Tag: Nederland

“LEK” zou Bram Tankink hebben geroepen. Waren het gewoon slechte benen of liep stroomafwaarts toch omhoog? Na wat gepuzzel bleek er nog een vierde optie; zuigende gravel. Door de vele regen van vannacht zijn de gravelpaden zacht en zompig geworden en ‘zuigt’ daardoor aan onze banden. Een tandje lichter doet wonderen, maar het scheelt wel een kilometer of 2 per uur.

Voor de rest valt er weinig te klagen over deze ochtend. We hadden volle bak regen verwacht, maar zijn vertrokken in ons T-shirt. Ergens halverwege de ochtend moet het jasje toch even aan, omdat het iets te hard gaat spetteren, maar een paar kilometer verder mag het ding de tas weer in.

Een echte koffiestop vinden we niet. Het is een beetje een ‘eenzame’ route. We zien wel dorpjes en stadjes, maar gaan er niet doorheen. We zien wel de borden met richtingaanwijzing naar gasthof, café of biergarten maar komen er niet langs. En als we al ergens langskomen, zijn de parasollen ingeklapt en brand er geen licht. Om 10 uur is het zelfs voor een Duitser te vroeg voor een biergarten.

Dus wijken we voor de lunch van de route af en gaan Kelheim in. Op zoek naar een bakker met lunchfaciliteiten. We vinden een ietwat hip café/kontitorei en schuiven naar binnen. Ik leer vrij snel dat ik om Kaffee Crema moet vragen en niet gewoon om koffie. Dan krijg je namelijk gewone filterkoffie die niet al te veel beter smaakt dan mijn oploskoffie.

Tijdens de verder uitstekende lunch barst de hemel open. We zien twee kleine hummeltjes volledig in regenkleding binnenkomen, inclusief schattige regenlaarsjes. Als we de tent verlaten komen er net twee verregende Nederlandse vakantiefietsers binnen. Desgevraagd willen zij ons bevestigen dat het nat is buiten.

Mijn ketting kraakt, mijn banden zuigen vast in de gravel, hoewel er meer gravel aan mijn benen, fiets en tassen lijkt te kleven dan dat er nog op het pad ligt.

Ik denk nog even terug aan vanmorgen toen ik bij het fietsenhok een viertal dames tegenkwam die driftig bezig waren om met een stoffer hun tassen en fiets schoon te krijgen. Ik dacht nog: “Nutteloos, moet je opletten hoe je fiets er aan het einde van deze dag eruit zal zien.”

De 13e etappe is de laatste voor de langverwachte en welverdiende rustdag. We hebben nog nooit zoveel dagen achter elkaar gefietst en hebben aan elkaar toegegeven dat het wel een beetje te lang was zonder rustdag. Het kwam gewoon niet zo goed uit. De camping was waardeloos of het stadje niet leuk genoeg. Er was altijd wel wat, waarom we ‘s-ochtends toch maar weer op de fiets stapten om de volgende etappe te voltooien. We hebben in de planning 20 fietsdagen gelardeerd met 2 rustdagen. En daar hebben we het extra dagje in Wenen niet bij gerekend. Dat betekent dat we ongeveer na 7 fietsdagen een rustdag zouden mogen en misschien moeten hebben. We zitten nu bijna op het dubbele, dus mogen we nog ergens een dagje spijbelen. Nu maar hopen op een leuke camping. Zo eentje als eergisteren in Dollnstein bijvoorbeeld.

Aangezien het regende, hebben we gekozen voor een appartement in Regensburg. Dat heeft als voordeel dat je wel zelf kunt koken en dat je wat meer ruimte hebt. We zitten er goed bij voor de rustdag, inclusief wasmachine, koelkast en vaatwasser. Die laatste dan weer zonder vaatwasblokjes, dus daar hebben we niks aan.

Morgen Bilbao-Bilbao met hopelijk vuurwerk van Vingegaard en Almeida. Ik heb er nu als zin in.

Om 6 uur in de ochtend vind de lokale kerkgemeenschap het wel genoeg. Vol overgave luiden zij de klok. Ze luiden de klok langdurig, zodat alle boeren, arbeiders en zeker ook campinggasten weten dat het nog een uur duurt voordat de wekker gaat.

Nadat we nog een uurtje zijn weggedommeld, staan we om 7 uur op in een vredige omgeving met wat dauw en een vaal zonnetje. De Altmühl ligt er rustig bij. We kiezen het bankje aan het water om rustig het bij de Edeka verworven ontbijt te nuttigen.

De route vandaag is makkelijk en mooi. Zeker het stuk voor de lunch, want dan rijden we nog in de zon met af en toe een wolkje. Madeleine neemt alvast een voorschot op de evaluatie door te stellen dat de Limes route een betere opties is voor de startende vakantiefietser dan de Groene Weg naar de Middellandse Zee, wat onze eerste lange afstandsroute was. Dan wel zonder de Taunus variant, want dat is met ruim 2.600 hoogtemeters wel serieus klimwerk. Ik denk dat ze gelijk heeft.

Montag ist Ruhetag in Duitsland. Voor de HoReCa dan. Voor de rest ‘doet’ alles het gewoon. Maar koffie drinken en op terrasjes zitten en uit eten is meer een uitdaging. Bakkers en ijscafé’s zijn nog wel regelmatig open en in grotere plaatsen is er ook nog wel een koffietent te vinden. Maar de Gasthof in het dorp is toch echt dicht.

Dus kiezen we als alternatief voor Angelina’s Rast neben die Brücke, die zelfs Dienstag en Mittwoch ook als Ruhetag heeft bestempeld, het over de brug gelegen picknickplekje om zelf koffie en thee te zetten. En daar gaat ie weer; inderdaad oploskoffie.

We komen in gesprek met drie Duitsers die de Altmühltal route rijden. We schatten het in als twee broers met hun vader. De twee broers op wat oudere fietsen zonder ondersteuning en hun vader op een kekke ebike. Papa en zoon 1 vinden ons – of liever onze reis – wel interessant, maar zoon 2 wil duidelijk door. “Tjusss, wir mussen jetz gehen.” We treffen hen opnieuw bij de lunch en nog een keer in het voorbijgaan.

In dit deel van het Altmühltal liggen nogal wat kastelen, landhuizen en religieuze bouwwerken op de ‘berg’ geplakt. De een ziet er schattig en romantisch uit, de ander is meer een megalomaan vertoon van macht en rijkdom. In universiteitsstad Eichstätt kwamen we een enorm bouwwerk tegen dat uitkeek over het stadje. Madeleine wist te vertellen dat een of andere bisschop hier heeft gezeten. We vulden onmiddellijk in dat ‘het bijstandshutje’ zijn optrekje moeten zijn geweest.

Na de lunch is de lucht betrokken. Maar niet getreurd, het is nog steeds droog. Redelijk eenvoudig peddelen we naar de dagbestemming. Een 2 sterren hotel met een enorm lange naam waar ergens het woord Toni in voorkomt. Voor ons dus ‘Hotel Toni’. Ook Toni heeft Ruhetag vandaag maar we zijn toch vanaf 4 uur welkom. Door de soepele etappe van zijn we een uur te vroeg in Dietfurt. Dan nog maar even aan een ijsje likken bij Valentina.

Bij het inchecken bleek dat ons gevreesde Ruhetag probleem met het avondeten ook opgelost wordt. Toni zorgt wel voor zijn gasten op maandag, dus we kunnen tussen half zes en acht gewoon aanschuiven. Wat we gaan eten is nog een verrassing. Ach, voor de kieskeurige eter hebben we nog drie pakjes hardkeks in de achtertas 😉.

Het is fris, eigenlijk gewoon koud (12 graden) als wij opstaan op de camping in Gunzenhausen. Om het warm te houden draaien wij in een redelijk tempo ons dagelijkse ritueel af. Rond 8.15 zitten wij aan de picknicktafel op het tentenveld. Een veldje dat wij delen met een stel met een hele grote tent en een gezin met twee kleine tentjes en een strandtentje. Gelukkig staat iedereen dit keer voldoende ver uit elkaar. Terwijl we in een broodje happen en warme koffie en thee drinken ontvouwt zich rondom ons een wonderlijk schouwspel. Uit een van de tentjes van het gezin komen de geluiden van twee kinderen. Even later doen zus en broer de tentdeur open en hoppen in hun ondergoed een aantal keer naar buiten en binnen. Om te besluiten in hun ondergoed achter het strandtentje te verdwijnen. Wij worden daarna getrakteerd op het klaterende geluid van twee ochtendplassen. Ook goedemorgen! Ondertussen is het stel van de grote tent ook opgestaan. Terwijl de mannelijke helft vrij kansloos probeert het gebruikte luchtbed terug te krijgen in de kartonnen verpakking, komt de vrouwelijke helft aanlopen met een klein doorzichtig plastic zakje. Dat mengt ze met iets anders om er dan een joint van te draaien. Die ze uiteraard ook aansteekt. De man zeult ondertussen alle spullen naar de auto. Ook het stoeltje waar zij op zit wordt door hem ingeklapt. Er rest haar niet veel anders dan de joint naast de auto verder te nuttigen. Ondertussen hebben twee kleine kinderen die met hun ouders net naast het tentenveld staan hun loopfietsen bemachtigt. Voorzien van een helm scheuren zij rondjes waarbij zij luidkeels het geluid van een motor imiteren. Wij wanen ons even in het programma Showroom op deze zondagmorgen aan de picknicktafel.

Je pappenheimers kennen. Een uitdrukking die bekend is geworden door het toneelstuk ‘Wallensteins Tod’ van Schiller uit 1799, waarin de Duitse veldheer Wallenstein hulp krijgt van de onverschrokken graaf Gottfried Heinrich zu Pappenheim. De gevreesde soldaten van graaf Pappenheim werden Pappenheimers genoemd. Veldheer Wallenstein was maar wat blij dat hij kon vertrouwen op die Pappenheimer en schijnt uitgeroepen te hebben: Daar herken ik mijn Pappenheimers aan. Dat wist ik ook allemaal niet toen de route ons vandaag door het dorpje Pappenheim voerde. Het dorp waar de graaf in 1594 het levenslicht zag. Google wist dit allemaal wel. Wat je opschiet met deze informatie weet ik ook niet maar misschien komt het nog eens van pas bij een pubquiz.

Het gebied waar het dorp Pappenheim ligt, het Altmühltal, behoort wel tot de mooiere etappes van de fietsroute. Het middagdeel van de etappe fietsten wij langs de Altmühl, een meanderend riviertje tussen de heuvels en door bossen. De route doet met regelmaat ook schattige dorpjes en stadjes aan. Al met al een decor wat van ons nog wel even mag voortduren.

Vandaag zijn we neergestreken op de camping in Dollnstein. Een fijne camping met een tentenveld op het mooiste plekje van het terrein, langs het riviertje de Altmühl en uitzicht op de omringende heuvels. Daar gaan wij in het zonnetje nog even van genieten.

Het wordt wat frisser. Beetje het nadeel van de nazomer. Toch nog even bijpraten langs de Altmühl. Koud maar gezellig.

De weersverwachting is net zo wisselvallig als het weer. Keken we eergisteren nog tegen een zonovergoten zaterdag aan, vanochtend fietsten we tussen de spetters door en hing er een loodgrijze lucht boven ons. Aan de andere kant voorspelden alle weer apps dat we afgelopen donderdag drijfnat zouden worden en toen hebben we het meerendeel van de route in T-shirt gereden.

Vanochtend hebben wij bij de start voor de Rothenburg onderlangs route gekozen, omdat we gisteren al naar het stadje gewandeld waren. Toen hadden we al gezien dat het een aanzienlijke klim zou zijn. Niet onoverkomelijk, maar beetje nutteloos als je er al geweest bent. Dus lekker relaxt de vlakke variant gekozen.

Het eerste deel van de route is mooi en leuk. Het dal is nog smal, bebost en voert langs een riviertje. Wel wat klimwerk maar dat levert ook wat op. Een typisch Duits landschap laat zich zien met her en der een boerderij en soms een gebouw of object uit het verleden. Bijvoorbeeld een grenspaal uit 1804. Uit de tijd dat Duitsland nog een lappendeken van kleine koninkrijken was.

In Leutershausen gaan we op zoek naar een bakkie leut. De medewerkster van de plaatselijke bakkerij lijkt met het verkeerde been uit bed gestapt en is kortaf en enigszins onvriendelijk. Een andere dame die wij in het plaatsje vrolijk gedag zeggen reageert ook al niet enthousiast. Snel wegwezen hier van al dat chagrijn. Wij hebben het dal van de Tauber verlaten en fietsen nu door een vlakkere omgeving. Iets minder inspirerend maar met de wind in de rug vliegen de kilometers erop. In het plaatsje Herrieden horen we het geklepper van ooievaars. Als we naar de lucht kijken vliegen er zo’n tien ooievaars door de lucht die landen in de nesten op de daken. Ze klepperen nog even vrolijk door. Zeer fraai gezicht. Deze vogels houden blijkbaar van dit plaatsje want op een veld net buiten de bebouwing staan er nog zo’n vijftig bij elkaar.

We hadden gisteravond op het trekkersveldje wel weer een aparte beleving. Wij waren vroeg, dus het veldje was nog leeg. We kozen een mooi plaatsje uit voor de tent. Even later komt er nog een bikepacker bij. Die zette zijn tent in de andere hoek. We vertrokken te voet naar Rothenburg en als we terugkomen zien we dat er nog een bikepacker is bijgekomen. Geen probleem natuurlijk, maar waarom moest hij nou net zijn tentje tussen die van ons en de ander bikepacker in zetten? Ruimte zat, maar nee, hij zet zijn tent anderhalve meter bij die van ons neer. Rare jongens die Duitsers.

lunch in het zonnetje. Dat is weer genieten. Je bent snel geneigd alleen maar de tegenvallers op te noemen. Maar deze zonnelunch zagen wij niet aankomen. Lekker.

De route na de lunch was best aardig en vooral vrij makkelijk. Het windje in de rug en af en toe een zonnetje achter de wolken vandaan. Met 24km/u richting Gunzenhausen, alwaar ons een nieuw merk supermarkt stond te wachten: Kaufland.

Kaufland is een beetje de Kruidvat onder de Duitse supermarkten, althans dit exemplaar. Alles leek kriskras door elkaar te staan. Dat kostte dus wel wat tijd. Ook omdat het zaterdag is en we voor 2 dagen moeten inslaan. Onderweg werden we maar weer eens getrakteerd op een spandoek dat zondag ook zondag moet blijven.

Ons trekkersveldje is een typisch tentenveldje van een grote camping. Ergens in een hoekje weggestopt waar je geen caravans kwijt kunt en/of niemand toch wil staan. Maar verder prima. We hebben de tent vanochtend nat ingepakt, dus die moet er eerst uit om te drogen. Als je je neus er nu insteekt ruikt het typisch naar ‘natte tent’. Een beetje gronderig met een vleugje tentdoek.

We hebben de tent zeker 10 meter bij de buren vandaan gezet. Dus voorlopig slapen we ‘alleen’ vannacht. Maar je weet nooit of er om half zeven niet nog een gekke bikepacker komt die anderhalf meter van Madeleine haar hoofd zijn haringen in de grond wil steken.

Ik schrijf deze blog zittend op een witte plastic tuinstoel op het knusse tentenveldje van camping Tauberromantik. Dit is wel zo ongeveer de camping die je graag op je route vindt. Rustig, nieuw en schoon sanitair, aardige dame bij de receptie waar ze ook nog lokale appelsap en koud bier verkopen. De broodjesservice is kent verschillende broodjes met allerlei zaadjes en we staan op een tentenveldje met dus een tweetal witte plastic stoelen en een uitgerolde elektra haspel om je telefoon op te laden.

We dimmen wat met de kilometers. Anders zijn we te snel in Wenen. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Bovendien geeft ons dat de gelegenheid om Rothenburg te bezoeken.

Het stadje wordt gekenmerkt door toeristen die – net als wij – afkomen op het affiche van het best bewaarde vestingsstadje van Duitsland. Als je ziet dat de tourguides met verschillende kleuren vlaggetjes de groepen uit elkaar weten te houden, weet je hoe laat het is.

De stadjes op de weg ernaar toe waren hadden wellicht wat minder uitgepakt met hun kerk, maar ook daar stonden prachtige vakwerk huisjes en hingen er vergulde uithangborden.

de fietsroute vandaag was geweldig. Kleine wegen en fietspaden door prachtig landschap. Veel te zien en niets te klagen. Het zonnetje hielp daar ook zeker bij.

Jongetjes blijven jongetjes. Dus toen ik een ietwat verlaten skatepark zag, kon ik het toch niet laten. Madeleine vond dat zoveel sneu-igheid bij elkaar wel een foto waard was.

Wat verder opviel was dat camping ydille in Detwang niet meer aan tenten doet. Dat is net zo gek als dat Ajax niet meer aan voetbal doet of dat de bakker alleen nog maar koffie serveert. Ze zijn blijkbaar even helemaal kwijt waar het allemaal mee begonnen is.

”Een afloper” zoals dat in vaktermen heet. Maar – om toch in de taal van de wielersport te blijven – met dit weer geen goesting om de fietsband te vervangen. Nu loopt de band ook maar heel langzaam leeg, dus ik kan er 2 tot 3 dagen zonder problemen op rijden. De ‘bike repair point’ in goed Duits, kwam wel als geroepen. Alle gereedschap aanwezig en voor mijn probleem belangrijk, een goede fietspomp met manometer. Bandje weer op 4 bar, maar eens kijken waar ik het ding vervangen kan.

De dag was een beetje vreemd begonnen. We hadden rekening gehouden met een nat inpakscenario. Het had vannacht zeker geregend, maar deze ochtend was het droog. Dat maakt het inpakken een stuk makkelijker. Het ‘nat’ scenario houdt wel in dat we niet op de camping zouden ontbijten, maar bij de lokale bakker. Dus dat maakte het wegkomen nog makkelijker. Iets te makkelijk, want we hadden om half negen met de campingbaas afgesproken om in- en gelijk uit te checken. Dan maar 10 minuten wat voor jezelf doen. Toen de campingbaas er om vijf over half negen nog niet was, hebben we maar wat geld en een briefje achtergelaten, ‘Danke für die Ubernachtung’.

We kwamen droog bij de eerste – van de uiteindelijk drie – stop bij de bakker aan. Lekker ontbijten met broodjes kaas, een rozijnending voor Madeleine, koffie en thee. Tijdens ons ontbijt begon het eerst te spetteren, maar dat ging snel over in serieuze regen. Dus toch, zoals beloofd was door alle weer apps die we vinden konden. Wij geloven altijd de meest positieve weer app, maar in dit geval waren ze redelijk unaniem in een nat weerbeeld.

De regenjasjes gingen aan en moedig trapten wij dee eerste regenmeters weg om er snel achter te komen dat het allemaal wel meeviel. Hoosbuien bleven uit en het was meer een vieze miezer dan echt regen. De tweede bakker hebben we nog gehaald in onze regenjassen, maar na deze korte koffiestop zijn ze uitgegaan om niet meer te worden aangetrokken.

De route werd steeds leuker. We verlieten de Main bij Miltenberg, wat een leuk stadje moet zijn als het niet regent en er geen kermis in de weg staat, om richting het Erftal af te buigen. Dat is geen slechte keus van de routebouwer, want het werd steeds mooier en leuker om doorheen te fietsen. Het was ineens veel rustiger dan daarvoor en we reden over kleine landwegen en fietspaden langs de – snelstromende – Erf.

Wel zullen we nog een tip doorgeven aan de routebouwer dat er (inmiddels) van Pholbach naar Hardheim een leuk fietspad door de bossen is. De Limesroute leidt je nu nog over de drukke provinciale weg. We zijn maar eigenwijs geweest en hebben de lokale aanwijzingen gevolgd.

De derde bakker was het best. Wat een lekkere broodjes – en dat is zeker niet altijd – wat een lekkere koffie. Dat was een prima lunch op precies het juiste moment.

Het juiste moment had ook de titel van dit dagverslag kunnen zijn. Op het juiste moment bij de bakker toen het ging hozen, op het juiste moment een fietspomp voor mijn afloper, op het juiste moment een koffiestop, op het juiste moment geen regen zodat we zonder jasjes konden klimmen en op het juiste moment een fantastische lunch.

En dan vergeet ik misschien nog op het juiste moment een prachtig appartement. Als rechtgeaarde nepkampeerders hadden we ‘de bui’ al zien hangen en hadden we – of liever reisleidster Madeleine – een appartement gevonden in Tauberbischofsheim. We kunnen dit verantwoorden door aan te geven dat er helemaal geen campings in de buurt zijn, maar met het uitzicht op nog meer – voorspelde – regen, is een appartement wel een luxe. En dit is wel een mooi exemplaar.

De extra kilometers van gisteren hebben we vandaag weer teruggepakt. Om ook af te sluiten in wielertermen; ‘Madeleine had geen goede benen vandaag’ en eerlijk gezegd zat ik ook nog wat hoog in de lactaat, dus 59 kilometer was helemaal goed. Straks nog de Rewe bezoeken voor iets met rijst en vooral veel spulletjes drogen.

Wenen is nog ver, maar niet meer zo ver als gisteren.

”Wat zeg je? Ik hoor niet wat je zegt hoor.” Wij zitten aan de rand van de Main bij de beoogde camping voor deze nacht. Helaas ligt deze vlak naast de snelweg 3 tussen Frankfurt en Würzburg en overstemt het verkeerslawaai alles. Dit gaan wij dus niet doen en dat is best jammer. Er staan inmiddels 70 kilometers op de teller vandaag en de volgende camping zit 35 kilometer verder op. Het is lekker warm vandaag en wij voelen onze benen wel een beetje na de twee klimdagen, maar de wens voor een ongestoorde nachtrust wint het . De Taunus hebben we achter ons gelaten en de resterende kilometers liggen langs de Main. Onze inschatting is dat het redelijk makkelijk fietsen is en daarom te doen is.

Bij het vertrek vanochtend uit Bad Nauheim was dit niet het idee. Wel om de Taunus uit te fietsen. Wij zijn inmiddels wel klaar met het klimmen over drukke wegen met constant auto’s, vrachtwagens en bussen die je inhalen of tegemoet komen. Net als het klimmen en dalen over grove gravelpaden waardoor je ingewanden door je hele lijf vliegen.

Gelukkig zijn de routemakers vandaag wat vriendelijker voor ons geweest. De klimmen zijn mild, er zitten verschillende landweggetjes in de route en zelfs een stuk door een heel leuk bos. Voordat wij weer aanhaken op de hoofdroute maken wij de balans op. De Taunus heeft ons niet gebracht wat wij hoopten. Klimmen vinden wij geen straf maar dat zien wij wel graag beloond met een een echt uitzicht, mooie natuur en een echte top. Maar genoeg geklaagd, we volgen weer vrolijk de hoofdroute langs de rivieren.

Na een beetje saai stukje Main, is daar ineens de stad Aschaffenburg met het fraaie Schloss Johanisburg. Over een fijn gravelpad (letterlijk en figuurlijk) verschijnt dit impossante slot ineens voor je neus. Tijd voor een foto natuurlijk.

Wij peddaleren daarna vrolijk verder over de fietspaden langs de Main. Gezien de temperatuur hebben we eigenlijk wel zin in ijsje, maar dat wordt bij gebrek aan een ijssalon een koud drankje bij een biergarten. De kilometers daarna tegen de wind in gaan niet meer zo soepel. Marc voelt te kilometers van de afgelopen dagen inkicken en rijdt van pauze stop naar pauzestop. Wij wisselen het kopwerk af en zijn blij als wij Wörth am Main binnen rijden. Snel langs de supermarkt om avondeten in te slaan en dan naar de camping. Even voor 18.00 uur rijden wij de camping op. De beheerder is al aan het genieten van zijn vrije avond maar via de telefoon krijgen wij een plaats toegewezen.

Het is inmiddels bewolkt en wij vrezen dat de regen niet tot morgen wacht. Dat hebben wij juist ingeschat. De tent zetten wij razendsnel op terwijl het zachtjes drupt. Al het weer even droog is blazen we de luchtbedjes snel op. De keuze eerst eten en dan douchen is ook snel gemaakt. In de hoop dat we nog de gelegenheid hebben om onze simpele avondhap klaar te maken zonder extra druppels in de pan. Helaas zijn de weergoden ons niet helemaal gunstig gezind. Tussen de druppels door happen we de ravioli naar binnen. Het toetje eten we in de tent want dan regent het echt. Tot onze verbazing klaart het daarna weer op en doen we nog gezellig een drankje bij de biergarten van de camping. Marc scoort weer een biertje dat hij nog niet eerder heeft gedronken. Zo meteen bijtijds naar bed want wij zijn wel een beetje moe. Morgen wordt de hele dag regen voorspeld. Maar dat zijn de zorgen voor morgen.

Ik zit hier nu lekker met een Erdinger Dunkel ter linker zijde op een confortabel lounge setje op het binnenplaatsje van ons appartement in Bad Nauheim.

Het waren vandaag niet de kilometers en zelfs niet de 954 hoogtemeters die de rit pittig maakte. Het was voornamelijk de slechte ondergrond en een routeboekje die ons steeds dingen beloofde die dan niet kwamen zoals koffiestops en winkels en dan weer dingen niet vermeldde die wel kwamen, zoals klimmetjes en gravelpaden.

Deze etappe had de koninginnenrit van onze route naar Wenen moeten worden. We hebben het ‘dak’ van de route bereikt – al hadden we dat zelf even niet door – en daarmee ook de grootste inspanning van de tocht. Daar horen – vinden wij – wel spectaculaire uitzichten bij. Die misten we een beetje in de Taunus. Het is er best mooi, maar nergens spectaculair.

Wat in de regio wel het vermelden waard is, zijn de oude centra van stadjes als Bad Ems, Idstein en Bad Nauheim. Die zijn eigenlijk best leuk en soms ook echt mooi.

we zitten hier in een campingarme omgeving en dus moeten we of ver fietsen of genoegen nemen met een ander onderkomen. Het is een appartement geworden. Dat betekent dat we in ieder geval zelf kunnen koken.

ik heb nog geen Nespresso apparaat ontdekt, dus dat wordt weer oploskoffie. Ik heb wel een koelkast waar ik Weizen kan koelen, dus…..

Heerlijk hoe je op een lange vermoeiende klim alles de schuld van een ander kan maken. Madeleine moest zo nodig de Taunus variant doen en al dat extra gewicht dat ik mee moest zeulen, kwam doordat dochterlief 3 aangebroken gasflesjes achterliet en ik er daarom nu 4 bij me had. Logisch, althans midden in een stukje klim van 9%. Natuurlijk wil ik dit zelf – denk ik – en natuurlijk kan ik beter gewicht besparen door minder bier te drinken. Bovenop de klim, na een teug uit mijn bidon komt deze wijsheid weer tot me. En die wijsheid blijft bij me tot het volgende klimmetje van 9%.

En klimmen was het vandaag. Hier begon de Taunusvariant pas echt. Met gelijk uit Bad Ems een pittige klim.

Gelukkig hadden we in het hotel een goed ontbijt gehad. Zo’n buffet ontbijt waar je zelf kan pakken en dus ook zoveel kan pakken als je nodig hebt. Dus Madeleine aan de Muesli, yoghurt en fruit en ik aan de broodjes met kaas en jam. Daar kom je wel een paar kilometer ver mee.

Het was fris, dus de eerste klim ging voor het grootste deel met de trui aan. Niet de beste keuze ooit uit mijn leven. Ergens een kilometer onder de top toch maar even stoppen om hem uit te trekken.

De Taunus etappe 1, want dat was het wel een beetje vandaag, bracht niet wat we er van verwacht hadden. Met 1.382 hebben we behoorlijk wat geklommen, maar eigenlijk hebben we maar weinig ‘ohhhhh, wat mooi’ momenten gehad. Dat werd mede veroorzaakt doordat veel van het klimwerk over drukke wegen ging. 60, 70, soms 80 km wegen waar auto’s en trucks je voorbij razen. Het zal ongetwijfeld niet anders kunnen, maar je zou het er in het boekje wel bij kunnen zetten, zodat fietsers dat in hun overweging mee kunnen nemen.

We hadden een minimaal doel en een plus doel. Mijn werkgever zou dat een ‘stretched ambition’ noemen. Het minimale doel was Bad Schwalbach. Daar zouden we dan een lekker ijsje pakken en besluiten wat we zouden doen. De ijssalon werd een bakker en het ijsje een appeltaartje. Ondanks dat we niet voldoen aan de eerste wet van Jaap, vonden we het taartje dik verdiend.

We hadden net een vervelende klim achter de rug die langer doorliep dan dat het routeboekje en de GPS aangaven. En zoals aangegeven over een druk bereden weg. Niet chill, zou onze zoon het omschrijven.

Het taartje deed de pijn verzachten en we besloten het plus doel als onze eindbestemming te kiezen; Idstein.

Het extra klimwerk in de 20 kilometer tussen Bad Schwalbach en Idstein viel mee. Niet te steil en minder lang dan de klim ervoor. Wel weer klimmen over een drukke weg of over een gravelpad.

De gravelpaden heb ik nog niet genoemd. Die komen ook regelmatig voor in de route. Soms fijne gravel dat lekker rijdt, some grove gravel met her en der een uitstekende klinker. Minder fijn, zeker niet als het omhoog loopt. Het klimwerk over gravel kwam niet boven de 6%, dus dat is dan weer prima te doen.

De afdaling Idstein in is een regelrechte ramp. Je moet bij een ‘Ausfahrt’ onder de snelweg door, over een Autohof met MacDonalds en Burger King tussen allemaal afslaande auto’s door manoeuvreren. Bij de meeste auto’s was de ene helft van de inzittende op zoek naar het pompstation en de andere helft aan het ruziën of het de Mac of de BK moest worden. Ons zagen ze in elk geval niet.

Het hotel van vandaag, want geen camping in Idstein, is weer prima. Het ontbijt is nog even afwachten, maar de kamer en de douche zijn uitstekend. Inclusief een Nespresso apparaat. Ik ga mijn oploskoffie nog missen.

Toen André-Eugène Blondel in 1894 met het lichtstroom concept aan de haal ging, kon hij niet vermoeden hoe in 2025 camping ‘Siebengebirchsblick’ zou proberen om in een wetenschappelijke ruimte, tevens dienstdoende als toiletgebouw, het maximale aantal lumen naar een nieuw record te krijgen. Ook diende het experiment in de nachtelijke uren te worden voortgezet voor een juiste meting van de overbelaste campinggast. Madeleine heeft uit pure nijd het geheel gesaboteerd door een halve nacht een T-shirt over haar hoofd te trekken.

De gemoedstoestand van de rustende fietser werd extra op de proef gesteld door een naburig festival met ‘oenk-oenk-oenk’ muziek. Gelukkig hield dat halverwege de nacht op, zodat we weer konden genieten van de radio die uit het toiletgebouw schalde. Zo lag ik me om half drie ‘s-nachts af te vragen of het nu Hall of Oates was die zong.

Als compensatie voor de proef, leverde camping ‘Siebengebirchsblick’ prima broodjes voor het ontbijt. Dat was de eerste keer deze vakantie dat we van een broodjesservice gebruik konden maken.

Het was fris vanochtend. Dus bij de broodjes een kop oploskoffie kon geen kwaad. Al was het maar om de handen op te warmen. Maar het zonnetje liet zich al zien, dus het beloofde goed te komen.

Tijdens het koffiedrinken zag ik uit mijn ooghoek een zogenaamde ‘hesjesfietser’ vertrekken. Die had blijkbaar niet op de broodjesservice gewacht. Een hesjesfietser herken je wel. Het zijn meestal of Amerikanen of mensen van het meer senioren soort dat met een geel verkeershesje en een fluoriserende gele helm op een knalrode elektrische Gazelle rijdt. Als het een Amerikaan is, dan heeft hij ook nog een bordje aan zijn bagagedrager gemonteerd, zodat grote vrachtwagens precies weten waar ze omheen moeten rijden. Let maar eens op, je ziet ze regelmatig in het wild.

We vertrokken met een trui aan, want het was nog te fris om de armen te ontbloten. Echt lang duurde dat niet, want het zonnetje warmde de boel lekker op. Landschappelijk was de route vele malen aantrekkelijker dan die van gisteren. Er lagen nu bergen aan weerszijde van de Rijn. En als is de term ‘bergen’ een beetje overdreven, het gaf direct al een andere uitstraling. De industrie nam af en het aantal leuke vakwerkhuisjes juist toe. Bij een zo’n vakwerkhuisje hebben we ouderwetse filterkoffie gedronken. Madeleine overwoog koek te nemen, maar die was alleen op maandag en vrijdag vers.

Na een reepje rond 12 uur, mikte we op 1 uur lunch in Koblenz. Maar niet voordat we het ‘Deutsches Dreieck’ hadden bewonderd. Dat is de plaats waar de Moesel in de Rijn stroomt en waar een Duitse keizer – Wilhelm de nogwatste – zichzelf in een enorme beeld heeft laten vereeuwigen. Voor de rest is er niet veel te zien. Wat water en een kabelbaan naar een kasteeltje aan de overkant.

De drukte van de toeristen ontwijkend, leidde Madeleine ons Koblenz in, waar we op een aardig pleintje een fijne Italiaan vonden, waar we – heel Italiaans – een Australian Burger hebben gegeten. Niet erg lokaal, maar wel erg lekker.

Na de lunch volgde een omleiding Koblenz uit. Ik was al even mijn GPS route kwijt, maar de omleiding volgend kwamen we opeens weer op de juiste route terecht. Het is natuurlijk opletten, aangezien we hier voor de Taunus variant van de route kiezen en niet voor de hoofdroute. Na alle omleidingen kwamen we aan de andere kant van de Rijn bij het riviertje de Lahn uit. Dat riviertje wordt door vele Duitsers gebruikt om hun drijvende caravan uit te laten. Het doet een beetje kneuterig aan, omdat er altijd weer een paar bootjes tussen zitten die eigenlijk de fase voorbij zijn dat een opknapbeurtje nog soelaas zou bieden.

De overnachting wordt een luxe vandaag. Ondanks de aanwezigheid van een camping – weliswaar met slechte reviews – willen we nog wel eens kiezen voor de luxe van een hotel. Vind er wat van als je wilt, maar wij vinden het af en toe gewoon lekker. Stelletje nepkampeerders!

Het hotel is niet van ongekende luxe, maar heeft wel een dakterras. Ideaal voor de vakantiefietser die nog wat te drogen heeft. Een tent, een fietsbroekje, een theedoek of 2 en een picknick kleed.

Vanavond zit er helaas niets anders op dan voor de tweede keer vandaag uit eten te gaan. We kunnen in principe wel op ons dakterrasje koken, maar de supermarkten zijn hier echt dicht op zondag, dus we hebben niets om te koken. Dus we kunnen kiezen tussen een Wiener Schnitzel of een hardkek met oploskoffie.