanwege de temperatuur was, of omdat het zondag was, het viel wel mee. We konden zelfs in een rustig parkje een bankje in de schaduw vinden om ons broodje te eten.
Opvallend is het internationale karakter van het toerisme in Interlaken. Deftige Fransen en dikke Duitsers mengen zich tussen Aziaten en Noord Afrikanen. Dat beeld is dan direct weer over als je de stad verlaat. Dan is Zwitserland weer overwegend Zwitsers met af en toe een Duits of Nederlands kenteken.
Een kleine uitzondering is de waterval vlak bij Brienz. Daar doemt het Instagramtoerisme weer op. Met een bus omhoog om een selfie te nemen met de Giessbachfälle op de achtergrond en dan snel weer met de bus naar beneden.
Ik had op het hoogteprofiel 2 klimmetjes op het einde van de etappe gezien. Alleen de klimmetjes verliepen wat grilliger dan verwacht. Dus we hebben een aantal keer gedacht dat we boven waren, maar dan kwam al snel het volgende bultje. Het zit tussen je oren, maar als je denkt dat je er bent en je moet nog een klim, dan gaat die klim niet zo lekker.
Uiteindelijk komen we – licht geïrriteerd – bij ons kneutercampinkje aan. Helaas heeft de eigenaresse besloten de ’mittagruhe’ met een uur te verlengen. Maar we hebben geluk. Locals wachten niet af tot de eigenaresse tot rust is gekomen, maar bellen gewoon aan. Ze doet open, zegt iets in Zwitser-Duits tegen de local en kijkt dan vragend naar ons. ’Haben Sie ein Platz für eine kleine zelt un zwei personen für uns’’ roep ik snel in mijn beste Duits. Dat had ze. Uiteraard weer achter een caravan geplakt, zoals ons al meer is overkomen.
Tijdens onze pizza bij Pizzeria Bino hebben we de route tot dusver in onze top tien opgnomen. Zeker de Seenroute (Route 9) is tot op heden een plaatje. Je komt er niet zonder hijgen overheen, maar het levert heel veel mooie vergezichten op.
We zaten bij Bino’s omdat het zondag is en hier dus alle supermarkten dicht zijn. Bakkers hebben blijkbaar een atheïstische inslag, want die onttrekken zich een beetje aan de zondagsrust. Of ze hebben natuurlijk een speciale ontheffing van onze lieve Heer. Bij het pompstation nog een fles koude Cola kunnen scoren en dineren bij de locale Italiaan. Prima afsluiter van de dag.
Goede tip is om niet met je slippers een haring de grond in te duwen.
