Ik was bang geweest. Zoals je bang kunt zijn voor de tandarts. Of voor een examen dat je niet goed hebt geleerd. Maar hier ging het niet om de angst voor de snerpende toon van een boor of het zenuwslopende geschuifel van een docent, maar voor de overweldigende leegte van het Noorden.
Ik In de intercity tussen Lelystad en Groningen had ik al teksten voor de eerste etappe bedacht. ‘De toegepaste landschapsarchitectuur is hier zonder uitzondering in post apocalyptische stijl.’ en ‘Doofenshmirtz heeft de alles-wat-leuk-is-vernietiger uitgevonden en getest in gemeente Het Hogeland; test geslaagd.’, of ‘Het Hogeland ligt zo hoog dat het boven de boomgrens ligt.’
In de boemel van Groningen naar Warfum had ik weinig tijd om nog meer inspiratie in negatieve teksten te stoppen. De positie die we met onze fietsen hadden in het halletje was net zo min ideaal als de opspelende Chinees van gistermiddag. Gelukkig was de WC dichtbij.
Nog voor Baflo sloeg de regen tegen ons twee rijtuigen tellende Ariva treintje. Ook dat nog. Bij zonnig weer en wind mee, was er zicht op overleven, maar nu…
In een lichte druil stonden we op het ‘stationsplein’ van Warfum. Een rotonde met omvang waar je van moet afvragen of je er een scootmobiel kunt laten keren. De lichte miezer zorgde in nauwe samenwerking met mijn ietwat beslagen bril er voor dat ik de route van de dag verwijderde in plaats van te starten. Toen kwam het eerste signaal van hoop van boven. In Warfum is 4G en dus kon ik de route opnieuw dowloaden en starten.
Warfum zelf is een schattig dorpje dat lukraak in een weiland lijkt te zijn gedonderd. Nog onverwachter was het klimmetje naar de dorpskern. Een terp, of liever een Wierde, want we zijn in Groningen.
Warfum verlatend zag ik een beetje van mijn angst terug in de uitgestrekte weilanden. We reden westwaards naar Pieterburen dus dat is in Nederland 9 van de 10 keer wind tegen. In Groningen is dat niet anders.
Halverwege Pieterburen werden we een heus fietspad opgestuurd dat kronkelend tussen de boerderijen zich een weg baande naar het beginpunt van ons Fietserpad. Nog even en ik zou fietsen in de overweldigende weidsheid nog leuk gaan vinden.
Dat sprankje hoop werd in Pieterburen door een stevige regenbui in de kiem gesmoord. Al schuilend tegen de narigheid die ons van boven werd toebedeeld keek ik aandachtig naar de gele letters die aangaven dat we echt bij het begin van de route stonden. ‘Start Pieterpad’.
De bui was van korte duur. Gezien het weerbeeld hadden we onze kampeerplek op natuurkampeerterrein ‘De Hondsrug’ ingeruild voor een trekkershut op camping ‘De Vledders’. Dat betekende wel 15 extra kilometers bovenop de geplande 60. Voor een halve dag fietsen is dat voor ons wel een beetje doortrappen.
Naar het Zuiden afbuigend kregen we de wind vanuit de flank. Dat maakte het leven al weer een stuk aangenamer. De Coop in Eenrum wilde ons wel brood en kaas verkopen, dus zelfs een wat late lunch werd mogelijk. Het landschap blijft onveranderd leeg, maar de route brengt je over paden die veelal beschut worden door een houtwal. Af en toe kijk je dan tussen de bomen door de verre leegte in, zonder het gevoel te krijgen er onderdeel van te zijn.
Dat we wandelaars zouden tegenkomen stond buiten kijf. Het Fietserpad loopt zoveel mogelijk gelijk aan het Pieterpad. Maar dat het er zoveel zouden zijn, hadden we niet verwacht. Je herkent ze onmiddellijk aan de stevige schoenen en het boekje in de rechterhand. Als ik hier 40 kilometer fietsen al zie als mentaal uitdagend, hoe zou 40 kilometer wandelen zijn?
Groningen zie je al van verre. Het is als een eiland in de groene oceaan. Ondanks de ruimte er omheen, heeft de stad toch de nodige hoge kantoorpanden. De skyline maakt de stad modern en geeft je de indruk dat er wat gebeurd.
We laten Winsum achter ons. Dit dorpje is in 2020 uitgeroepen tot mooiste dorpje van Nederland. En ik moet toegeven dat het een heel prettige uitstraling heeft. Het is er ook vanuit het niets in een keer gezellig. Met terrasjes aan het water en behoorlijk wat mensen in de winkelstraat. We stoppen om een foto van een molen te nemen. De eerste ontdekking van de route is geboren. Winsum is een verrassend leuk dorpje midden in een verlaten gebied.
Dat Groningen gezellig is, verrast dan weer niet. Door haar vele studenten leeft de stad enorm. We rijden ook door delen van de stad die verraadden dat in vroegere tijden hier veel geld zat. Mooie statige panden die je net zo goed in Den Haag of Haarlem zou kunnen tegenkomen.
Met de opmerking ‘het viel wel mee’ sluit ik het hoofdstuk fietsen in de Noord. Rustig peddelend richting Paterswolde besef ik me dat ik het moeiteloos heb overleefd en het zelfs her en der leuk heb gevonden. Het is geen bos of heide landschap, maar mede door een goed gekozen route is het prima uit te houden.
Vanaf het Paterswoldermeer begint de pret. Bootjes op het water en een molen op de oever. Genoeg te zien en te beleven en voor je het weet rijd je een heus bos in en kom je langs G1, 1 van de 2 Groningse hunebedden. Midden in dat bos ligt bij Noordlaren het natuurkampeerterrein dat we oorspronkelijk hadden uitgezocht. Prachtig, maar nu nogal nat. We vangen een glimp op van het kampeerveld en zien dat het er toch nog best druk is. Met een licht ‘hadden we toch niet beter’ gevoel trap ik door richting familiecamping ‘De Vledders’.
De route van route.nl gaat door Zuidlaren, waar het origineel op Madeleine haar kaartje dat niet doet. Later zal blijken dat dit niet de enige afwijking is. Ik heb blijkbaar niet goed genoeg gezocht en was te snel tevreden toen ik een route vond die van Noord naar Zuid liep.
Wel hadden we nu voor niks 20 kilometer met ons avondeten in de tas rondgereden. Zuidlaren heeft natuurlijk gewoon een supermarkt. Na een korte stop bij een lokaal café voor een cola en een Heineken 0.0 vielen de laatste loodjes naar de camping niet al te zwaar.
De trekkershut was een goed idee. De buien gaan op en af en we hebben het allebei een beetje koud. Dat komt natuurlijk ook door de vermoeidheid. Vakantie is er niet voor niets en wij hebben altijd een achtje slapen nodig om bij te trekken. Morgen zal alles beter zijn.
Heerlijk om te lezen. Wachten op het volgende verslag!
Aantrekkelijk geschreven! Dig nodigt uit om de andere delen ook te lezen. Heb het andere Fiets-Pieterpad onlangs gefietst van zuid naar noord. Ondanks dat het NL was toch genoten.