Tag: Apeldoorn

De weersverwachting is net zo wisselvallig als het weer. Keken we eergisteren nog tegen een zonovergoten zaterdag aan, vanochtend fietsten we tussen de spetters door en hing er een loodgrijze lucht boven ons. Aan de andere kant voorspelden alle weer apps dat we afgelopen donderdag drijfnat zouden worden en toen hebben we het meerendeel van de route in T-shirt gereden.

Vanochtend hebben wij bij de start voor de Rothenburg onderlangs route gekozen, omdat we gisteren al naar het stadje gewandeld waren. Toen hadden we al gezien dat het een aanzienlijke klim zou zijn. Niet onoverkomelijk, maar beetje nutteloos als je er al geweest bent. Dus lekker relaxt de vlakke variant gekozen.

Het eerste deel van de route is mooi en leuk. Het dal is nog smal, bebost en voert langs een riviertje. Wel wat klimwerk maar dat levert ook wat op. Een typisch Duits landschap laat zich zien met her en der een boerderij en soms een gebouw of object uit het verleden. Bijvoorbeeld een grenspaal uit 1804. Uit de tijd dat Duitsland nog een lappendeken van kleine koninkrijken was.

In Leutershausen gaan we op zoek naar een bakkie leut. De medewerkster van de plaatselijke bakkerij lijkt met het verkeerde been uit bed gestapt en is kortaf en enigszins onvriendelijk. Een andere dame die wij in het plaatsje vrolijk gedag zeggen reageert ook al niet enthousiast. Snel wegwezen hier van al dat chagrijn. Wij hebben het dal van de Tauber verlaten en fietsen nu door een vlakkere omgeving. Iets minder inspirerend maar met de wind in de rug vliegen de kilometers erop. In het plaatsje Herrieden horen we het geklepper van ooievaars. Als we naar de lucht kijken vliegen er zo’n tien ooievaars door de lucht die landen in de nesten op de daken. Ze klepperen nog even vrolijk door. Zeer fraai gezicht. Deze vogels houden blijkbaar van dit plaatsje want op een veld net buiten de bebouwing staan er nog zo’n vijftig bij elkaar.

We hadden gisteravond op het trekkersveldje wel weer een aparte beleving. Wij waren vroeg, dus het veldje was nog leeg. We kozen een mooi plaatsje uit voor de tent. Even later komt er nog een bikepacker bij. Die zette zijn tent in de andere hoek. We vertrokken te voet naar Rothenburg en als we terugkomen zien we dat er nog een bikepacker is bijgekomen. Geen probleem natuurlijk, maar waarom moest hij nou net zijn tentje tussen die van ons en de ander bikepacker in zetten? Ruimte zat, maar nee, hij zet zijn tent anderhalve meter bij die van ons neer. Rare jongens die Duitsers.

lunch in het zonnetje. Dat is weer genieten. Je bent snel geneigd alleen maar de tegenvallers op te noemen. Maar deze zonnelunch zagen wij niet aankomen. Lekker.

De route na de lunch was best aardig en vooral vrij makkelijk. Het windje in de rug en af en toe een zonnetje achter de wolken vandaan. Met 24km/u richting Gunzenhausen, alwaar ons een nieuw merk supermarkt stond te wachten: Kaufland.

Kaufland is een beetje de Kruidvat onder de Duitse supermarkten, althans dit exemplaar. Alles leek kriskras door elkaar te staan. Dat kostte dus wel wat tijd. Ook omdat het zaterdag is en we voor 2 dagen moeten inslaan. Onderweg werden we maar weer eens getrakteerd op een spandoek dat zondag ook zondag moet blijven.

Ons trekkersveldje is een typisch tentenveldje van een grote camping. Ergens in een hoekje weggestopt waar je geen caravans kwijt kunt en/of niemand toch wil staan. Maar verder prima. We hebben de tent vanochtend nat ingepakt, dus die moet er eerst uit om te drogen. Als je je neus er nu insteekt ruikt het typisch naar ‘natte tent’. Een beetje gronderig met een vleugje tentdoek.

We hebben de tent zeker 10 meter bij de buren vandaan gezet. Dus voorlopig slapen we ‘alleen’ vannacht. Maar je weet nooit of er om half zeven niet nog een gekke bikepacker komt die anderhalf meter van Madeleine haar hoofd zijn haringen in de grond wil steken.

Ik schrijf deze blog zittend op een witte plastic tuinstoel op het knusse tentenveldje van camping Tauberromantik. Dit is wel zo ongeveer de camping die je graag op je route vindt. Rustig, nieuw en schoon sanitair, aardige dame bij de receptie waar ze ook nog lokale appelsap en koud bier verkopen. De broodjesservice is kent verschillende broodjes met allerlei zaadjes en we staan op een tentenveldje met dus een tweetal witte plastic stoelen en een uitgerolde elektra haspel om je telefoon op te laden.

We dimmen wat met de kilometers. Anders zijn we te snel in Wenen. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Bovendien geeft ons dat de gelegenheid om Rothenburg te bezoeken.

Het stadje wordt gekenmerkt door toeristen die – net als wij – afkomen op het affiche van het best bewaarde vestingsstadje van Duitsland. Als je ziet dat de tourguides met verschillende kleuren vlaggetjes de groepen uit elkaar weten te houden, weet je hoe laat het is.

De stadjes op de weg ernaar toe waren hadden wellicht wat minder uitgepakt met hun kerk, maar ook daar stonden prachtige vakwerk huisjes en hingen er vergulde uithangborden.

de fietsroute vandaag was geweldig. Kleine wegen en fietspaden door prachtig landschap. Veel te zien en niets te klagen. Het zonnetje hielp daar ook zeker bij.

Jongetjes blijven jongetjes. Dus toen ik een ietwat verlaten skatepark zag, kon ik het toch niet laten. Madeleine vond dat zoveel sneu-igheid bij elkaar wel een foto waard was.

Wat verder opviel was dat camping ydille in Detwang niet meer aan tenten doet. Dat is net zo gek als dat Ajax niet meer aan voetbal doet of dat de bakker alleen nog maar koffie serveert. Ze zijn blijkbaar even helemaal kwijt waar het allemaal mee begonnen is.

”Een afloper” zoals dat in vaktermen heet. Maar – om toch in de taal van de wielersport te blijven – met dit weer geen goesting om de fietsband te vervangen. Nu loopt de band ook maar heel langzaam leeg, dus ik kan er 2 tot 3 dagen zonder problemen op rijden. De ‘bike repair point’ in goed Duits, kwam wel als geroepen. Alle gereedschap aanwezig en voor mijn probleem belangrijk, een goede fietspomp met manometer. Bandje weer op 4 bar, maar eens kijken waar ik het ding vervangen kan.

De dag was een beetje vreemd begonnen. We hadden rekening gehouden met een nat inpakscenario. Het had vannacht zeker geregend, maar deze ochtend was het droog. Dat maakt het inpakken een stuk makkelijker. Het ‘nat’ scenario houdt wel in dat we niet op de camping zouden ontbijten, maar bij de lokale bakker. Dus dat maakte het wegkomen nog makkelijker. Iets te makkelijk, want we hadden om half negen met de campingbaas afgesproken om in- en gelijk uit te checken. Dan maar 10 minuten wat voor jezelf doen. Toen de campingbaas er om vijf over half negen nog niet was, hebben we maar wat geld en een briefje achtergelaten, ‘Danke für die Ubernachtung’.

We kwamen droog bij de eerste – van de uiteindelijk drie – stop bij de bakker aan. Lekker ontbijten met broodjes kaas, een rozijnending voor Madeleine, koffie en thee. Tijdens ons ontbijt begon het eerst te spetteren, maar dat ging snel over in serieuze regen. Dus toch, zoals beloofd was door alle weer apps die we vinden konden. Wij geloven altijd de meest positieve weer app, maar in dit geval waren ze redelijk unaniem in een nat weerbeeld.

De regenjasjes gingen aan en moedig trapten wij dee eerste regenmeters weg om er snel achter te komen dat het allemaal wel meeviel. Hoosbuien bleven uit en het was meer een vieze miezer dan echt regen. De tweede bakker hebben we nog gehaald in onze regenjassen, maar na deze korte koffiestop zijn ze uitgegaan om niet meer te worden aangetrokken.

De route werd steeds leuker. We verlieten de Main bij Miltenberg, wat een leuk stadje moet zijn als het niet regent en er geen kermis in de weg staat, om richting het Erftal af te buigen. Dat is geen slechte keus van de routebouwer, want het werd steeds mooier en leuker om doorheen te fietsen. Het was ineens veel rustiger dan daarvoor en we reden over kleine landwegen en fietspaden langs de – snelstromende – Erf.

Wel zullen we nog een tip doorgeven aan de routebouwer dat er (inmiddels) van Pholbach naar Hardheim een leuk fietspad door de bossen is. De Limesroute leidt je nu nog over de drukke provinciale weg. We zijn maar eigenwijs geweest en hebben de lokale aanwijzingen gevolgd.

De derde bakker was het best. Wat een lekkere broodjes – en dat is zeker niet altijd – wat een lekkere koffie. Dat was een prima lunch op precies het juiste moment.

Het juiste moment had ook de titel van dit dagverslag kunnen zijn. Op het juiste moment bij de bakker toen het ging hozen, op het juiste moment een fietspomp voor mijn afloper, op het juiste moment een koffiestop, op het juiste moment geen regen zodat we zonder jasjes konden klimmen en op het juiste moment een fantastische lunch.

En dan vergeet ik misschien nog op het juiste moment een prachtig appartement. Als rechtgeaarde nepkampeerders hadden we ‘de bui’ al zien hangen en hadden we – of liever reisleidster Madeleine – een appartement gevonden in Tauberbischofsheim. We kunnen dit verantwoorden door aan te geven dat er helemaal geen campings in de buurt zijn, maar met het uitzicht op nog meer – voorspelde – regen, is een appartement wel een luxe. En dit is wel een mooi exemplaar.

De extra kilometers van gisteren hebben we vandaag weer teruggepakt. Om ook af te sluiten in wielertermen; ‘Madeleine had geen goede benen vandaag’ en eerlijk gezegd zat ik ook nog wat hoog in de lactaat, dus 59 kilometer was helemaal goed. Straks nog de Rewe bezoeken voor iets met rijst en vooral veel spulletjes drogen.

Wenen is nog ver, maar niet meer zo ver als gisteren.

”Wat zeg je? Ik hoor niet wat je zegt hoor.” Wij zitten aan de rand van de Main bij de beoogde camping voor deze nacht. Helaas ligt deze vlak naast de snelweg 3 tussen Frankfurt en Würzburg en overstemt het verkeerslawaai alles. Dit gaan wij dus niet doen en dat is best jammer. Er staan inmiddels 70 kilometers op de teller vandaag en de volgende camping zit 35 kilometer verder op. Het is lekker warm vandaag en wij voelen onze benen wel een beetje na de twee klimdagen, maar de wens voor een ongestoorde nachtrust wint het . De Taunus hebben we achter ons gelaten en de resterende kilometers liggen langs de Main. Onze inschatting is dat het redelijk makkelijk fietsen is en daarom te doen is.

Bij het vertrek vanochtend uit Bad Nauheim was dit niet het idee. Wel om de Taunus uit te fietsen. Wij zijn inmiddels wel klaar met het klimmen over drukke wegen met constant auto’s, vrachtwagens en bussen die je inhalen of tegemoet komen. Net als het klimmen en dalen over grove gravelpaden waardoor je ingewanden door je hele lijf vliegen.

Gelukkig zijn de routemakers vandaag wat vriendelijker voor ons geweest. De klimmen zijn mild, er zitten verschillende landweggetjes in de route en zelfs een stuk door een heel leuk bos. Voordat wij weer aanhaken op de hoofdroute maken wij de balans op. De Taunus heeft ons niet gebracht wat wij hoopten. Klimmen vinden wij geen straf maar dat zien wij wel graag beloond met een een echt uitzicht, mooie natuur en een echte top. Maar genoeg geklaagd, we volgen weer vrolijk de hoofdroute langs de rivieren.

Na een beetje saai stukje Main, is daar ineens de stad Aschaffenburg met het fraaie Schloss Johanisburg. Over een fijn gravelpad (letterlijk en figuurlijk) verschijnt dit impossante slot ineens voor je neus. Tijd voor een foto natuurlijk.

Wij peddaleren daarna vrolijk verder over de fietspaden langs de Main. Gezien de temperatuur hebben we eigenlijk wel zin in ijsje, maar dat wordt bij gebrek aan een ijssalon een koud drankje bij een biergarten. De kilometers daarna tegen de wind in gaan niet meer zo soepel. Marc voelt te kilometers van de afgelopen dagen inkicken en rijdt van pauze stop naar pauzestop. Wij wisselen het kopwerk af en zijn blij als wij Wörth am Main binnen rijden. Snel langs de supermarkt om avondeten in te slaan en dan naar de camping. Even voor 18.00 uur rijden wij de camping op. De beheerder is al aan het genieten van zijn vrije avond maar via de telefoon krijgen wij een plaats toegewezen.

Het is inmiddels bewolkt en wij vrezen dat de regen niet tot morgen wacht. Dat hebben wij juist ingeschat. De tent zetten wij razendsnel op terwijl het zachtjes drupt. Al het weer even droog is blazen we de luchtbedjes snel op. De keuze eerst eten en dan douchen is ook snel gemaakt. In de hoop dat we nog de gelegenheid hebben om onze simpele avondhap klaar te maken zonder extra druppels in de pan. Helaas zijn de weergoden ons niet helemaal gunstig gezind. Tussen de druppels door happen we de ravioli naar binnen. Het toetje eten we in de tent want dan regent het echt. Tot onze verbazing klaart het daarna weer op en doen we nog gezellig een drankje bij de biergarten van de camping. Marc scoort weer een biertje dat hij nog niet eerder heeft gedronken. Zo meteen bijtijds naar bed want wij zijn wel een beetje moe. Morgen wordt de hele dag regen voorspeld. Maar dat zijn de zorgen voor morgen.

Ik zit hier nu lekker met een Erdinger Dunkel ter linker zijde op een confortabel lounge setje op het binnenplaatsje van ons appartement in Bad Nauheim.

Het waren vandaag niet de kilometers en zelfs niet de 954 hoogtemeters die de rit pittig maakte. Het was voornamelijk de slechte ondergrond en een routeboekje die ons steeds dingen beloofde die dan niet kwamen zoals koffiestops en winkels en dan weer dingen niet vermeldde die wel kwamen, zoals klimmetjes en gravelpaden.

Deze etappe had de koninginnenrit van onze route naar Wenen moeten worden. We hebben het ‘dak’ van de route bereikt – al hadden we dat zelf even niet door – en daarmee ook de grootste inspanning van de tocht. Daar horen – vinden wij – wel spectaculaire uitzichten bij. Die misten we een beetje in de Taunus. Het is er best mooi, maar nergens spectaculair.

Wat in de regio wel het vermelden waard is, zijn de oude centra van stadjes als Bad Ems, Idstein en Bad Nauheim. Die zijn eigenlijk best leuk en soms ook echt mooi.

we zitten hier in een campingarme omgeving en dus moeten we of ver fietsen of genoegen nemen met een ander onderkomen. Het is een appartement geworden. Dat betekent dat we in ieder geval zelf kunnen koken.

ik heb nog geen Nespresso apparaat ontdekt, dus dat wordt weer oploskoffie. Ik heb wel een koelkast waar ik Weizen kan koelen, dus…..

Heerlijk hoe je op een lange vermoeiende klim alles de schuld van een ander kan maken. Madeleine moest zo nodig de Taunus variant doen en al dat extra gewicht dat ik mee moest zeulen, kwam doordat dochterlief 3 aangebroken gasflesjes achterliet en ik er daarom nu 4 bij me had. Logisch, althans midden in een stukje klim van 9%. Natuurlijk wil ik dit zelf – denk ik – en natuurlijk kan ik beter gewicht besparen door minder bier te drinken. Bovenop de klim, na een teug uit mijn bidon komt deze wijsheid weer tot me. En die wijsheid blijft bij me tot het volgende klimmetje van 9%.

En klimmen was het vandaag. Hier begon de Taunusvariant pas echt. Met gelijk uit Bad Ems een pittige klim.

Gelukkig hadden we in het hotel een goed ontbijt gehad. Zo’n buffet ontbijt waar je zelf kan pakken en dus ook zoveel kan pakken als je nodig hebt. Dus Madeleine aan de Muesli, yoghurt en fruit en ik aan de broodjes met kaas en jam. Daar kom je wel een paar kilometer ver mee.

Het was fris, dus de eerste klim ging voor het grootste deel met de trui aan. Niet de beste keuze ooit uit mijn leven. Ergens een kilometer onder de top toch maar even stoppen om hem uit te trekken.

De Taunus etappe 1, want dat was het wel een beetje vandaag, bracht niet wat we er van verwacht hadden. Met 1.382 hebben we behoorlijk wat geklommen, maar eigenlijk hebben we maar weinig ‘ohhhhh, wat mooi’ momenten gehad. Dat werd mede veroorzaakt doordat veel van het klimwerk over drukke wegen ging. 60, 70, soms 80 km wegen waar auto’s en trucks je voorbij razen. Het zal ongetwijfeld niet anders kunnen, maar je zou het er in het boekje wel bij kunnen zetten, zodat fietsers dat in hun overweging mee kunnen nemen.

We hadden een minimaal doel en een plus doel. Mijn werkgever zou dat een ‘stretched ambition’ noemen. Het minimale doel was Bad Schwalbach. Daar zouden we dan een lekker ijsje pakken en besluiten wat we zouden doen. De ijssalon werd een bakker en het ijsje een appeltaartje. Ondanks dat we niet voldoen aan de eerste wet van Jaap, vonden we het taartje dik verdiend.

We hadden net een vervelende klim achter de rug die langer doorliep dan dat het routeboekje en de GPS aangaven. En zoals aangegeven over een druk bereden weg. Niet chill, zou onze zoon het omschrijven.

Het taartje deed de pijn verzachten en we besloten het plus doel als onze eindbestemming te kiezen; Idstein.

Het extra klimwerk in de 20 kilometer tussen Bad Schwalbach en Idstein viel mee. Niet te steil en minder lang dan de klim ervoor. Wel weer klimmen over een drukke weg of over een gravelpad.

De gravelpaden heb ik nog niet genoemd. Die komen ook regelmatig voor in de route. Soms fijne gravel dat lekker rijdt, some grove gravel met her en der een uitstekende klinker. Minder fijn, zeker niet als het omhoog loopt. Het klimwerk over gravel kwam niet boven de 6%, dus dat is dan weer prima te doen.

De afdaling Idstein in is een regelrechte ramp. Je moet bij een ‘Ausfahrt’ onder de snelweg door, over een Autohof met MacDonalds en Burger King tussen allemaal afslaande auto’s door manoeuvreren. Bij de meeste auto’s was de ene helft van de inzittende op zoek naar het pompstation en de andere helft aan het ruziën of het de Mac of de BK moest worden. Ons zagen ze in elk geval niet.

Het hotel van vandaag, want geen camping in Idstein, is weer prima. Het ontbijt is nog even afwachten, maar de kamer en de douche zijn uitstekend. Inclusief een Nespresso apparaat. Ik ga mijn oploskoffie nog missen.

Toen André-Eugène Blondel in 1894 met het lichtstroom concept aan de haal ging, kon hij niet vermoeden hoe in 2025 camping ‘Siebengebirchsblick’ zou proberen om in een wetenschappelijke ruimte, tevens dienstdoende als toiletgebouw, het maximale aantal lumen naar een nieuw record te krijgen. Ook diende het experiment in de nachtelijke uren te worden voortgezet voor een juiste meting van de overbelaste campinggast. Madeleine heeft uit pure nijd het geheel gesaboteerd door een halve nacht een T-shirt over haar hoofd te trekken.

De gemoedstoestand van de rustende fietser werd extra op de proef gesteld door een naburig festival met ‘oenk-oenk-oenk’ muziek. Gelukkig hield dat halverwege de nacht op, zodat we weer konden genieten van de radio die uit het toiletgebouw schalde. Zo lag ik me om half drie ‘s-nachts af te vragen of het nu Hall of Oates was die zong.

Als compensatie voor de proef, leverde camping ‘Siebengebirchsblick’ prima broodjes voor het ontbijt. Dat was de eerste keer deze vakantie dat we van een broodjesservice gebruik konden maken.

Het was fris vanochtend. Dus bij de broodjes een kop oploskoffie kon geen kwaad. Al was het maar om de handen op te warmen. Maar het zonnetje liet zich al zien, dus het beloofde goed te komen.

Tijdens het koffiedrinken zag ik uit mijn ooghoek een zogenaamde ‘hesjesfietser’ vertrekken. Die had blijkbaar niet op de broodjesservice gewacht. Een hesjesfietser herken je wel. Het zijn meestal of Amerikanen of mensen van het meer senioren soort dat met een geel verkeershesje en een fluoriserende gele helm op een knalrode elektrische Gazelle rijdt. Als het een Amerikaan is, dan heeft hij ook nog een bordje aan zijn bagagedrager gemonteerd, zodat grote vrachtwagens precies weten waar ze omheen moeten rijden. Let maar eens op, je ziet ze regelmatig in het wild.

We vertrokken met een trui aan, want het was nog te fris om de armen te ontbloten. Echt lang duurde dat niet, want het zonnetje warmde de boel lekker op. Landschappelijk was de route vele malen aantrekkelijker dan die van gisteren. Er lagen nu bergen aan weerszijde van de Rijn. En als is de term ‘bergen’ een beetje overdreven, het gaf direct al een andere uitstraling. De industrie nam af en het aantal leuke vakwerkhuisjes juist toe. Bij een zo’n vakwerkhuisje hebben we ouderwetse filterkoffie gedronken. Madeleine overwoog koek te nemen, maar die was alleen op maandag en vrijdag vers.

Na een reepje rond 12 uur, mikte we op 1 uur lunch in Koblenz. Maar niet voordat we het ‘Deutsches Dreieck’ hadden bewonderd. Dat is de plaats waar de Moesel in de Rijn stroomt en waar een Duitse keizer – Wilhelm de nogwatste – zichzelf in een enorme beeld heeft laten vereeuwigen. Voor de rest is er niet veel te zien. Wat water en een kabelbaan naar een kasteeltje aan de overkant.

De drukte van de toeristen ontwijkend, leidde Madeleine ons Koblenz in, waar we op een aardig pleintje een fijne Italiaan vonden, waar we – heel Italiaans – een Australian Burger hebben gegeten. Niet erg lokaal, maar wel erg lekker.

Na de lunch volgde een omleiding Koblenz uit. Ik was al even mijn GPS route kwijt, maar de omleiding volgend kwamen we opeens weer op de juiste route terecht. Het is natuurlijk opletten, aangezien we hier voor de Taunus variant van de route kiezen en niet voor de hoofdroute. Na alle omleidingen kwamen we aan de andere kant van de Rijn bij het riviertje de Lahn uit. Dat riviertje wordt door vele Duitsers gebruikt om hun drijvende caravan uit te laten. Het doet een beetje kneuterig aan, omdat er altijd weer een paar bootjes tussen zitten die eigenlijk de fase voorbij zijn dat een opknapbeurtje nog soelaas zou bieden.

De overnachting wordt een luxe vandaag. Ondanks de aanwezigheid van een camping – weliswaar met slechte reviews – willen we nog wel eens kiezen voor de luxe van een hotel. Vind er wat van als je wilt, maar wij vinden het af en toe gewoon lekker. Stelletje nepkampeerders!

Het hotel is niet van ongekende luxe, maar heeft wel een dakterras. Ideaal voor de vakantiefietser die nog wat te drogen heeft. Een tent, een fietsbroekje, een theedoek of 2 en een picknick kleed.

Vanavond zit er helaas niets anders op dan voor de tweede keer vandaag uit eten te gaan. We kunnen in principe wel op ons dakterrasje koken, maar de supermarkten zijn hier echt dicht op zondag, dus we hebben niets om te koken. Dus we kunnen kiezen tussen een Wiener Schnitzel of een hardkek met oploskoffie.

Je kunt geen fatsoenlijke fietsvakantie hebben zonder regen. Vandaag was het zover. Hoewel we er eigenlijk niet veel van gemerkt hebben door onze uitmuntende timing. ‘s-Ochtends vroeg had het gemiezerd. De tent was dus nat. Maar tot onze verbazing kwam er bij het opstaan niets naar beneden. Mazzel. Zoveel geluk deed ons gelijk alles inpakken, de oploskoffie en hardkeks te laten voor wat ze waren en op onze fiets richting Zons te springen. Daar belooft Google ons twee bakkers.

Onderweg naar de bakker ervoeren we toch wat vocht in de lucht, al was dat het predikaat motregen nog niet waardig is. We kiezen voor de tweede bakker in Zons. Het is warm in de bakkerij. We vermoeden dat de bakker ‘s-ochtends vroeg het deeg in de schappen legt en dat het dan bij de opening van de winkel vanzelf brood is geworden. We kiezen onze broodjes uit, met echte koffie en pepermunt thee en gaan bij het raam zitten. Buiten komt er nu echt regen uit de lucht. Je zou er zelfs nat van kunnen worden.

Na de laatste slok thee van Madeleine staan we op, trekken onze regenjassen aan en lopen naar buiten. We zijn net op tijd om nog drie spetjes op te vangen, daarna is het droog. De rest van de dag is het droog.

Bij Zons vandaan moesten we even een eigen route improviseren om weer op de Rijndijk te komen. Google en andere routeplanners vinden een route over een trap ook een prima optie voor een fiets. Dat is met je beladen fiets iets makkelijker bedacht dan gedaan.

Het is veel Rijn vandaag. Veel industrie en havengebied en soms een stuk groen. We komen heel veel hardlopers en vakantiefietsers tegen. Dus ook van zuid naar noord. Een richtingskeuze waar ik nog niet opgekomen was.

De eerste echte stad die we aandoen in Köln. Bij het naderen zagen we uit de verte de imposante Dom van Köln. Toen vond ik het nog leuk. Even later reden we tegen het ‘recycleperron’ van Köln aan. Een prachtige rommelmarkt waar handelaren hun meuk aan voornamelijk toeristen probeerden te slijten. Heel slim hadden ze de markt precies voor de aanlegsteiger van de Rijnreisbootjes gepositioneerd. Dat is nog eens een efficiënte manier van je afval afvoeren.

Bonn is wat dat betreft een stuk aantrekkelijker. Het is er rustiger en – niet onbelangrijk – ze hebben een biergarten aan de route gelegd. Ik kan het niet laten daar mijn eerste Weizen van de vakantie te pakken. Alkoholfrei natuurlijk, ik moet nog naar de camping fietsen.

Over de camping gesproken. We staan weer eens optimaal achter het toiletgebouw. Madeleine had gisteren flink opgeschept en hoog opgegeven over onze overnachtingsplaats. Nog even een cursus verwachtingsmanagement aanvragen bij het Waterschap denk ik.

Het uitzicht is dan wel weer heel mooi en wellicht heb ik vandaag wel een douche waar ik daadwerkelijk nat van wordt. Als het dan van de regen niet lukken wil…….

Een Duitse camping blijft toch altijd een beetje apart. Aan de ene kant van de weg een vervallen restaurant met daarachter een stacaravan paradijs en aan de andere kant van de weg een tentenveldje. Als je naar de WC moet, mag je eerst een redelijk drukke weg oversteken. Maar dan heb je ook een keurig toilet en dito douche. Dat dan weer wel. Dat moeten we vanavond op onze ‘strandcamping’ nog maar zien.

Het is prima fietsweer vandaag. De lucht kleurt grijs en we hebben een licht briesje in de rug. Het is met een graad of 20 niet al te warm, maar een prima temperatuur om te fietsen. We fietsen eigenlijk de hele dag met onze fleecetrui aan.

Als je bij de temperatuur en de lichte meewind het weinig enerverende landschap optelt, kom je vanzelf uit bij onze keuze om een campinkje verder te gaan dan dat onze standaard dagafstand van 75km zou opleveren. We maken van de gelegenheid gebruik om een paar extra kilometers te maken, zodat we verderop in de route er een dag wat minder op hoeven zetten.

De route is wel afwisselend, dat wel. We rijden over industrieterreinen, over dijken, door parken en door stadjes en voorstadjes. Af en toe raken we nog wat boerenland, dus vanuit ‘de afwisseling’ gezien een prima route. Toch komen er woorden op als ‘saai’ en ‘lelijk’. Als je thuis jezelf de vraag stelt: “Waar zullen we eens een rondje gaan fietsen?”, dan komt het Ruhrgebied niet direct boven drijven. Toch moet je op weg naar Wenen er wel doorheen. Dat weet je van te voren. Dus tanden op elkaar en even doorbijten. Met de wind in de rug en wat gezellig gezang van Madeleine, lukt dat best.

’Gute Morgen, gute Morgen, gute morgen Sonneschein’ klinkt het regelmatig achter me. Verder komt ze niet, want alleen de eerste regel van dit meesterwerk is blijkbaar blijven hangen. Na de zoveelste goede morgen wens zonder vervolg, belooft Madeleine dat ze voor het einde van de vakantie het hele nummer uit haar hoofd kent. Ook hier houd ik je van op de hoogte.

Ook typisch Duits, maar dan aan de positieve zijde van de medaille, zijn de vele bakkers die je een prima ontbijt of lunch bezorgen en ook nog – ik wil het niet al teveel over geld hebben – voor een zeer schappelijk bedrag. Vandaag hebben het Duitse bakkersgilde zowel met ons ontbijt als met onze lunch gesponsord.

Het ontbijt gaat een beetje anders dan andere jaren. Waar we steevast gebruik maakten van de altijd aanwezige broodjesservice, moeten we het nu – ook morgen weer – even zonder doen. Gelukkig hebben we hardkeks meegenomen om de eerste kilometers tot aan de bakker te overbruggen. Top ontbijt; hardkeks met oploskoffie.

Een trouwe lezer had ons wensenpakket voor de vakantie al teruggebracht tot een broodje kaas en een koude cola. En daar zit ze dan niet ver naast. Je bent in een keer zeer tevreden met de kleinste dingen. Koude cola is al luxe, lauwe cola is de standaard.

De camping van vandaag is vol. Een man met camperbusje die voor ons probeert in te checken, wordt weggestuurd. Maar gelukkig is er voor een tentje altijd plaats. Nou ja, soort van plaats. We staan naast 2 Belgische dames op een schuin stukje gras naast een caravan van een boze Duitser, omdat hij zijn busje niet lekker meer kan parkeren.

Straks maar lekker douchen, vegetarische pasta maken en koffie drinken. Ja….. oploskoffie.

Vanuit huis vertrekken heeft altijd iets speciaals. Je trekt de deur achter je dicht en trekt de wijde wereld in. Onbekommerd genieten van het avontuur dat voor je ligt. Okay, wel met twee routeboekjes, twee smartphones, een navigatiesysteem, een e-reader en een toetsenbord, maar voor de rest toch ongedwongen en zonder stress.

Natuurlijk waren de eerste kilometers bekend terrein. Pas toen we onder de A50 doorgingen, begon het her en der wat onbekend aan te voelen. We kwamen nog wel wat ‘oh ja’ punten tegen, zoals de mammoet bij een gemaal en de veerpont over de Rijn, maar voor de rest begon het al lekker vertrouwd onvertrouwd aan te voelen.

Bij onderstaande foto keken we gelukkig links en dan zag je de prachtige heide. Als we rechts hadden gekeken hadden het prachtig asfalt dek gezien van de A50.

Pas na het pontje over de Rijn, toen we linksaf sloegen, kwamen in – voor ons – onontgonnen gebied terecht. Niet dat ik direct reclame wil maken voor dit pad langs de Rijn, maar het was in ieder geval iets nieuws.

De dorpjes rijgen zich aaneen. Iedere 5 kilometer lijk je in dt gebied wel door een dorpje te komen. Zelden met voorzieningen, dat dan weer niet.

Kalkar ken ik van de kerncentrale die nooit kerncentrale is geworden maar een pretpark. Dat Kalkar een leuk klein plaatsje met een oude stadskern was, wist ik dan weer niet. Het is niet van een omvang dat je het de bestemming van je reis maakt, maar prima om zo doorheen te fietsen en even te stoppen.

Wat we ook niet wisten maar Google wel, is dat er een supermarkt in Kalkar zit. En aangezien we niet het idee hadden dat we verderop nog een supermarkt tegen zouden komen, besloten we het t doen met de door Google aangeboden Rewe.

Eigenlijk verbaas ik me een beetje dat de ‘connectiviteit’ nog niet allesomvattend heeft toegeslagen in het vakantiefietsen. Mijn fiets is verre van zelfrijdend en ik kan mijn gasbrander niet via de wifi bedienen. Onze tent heeft geen Co-pilot en onze matrassen doen niets met 5G. Toch is er al wel wat veranderd sinds onze eerste tocht in 1998. Het zou ook niet best zijn, als dat niet het geval was.

Verstoken van überhaupt een mobiele telefoon, laat staan een slimme, moesten we navigeren op een routeboekje en bijbehorende kaarten. Madeleine het boekje en de Michelin kaart. Soms moesten we bij iedere kruising stoppen om de juiste route te bepalen en niet zelden werden we geconfronteerd met verwijzingen in het routeboekje naar attributen die waren verwijderd of nog erger, verplaatst. Toch maar even vragen aan een Franse boer welke richting Saint-Jenesaispasou op was en hopen dat er op de volgende kruising wel een verkeersbordje zou staan.

Campings haalde je uit hetzelfde routeboekje, Net zoals winkels en restaurantjes. Met enige regelmaat bestonden camping en supermarkt ook daadwerkelijk, zodat er ook wel eens zonder al teveel problemen gegeten en overnacht kon worden. Geld voor een behuisde overnachting hadden we sowieso niet en hoe we dat hadden kunnen vinden zonder ‘booking.com’ is mij ook niet duidelijk. Toch zijn we op de een of andere manier in Zuid-Frankrijk gekomen. Zelfs nog met enige vorm van precisie. In Avignon, alwaar we op de vooraf via de treinreiswinkel geboekte fietsslaaptrein stapte.

Even voorbij Kalkar was op de site van de Europafietser al gemeld dat er een brug buiten werking was. En dat klopte. Dat leverde een kleine omleiding op. En die omleiding bracht ons dan weer in Appeldorn. Ook weer zo’n plaatsje waarvan je je afvraagt of je er zou willen wonen, maar als je zelf in Apeldoorn woont, is de naam natuurlijk te leuk.

Madeleine had nog niet echt te klagen gehad over saaie kanalen en eindeloze dijken, maar na Mariënbaum stuitte we op een tot fietspad omgebouwd spoorlijntje. Kilometers lang rechtuit. Genoeg om over te klagen zou je zeggen, maar dat deed ze niet. Ik vraag me af wat haar limiet aan kilometers spoorlijntje is. Ik hou je op de hoogte.

Wat er wel gebeurt met eindeloos lange goed geasfalteerde kaarsrechte fietspaden, is dat je geest een beetje afdwaalt. Mijmeren op de fiets is mij niet vreemd. Zeker niet als de route bekend of saai is.

“Wenen is nog ver”

_{Vrij naar Joop Zoetemelk}

Heerlijk hersendood trappend over ons spoorlijntje vliegen er verschillende one-liners door mijn hoofd. Allemaal topografisch georiënteerd en de een wat pakkender dan de ander. “Toen wij uit Apeldoorn vertrokken, vertrokken wij uit Apeldoorn”, is van Cruijfiaanse schoonheid, maar past wellicht wat beter op een andere stad dan de onze. Ik houd het maar op een variant van een aloude wielerwet; “Wenen is nog ver.”

Xanten

De stad kan worden beschouwd als de opvolger van de Romeinse stad Colonia Ulpia Traiana, die onder andere bewoond werd door Romeinse veteranen van het nabijgelegen Castra Vetera. Deze legerplaats van een Romeins legioen speelde een belangrijke rol in de geschiedenis van Germania Inferior.