Na een kilometer of 70 is er meestal koffie met appelgebak. Gepland of toevallig kom je langs een leuke uitspanning waar je even kunt uitrusten op het terras of in de winter even op temperatuur kunt komen bij de open haard.
Maar waar laat je je dure racefiets of mountain bike? Over het algemeen heb je geen ‘brommerslot’ bij je om hem veilig vast te nagelen. Veel meer dan een Safeman of een Hiplok heb je niet bij je en niet alle uitbaters vinden het fijn dat je de fiets naast je op het terras zet.
Zou het daarom niet handig zijn als (wieler)cafés daar een oplossing voor konden bieden? De vraag is wat de beste oplossing zou kunnen zijn. Wij van FN! Geven een eerste aanzet.
Fietspaal met slot
Gedachte: Een sportfietsers wil 2 dingen;
dat zijn fiets niet gejat wordt;
dat zijn fiets niet beschadigd raakt door andere fietsen of een niet geschikte fietsenstalling.
Dus hoe doet de fietser dat thuis? Hij hangt zijn kostbare fiets aan de muur. Op basis van dat idee kun je denken aan fietspalen waar je de fiets kunt ophangen. Het systeem kan worden afgesloten met:
een geïntegreerd cijferslot waarvan de code door de fietser zelf is in te stellen;
een door de fietser zelf meegenomen hangslot, zodat hij alleen het hangslot maar mee hoeft te nemen.
Maar misschien is er nog een beter idee. Kun je er bijvoorbeeld ook voor zorgen dat niemand de wielen uit je fiets haalt. Wat zou voor jou de ideale oplossing zijn om met een gerust hart je fiets bij een koffiestop te parkeren?
Deze podcast is voor iedereen die wel eens twijfelt. Of je nu twijfelt over wel of niet tubeless banden, of dat je nu twijfelt over het befietsen van verboden paden. Ronald & Marc nemen je mee in hun twijfel en waar de twijfel overloopt in een heilige overtuiging.
Na een nostalgisch rondje doodgaan in het wiel van Yorick, halen we het mysterie boven de met bier gevulde tafel van het lange afstand fietsen. Aan tafel hebben we een overlevende van 500 kilometer op één dag. Rustig, bijna onderkoeld, doet hij verslag. Vanmiddag hingen we in zijn wiel, vanavond aan zijn al dan niet opgezwollen lippen.
De Wereldfietser is een vereniging van en voor fietsreizigers die degelijke informatie over het reizen op de fiets uitwisselt en hier voorlichting over geeft. Daarnaast brengen we contacten tot stand tussen fietsers in binnen- en buitenland, en we ondersteunen zo veel mogelijk de activiteiten van fietsreizigers.
Op deze website kun je diverse informatie vinden, onderverdeeld in fiets- en landeninformatie. Daarnaast hebben ze een uitgebreid forum, een interessant tijdschrift, en ze organiseren diverse activiteiten voor hun leden.
De naam ‘Komoot’ is afgeleid van het Duitse woord ‘kommod’ wat gemeengoed betekent. Hiervoor is gekozen om aan te geven dat de app simpel en praktisch moet zijn. Daarnaast lijkt de Engelse uitspraak van Komoot op ‘Commute’, wat weer pendelen betekent en vaak in de context van woon-werk verkeer wordt gebruikt. Dus zowel de uitspraak komoot als komoet wordt goed gerekend.
“Is het nou komoot of komoet?“
Komoot is in 2010 opgericht door 6 outdoorliefhebbers uit de Oostenrijkse Alpen en Duitsland. Komoot bedient momenteel zo’n 11 miljoen fietsers en andere buitensporters. Sinds de oprichting is Komoot bekend geworden om zijn unieke fiets, wandel, en mountainbike routeplanner, turn-by-turn spraaknavigatie en topografische offline kaarten van hoge kwaliteit.
Hiermee is Komoot in Europa dé toonaangevende app voor fietsnavigatie op je telefoon. De app is uiteraard verkrijgbaar onder IOS en Android, maar kent ook een Garmin IQ app. De visie van het bedrijf, getuige ook de keuze van de naam, is dat het gaat om de beleving en dat die beleving niet verloren moet gaan in technisch gepruts aan je navigatie. Tot zover het verkooppraatje. Laten we kijken of Komoot daar in de praktijk aan kan voldoen.
Prijs en concurrentie
Komoot is gratis te downloaden en te gebruiken.
Bij de gratis versie van Komoot kunnen kaarten voor offline gebruik aangekocht worden voor €3.99 (regio), €5.99 (meerdere regio’s) of de hele wereld voor €29.99.
Komoot heeft ook een Premium abonnement gelanceerd. De vraag is voor wie dat toegevoegde waarde heeft.
Met zijn prijsstelling concurreert Komoot serieuze alternatieven als Ride With GPS en Naviki volledig de markt uit. Voor een eenmalig bedrag van €30,- kun je alles en meer dan wat de concurrent voor €6,- tot €10,- per maand aanbiedt.
Met serieuze concurrenten bedoelen we hier aanbieders die in ieder geval geïntegreerd een routeplanner, een navigatie app met tracking, een turn-by-turn navigatie (akoestisch) en een community hebben. Strava valt daardoor al af, aangezien het geen navigatie app heeft. OsmAnd valt weer af omdat het geen routeplanner heeft.
Als je niets doet met de turn-by-turn navigatie en al zenuwachtig wordt bij het idee dat er iemand de hele weg tegen je zit te kletsen, dan kun je ook goed terecht bij een app als Maps3D.
Voor de test maken we gebruik van de ‘wereld’ versie van Komoot die voor €29,99 over de digitale toonbank ging.
Routeplanner
De beleving begint natuurlijk bij het plannen van een route. Het is niet voor iedereen weggelegd, maar hier begint voor velen de voorpret. Anderen moeten er weer niet aan denken om zelf een route te bedenken en halen liever complete routes van het internet af. Dat scheelt een hoop gedoe. Ook voor die gebruikers biedt Komoot een aantal mogelijkheden, waarover later meer. In deze paragraaf gaan we ervan uit dat je zelf je route wilt ‘bouwen’.
De routeplanner van Komoot is overzichtelijk en biedt mooie functies als weg- en terreintypes
Een route maken in Komoot doe je bij voorkeur op een PC. De routeplanner is ‘browser based’, wat betekent dat je geen software hoeft te installeren. De routeplanner werkt eigenlijk goed met elke browser (getest met Safari, Chrome en FireFox op Mac OS X). Een route plannen op je telefoon kan ook, maar is een stuk omslachtiger en kent beduidend minder functionaliteit. Je hebt bijvoorbeeld maar de beschikking over 1 type kaart. Maar voor noodgevallen kan het handig zijn. Als bijvoorbeeld halverwege de route het keihard begint te regenen, wil je misschien zo snel mogelijk weer naar huis.
“Als het halverwege de route keihard begint te regenen, wil je misschien zo snel mogelijk naar huis”
De gebruikersinterface van de PC versie is overzichtelijk. Op de homepage van Komoot vind je een duidelijk aangegeven optie om naar de routeplanner te gaan. De interface is in (goed) Nederlands en is behoorlijk intuïtief. Met het laatste bedoel ik dat je functionaliteit vindt waar je het verwacht en dat icoontjes voor zichzelf spreken. Je kunt van start zonder eerst de handleiding te hebben gelezen.
In het artikel Routeplanner hebben we uitgebreid de functionaliteit van de routeplanner van Komoot behandeld. Hieronder nog even in het kort de voor-en nadelen.
Voor
Routeplanner kiest logische routes
Routeplanner maakt onderscheid tussen verhard en onverhard en type wegen
Goede import functie van bestaande routes (FIT, GPX, TCX)
Goed routebeheer
Routeplanner herkent veerboten
Routeplanner vermijdt MTB paden
Hoogteprofiel
Veel POI informatie beschikbaar
Route is om te keren
OpenCycleMap
OpenStreetMap
Zeer goede prijs/kwaliteit verhouding
Tegen
Popup bij plaatsen van Waypoint
Geen ‘Undo’ knop
Alleen betaalde export functie
Geen VeloViewer overlay
Navigatie app
De app is in tegenstelling tot de browser-based routeplanner iets minder overzichtelijk. Dat komt wellicht omdat Komoot hier meer functionaliteit in kwijt moet en het scherm uiteraard kleiner is. Zo is het startscherm standaard ingesteld op ‘Inspiratie’, ook als je de optie ‘Inspiratie inschakelen’ hebt uitgezet. Ik doe helemaal niets met de ritten van een ander, dus ik had graag een ander beginscherm gehad.
Het beginscherm dat ik zoek, is het scherm dat mijn geplande rit toont. Ik verwacht immers dat een rit gepland in de Komoot Routeplanner naadloos wordt doorgegeven aan de app. Het menu geeft naast ‘Inspiratie’ de mogelijkheden ‘Plannen’, ‘Opnemen’, ‘Profiel’ en ‘Meer’. Ik zou mijn gewenste scherm onder optie ‘Plannen‘ of ‘Opnemen’ verwachten, maar je snapt het al, ik vind het onder ‘Profiel’. De optie ‘Meer’ voegt niets toe. Hier verwacht ik de instellingen van de app, maar het enige dat je hier kunt doen is upgraden naar een duurdere versie.
Startscherm van Komoot is onlogisch
Profielscherm is het scherm dat je zoekt
Het profielscherm is eigenlijk het scherm dat je standaard moet hebben. Het geeft je de routes die je gepland en gereden hebt, een aantal basis statistieken en info over je community. Al zou ik zelf gekozen hebben om de geplande routes bovenaan te zetten, vind ik het verder een overzichtelijk geheel. In dit scherm vind je ook het kenmerkende ‘instellingen’ icoontje, waarmee je de werking van de app kunt beïnvloeden.
De route die ik gepland heb in de routeplanner komt automatisch in de app bij de geplande routes te staan. Grappig is dat Komoot een kwalificatie aan je rit geeft. Zo kan het beoordeeld worden als ‘gemiddeld’ of ‘zwaar’. Het algoritme achter deze kwalificatie is mij niet helemaal duidelijk, maar ik denk dat lengte en ondergrond in ieder geval van invloed zijn.
Voordat je op ‘Navigatie starten’ drukt, heb je de optie om – als je die hebt – vrienden uit te nodigen voor de rit en veel belangrijker, om de rit off-line op te slaan. Het off-line opslaan van je route zorgt niet alleen voor minder data gebruik, maar ook voor minder stroomverbruik en een betere navigatie. Op sommige plekken – zelfs in Nederland – is je 3G gewoon niet snel genoeg voor goede navigatie. De app krijgt dan problemen met het laden van de kaart en dan moet je stoppen omdat je niet weet waar je naartoe moet. Dat leidt tot irritatie, trust me!
Echt onhandig vind ik de draaiende kaarten. Ik vind het prettig als de route op de kaart van beneden naar boven loopt. Het Noorden boven. Dat is ook de richting waarin ik fiets. Rechts is dan ook rechts en links is links. Ik ben dat simpele alfaatje, remember! Nu beweegt de route als een kompas over mijn scherm. Soms rij ik van boven naar beneden en dan weer van links naar rechts. Je kunt de rijrichting wel fixeren, maar deze wordt door verschillende functies weer ontgrendeld, waaronder in- en uitzoomen. Ook duurde het even voordat ik het juiste knopje hiervoor had gevonden. Dit is voor mij een serieus irritatiepunt.
Wat ook irriteert – al is het minder dan het vorige punt – is dat de app soms de route loslaat. Dan schuift hij de kaart niet automatisch mee met de route en rijd je dus van de kaart af. Ik kan me niet bedenken waarom je die functionaliteit zou willen en al helemaal niet dat je die functionaliteit inschakelt als je een paar keer op je schermpje tikt. Ook hier is weer een knopje om je route op je scherm te fixeren, zodat de kaart weer netjes mee schuift.
“Uiteraard kun je in- en uitzoomen met duim en wijsvinger, maar dat is bij 45 kilometer per uur tussen Parijs en Roubaix motorisch best een uitdaging”
Logisch, maar voor de Garmin gebruiker niet zo vanzelfsprekend, is het gemak van het in- en uitzoomen van de kaart. Uiteraard kun je dat doen door met duim en wijsvinger in- of uit te zoomen, maar dat is bij 45 kilometer per uur tussen Parijs en Roubaix motorisch best een uitdaging. Dus is 2 keer kort tikken inzoomen en 1 keer met 2 vingers tikken uitzoomen. Top!
GPX importeren
Mocht je van iemand nu een prachtige route hebben gekregen in de vorm van een GPX of TCX bestand, dan is dat geen enkel probleem. Je kunt dit cadeau gewoon uitpakken in Komoot en de route gebruiken alsof het in Komoot gepland was.
Naar de Start
Stel nou dat je een route ergens in Drenthe hebt gepland en zelf in Purmerend woont. Dan heeft Komoot de leuke optie om alvast de navigatie thuis aan te zetten. De app komt dan met de mededeling dat het wel wat ver is naar het beginpunt, dus of je dan met OV of auto wilt. Klik je dan op ‘Ja’, dan opent Komoot Google Maps of Apple Kaarten en plant daarin de route naar het startpunt van je fietsroute. Nice!
Als je wat dichter bij de route zit of als je voor ‘Toch starten’ kiest, dan plant Komoot keurig een fietsroute naar het beginpunt.
Navigeren
De navigatie is turn-by-turn en spraakgestuurd in keurig Nederlands. De aanwijzingen komen op tijd en zijn meestal logisch. Waar de app wat moeite mee heeft, zijn fietspaden die bij een kruising even uitwijken naar rechts. In Nederland heb je veel van dit soort kruisingen, omdat het veiliger is om de kruising met het fietspad niet gelijk te laten lopen aan de kruising met de weg. Komoot herkent de ‘slinger’ naar rechts niet en geeft dan vooraf alleen aan ‘over 300mtr linksaf’, waarmee de ‘slinger’ terug wordt bedoeld. Als je op de kaart kijkt zie je dat je per saldo gewoon rechtdoor moet.
“Met Komoot heb je toch een hele dag een ongeïnteresseerde mannenstem die tegen je aan loopt te kletsen”
Een Garmin doet ook turn-by-turn navigatie, maar maakt daarbij gebruik van piepjes. Misschien omdat ik daar gewend aan ben, maar dat vind ik een uitermate prettige optie. Met Komoot heb je toch een hele dag een ongeïnteresseerde mannenstem die tegen je aan loopt te kletsen. Komoot maakt gebruik (iOS) van de stem die ook voor Siri wordt gebruikt. In nieuwere modellen van de iPhone kun je die stem instellen. Bij Android is het wat ingewikkelder, maar ook daar kun je de stem instellen. Uiteraard heb ik dit getest op mijn iPhone X, maar helaas blijft vanuit Komoot een mannenstem mij toespreken.
Uit koers
Ook als je per ongeluk uit koers raakt doet Komoot het goed. De app probeert je weer op de route te krijgen, zonder steeds terug te willen naar het punt waar je de route hebt verlaten (Garmin irritatie). Vaak is het veel logischer om de route een stukje verder op te pakken. Zeker als de koerswijziging voortkomt uit een omleiding. Dan heb je niets aan een app die je weer terug navigeert naar het punt waar het mis ging. Komoot werkt dus meer zoals Google Maps.
Kaarten
Helaas is er in de app maar 1 type kaart beschikbaar. Deze kaart is overigens prima, met voldoende detail en ook vanaf een afstandje overzichtelijk. Als je de telefoon op je stuur hebt en je snel de route checkt, wil je niet overladen worden met kleur en detail. Dus de kaart voldoet, al is het wel jammer dat bijvoorbeeld de Open Cycle Maps kaart niet beschikbaar is.
Ook ben je in de app de waardevolle info over wegtype en ondergrond kwijt. Hoewel de app het zich wel kan herinneren, want je kunt zomaar een aanwijzing krijgen als: ‘Over 450mtr rechtsaf, onverharde weg’.
POI
Gelukkig laat Komoot ook nog wat ruimte voor verbetering over. Hoewel Komoot best wel wat informatie over interessante plekken in zich heeft, komt het er maar mondjesmaat uit. Zo kun je in de Routeplanner de ‘watertappunten’ als POI laten zien, maar als je de route opslaat en opent in de app, dan zijn je watertappunten verdwenen. Er is een hack in de app om via ‘Plannen’ toch 1 type POI te laten zien, maar dat is meer geluk dan wijsheid.
Komoot kent ook zogenaamde ‘Highlights’. Dat is eigenlijk een door jezelf aangemaakt POI. Als je dan verwacht dat je bij het plannen van een route zelf een POI (Highlight) kan toevoegen, dan heb je het mis. Je kunt alleen tijdens en na de rit Highlights aangeven, zodat anderen daar weer door geïnspireerd kunnen raken. Jammer!
Overige info
Dit is dan weer een puntje om blij van te worden. Niet dat Komoot je overlaadt met allerlei nuttige en minder nuttige info, maar het biedt naast standaard zaken als snelheid, afstand, tijd en hoogte ook info over het resterend aantal kilometers en tijd. Daar word ik blij van.
“Komoot geeft je info over het resterend aantal kilometers op je route”
Tracking
Met Komoot kun je uiteraard je rit opnemen. Dat doet de app goed en betrouwbaar. Het is een beetje een ‘commodity’ voor een navigatie app, maar echt irritant als deze niet werkt, of zelfs niet aanwezig is.
Connectiviteit
Wat Komoot dan weer niet doet, is je in staat stellen om je hartslag-, power- en cadansmeter op de app aan te sluiten. Voor een beetje toeren is dat niet erg, maar als je serieus aan het trainen bent, dan is Komoot in één klap niet meer geschikt.
Komoot koppelt ook niet rechtstreeks met Strava. Ik denk omdat Strava meer als concurrent wordt gezien. Dat betekent voor Strava gebruikers dat je de Komoot rit later handmatig moet uploaden naar Strava. Gedoe!
Er is wel een connectie met je Garmin mogelijk. Dit is een redelijk soepel lopende verbinding met de Garmin Connect app. Soms laat hij je in de steek, maar 9 van de 10 keer ligt dat aan de Garmin Connect app en niet aan Komoot.
Live Tracking
Een optie die ik mis is Live Tracking, waar bijvoorbeeld Garmin en Strava (Beacon) dit wel bieden. Met live tracking kun je 1 of meerdere personen je route laten volgen. Zo weet mijn vriendin bijvoorbeeld waar ik me op de route bevind. Voor de ene fietser een inbreuk op zijn privacy, voor de ander een handig hulpmiddel om vele ‘waar ben je nu?’ belletjes te voorkomen. Ook mis ik in Komoot de ongevaldetectie die bijvoorbeeld wel in een Garmin zit.
Community
Ik ben vanwege allerlei redenen lid van de Strava community en zit daarom niet te wachten op de community van Komoot. Maar die is er wel, inclusief ‘vriendjes’, deelopties, ‘kudos’ en reacties.
Nu gebruik je Komoot buiten het fietsen en wandelen eigenlijk niet. Dus als je ook nog aan andere sporten als hardlopen, zwemmen of roeien doet, dan is de community wat beperkt en zal je sneller voor iets als Strava kiezen.
Komoot community wordt wel veel gebruikt door fietsers en fiets platforms om routes te delen. Zo kun je bijvoorbeeld ook alle ritten van Gravelrides.cc via deze manier vinden. En dat is dan weer best handig.
Batterijverbruik
Dit is altijd hét struikelpunt bij navigatie apps op je telefoon. Het werkt als een dolle, alleen na 50 kilometer is je batterij dood. Zo ook bij Komoot. Wellicht dat Komoot een fractie beter functioneert dan zijn concurrenten, maar een hele dag fietsen op de batterij van je telefoon is er ook bij Komoot niet bij. Ook niet als je alle batterijbesparingsmogelijkheden aanzet.
“Het werkt als een dolle, alleen na 50 kilometer is je batterij dood”
Je bent daarom veroordeeld tot het bezit en gebruik van een powerbank als je ritjes boven de 50km rijdt en permanent je routeplanner nodig hebt. Dat hoeft niet erg te zijn. Ik heb bijvoorbeeld een prima powerbankje dat ik onder mijn stuurpen vast ‘strap’ met klittenband en met een kort kabeltje aan kan sluiten op mijn telefoon. Je kunt ook een bovenbuis tasje nemen en daar je bank in stoppen. Tip is dan om een waterdichte tas te nemen (bijvoorbeeld Ortlieb Cockpit-Pack).
Conclusie
Wat mij betreft maakt Komoot het waar. Op een aantal kleine puntjes na, die bij de één zwaarder zullen wegen dan bij de ander, werkt alles naar behoren en intuïtief. Ten opzichte van de naaste concurrenten is de app beter en goedkoper.
“Ten opzichte van de naaste concurrenten is de app beter en goedkoper”
Inclusief de aanschaf van een powerbank en bovenbuistas is het ook nog steeds een goedkopere optie dan bijvoorbeeld een Garmin van €200,-. Dan ga ik er wel vanuit dat je die telefoon toch al had. Gemis bij Komoot is dan wel de ontbrekende koppeling met Strava.
De app is minder geschikt voor de serieuze sporter. Je kunt je hartslagmeter er niet aan koppelen en je gaat er ook niet mee zwemmen of hardlopen. Dit is dan ook niet de doelgroep van Komoot.
Al met al is Komoot een prima alternatief voor de kaartleesstandaard uit de jaren ’90. Met uiteraard veel meer opties en toch ook goed te gebruiken door iemand die niet al teveel IT bagage heeft.
Toekomst
Als de doelgroep de toerfietser is, dan denk ik dat het met de toekomst van Komoot wel goed zit. Zeker nu in Coronatijd. Maar over het algemeen gaan er steeds meer mensen voor hun plezier op een – al dan niet elektrische – fiets zitten. En Komoot speelt daar nu al op in door bijvoorbeeld connecties te maken met verschillende e-bikes.
Als toerfietsen de toekomst van Komoot is, dan verwacht ik wel verdere integratie van nuttige informatie over bijvoorbeeld het weer en interessante plekken (POIs). Technisch moet het niet moeilijk zijn om regen en andere narigheid op de route te voorspellen. En met een waarschuwing ‘Over 300mtr aan je linkerhand ligt Herberg Kortehoef, dit is de laatste koffiestop in 54 kilometer.’ maak je de toerfietser ook heel blij.
Ga je nog een stap verder, dan verwacht ik dat Komoot mij een opties biedt waarbij de app mij gaat vertellen wat ik allemaal zie op de route: ‘Je rijdt nu landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt op, dit eeuwenoude familielandgoed kenmerkt zich door….’. Laat er dan vooral ook een knop op zitten die deze optie weer uitzet.
Ik hou niet van drukte. Ik ben niet op mijn gemak in mensenmassa’s. En ik was niet voorbereid op Maastricht op zaterdag. Mijn hele zijn wilde maar één ding; zo snel mogelijk die stad uit. Veel. Te snel om het nog leuk te noemen zoefde ik door hartje Maastricht. Even buiten de drukte verontschuldigde ik me tegenover Madeleine. Ik had kunnen weten dat het druk was en toch overviel het me.
Een laatste klim naar de St. Pietersberg deed mijn gemoed weer tot rust komen. Het Fietserpad eindigt aan de rand van de voormalige Enci groeve. Nu omgebouwd tot natuurgebied. Ik vond het Oost-Duits mooi. Rauw met een zeer recente geschiedenis. De fabriek staat er nog. Ik denk dat het over 10 jaar een trekpleister voor natuurliefhebbers is.
De dag was in relatieve rust begonnen. Hoewel ons natuurkampeerterreintje met 90 plaatsen tot zijn nokkie gevuld was. Dus vormde er zich een Zuid-Frans rijtje van geduldige campinggasten met een boodschappentas voor de bus van de lokale bakker. Hoewel de broodjes meer Duits waren en de bakker nog wel wat aan zijn ‘croissant skills’ mag werken, voelde de hele omgeving Zuid-Europees aan.
De echte ‘bergen’ liggen wat oostelijker in Limburg. Dus heel pittig werd het niet vandaag. Een drietal klimmetjes als ik die naar de St. Pietersberg meetel. Toch zit er voldoende hoogte in om mooie vergezichten te krijgen. Het mooiste deel liep over een gravelpad. Wel even opletten dat je op je fiets blijft zitten in de afdaling.
Gravelweg met uiteindelijk linke afdaling
Bij Houthem begon het dagjes toerisme. De parkeerplaatsen stonden vol met fietsendragers en her en der zag he mensen met fietsen of kinderen slepen. De laatste paar dagen had ik de indruk gekregen dat Limburg bezet was door 70 plussers. Een invasie van omroep Max, een kolonisatie door de ANBO. Nu zag ik weer mensen met kinderen. Die zijn blijkbaar door de oudjes naar de stad verbannen en mogen daar alleen in het weekend even uitkomen. Maastricht is eigenlijk een strafkolonie voor jeugdigen.
De mergelgroeve had me goed gedaan. Ik was klaar voor Maastricht. Laat maar komen die meute. Madeleine was lief voor me en hield me aan de rand bij een lokaal terras staande. ‘Zullen we hier wat eten, voordat we de drukte ingaan?’
Aan het tafeltje tegen de muur zat een ‘keurig’ stel. Hij had een mooie kaki broek aan met bijpassende hippe gebreide instappers en een geruit overhemd die het Zeeman niveau duidelijk ontsteeg. Zij had net iets teveel glimmers voor het mooie. Glimmers op haar sandalen, een glimmend schouderbandje van haar handtasje en uiteraard het nodige ‘generatie’ goud om nek, polsen en vingers. Ze zaten naast elkaar, hoorden bij elkaar, maar wisselden geen woord. Er viel blijkbaar niets meer te zeggen. Om toch niet helemaal nutteloos te zijn in deze setting, keken ze om beurten wat minachtend naar die twee fietsbroeken van twee tafels verderop. En naar goed Limburgs gebruik gooiden ze beiden om half twee ‘s-middags nog maar eens een Chardonnay naar achteren.
Vanavond is het feest. Onze kinderen komen ons halen met de auto en wij maken daar dan een gezellige avond van met overnachting in de stad. Er komt een tijd dat je kroost niet meer met je op vakantie wil. Dat is eigenlijk maar goed ook. Maar als ouder is er niets leuker dan af en toe je nageslacht bij elkaar te hebben in een gezellige setting.
Op Karmeliet gaat het niet. De verleiding was te groot op het verrassend gezellige marktplein in Sittard. Gezien het aantal kilometers van de dag was het tempo gedaald naar niveau lanterfanten en dus konden we de terras mogelijkheid niet laten glippen. En natuurlijk was ik verstandig en bestelde ik een bitter lemon, maar de ober verstond Tripel Karmeliet. Toen ie voor me stond dacht ik ‘het is ook bitter en er zit ook citroen in’ dus het is een soort bitter lemon.
Verrassend gezellig marktplein in Sittard
Op het terras was het ook geen probleem geweest. Het waren de kilometers tussen Sittard en Schinnen die in combinatie met mijn bitter lemon minder goed vielen. Ondanks dat ik het Noorden een beetje kwijt was, kon ik zeker nog genieten van het glooiende landschap. Het zijn ook akkers, net zoals in Flevoland, maar toch is het anders.
De dag was rustig begonnen. Nadat we waren ontwaakt in ons sociale experiment, kwam al snel het eerste teken van waardering. ‘Mooie fietsen’. ‘Hoe ver rijd je op een dag?’ En vervolgens ‘Zo dat is ver!’ Helaas dan besloten met ‘Nou ja, toen ik jong was, reed ik nog veel meer kilometers op een dag en dat was door de Alpen’. Ik keek naar zijn bierbuik en dacht: ‘dat is dan wel heel vroeger geweest.’
Waarom lijken niet alleen mannen, maar ook normale mensen, altijd te moeten bewijzen dat zij ook kunnen wat jij kan of liefst nog beter. Ik vermoede dat dit onderdeel was van het experiment waarin wij ons bevonden en besloot niet te reageren. Ik onderdrukte mijn opwellende testosteron en antwoordde met de vraag: ‘Wat knap van je, op wat voor een fiets reed je toen?’
Een fietser die door de Alpen is gecrosst weet nog op welke fiets hij dat heeft gedaan. Meestal met merk, kleur en type aanduiding erbij. Altijd een goede checkvraag of de duim niet nog groter is dan de bierbuik. Deze bierbuik wist het niet meer, want het was al te lang geleden.
Een fietskampeerder is altijd aan het grammen jagen. Wat kan minder, wat kan lichter en wat kan ik bij mijn vriendin in haar tas stoppen. Je hebt de bekende verhalen over afgezaagde tandenborstels en de fiets als tentstok gebruiken. Maar het effect van mijn afgezaagde tandenborstel is compleet verdwenen als ik op dag vier een glazen potje oploskoffie in mijn achtertas jas.
Zo heb ik een prachtige lichtgewicht zip-off outdoor broek van 306 gram. Werkelijk een heerlijke broek voor in de zomer, maar niet in September als het ‘s-avonds wat frisser wordt. Een thermobroek van 153 gram, but who is counting, is daar weer de perfecte oplossing voor. Heb je niet een dikkere broek nodig en heb je het toch warm. Tot zover de nutteloze fashion tips.
Eenmaal onderweg vallen ons de plaatsnaambordjes op. Zodra je Limburg inrijdt begint de ondertiteling. Nou is ondertiteling in Limburg geen overbodige luxe. Maar als je plaats ‘Ech’ heet, of ‘Swoalme’ noem het dan ook zo. Den Hollander went wel aan die namen en de meesten wisten niet eens van het bestaan van Echt en Swalmen.
Plaatsnamen en hun ondertiteling
Iets wat niet typisch Limburgs is, maar wel opvalt, is dat er altijd iemand is die zich niet kan bedwingen en toch met zijn fiets of brommer over het nog zachte beton moet rijden, zodat zijn spoor nog jaren in het pad gegraveerd zal blijven staan. Ook in Limburg hebben ze , net zoals in Almere, milieuvriendelijk beton gebruikt. Wat er zo milieuvriendelijk aan is, weet ik ook niet. Het zal wel in een kleinere verpakking hebben gezeten. Wat ik wel weet is dat dit type beton zeer langzaam droogt, dus voordat het is uitgehard al volledig is dicht getatoeëerd met alle merken en type banden die je bedenken kunt. Daarnaast is het poreus. Dat is dan weer extra hilarisch als het fietspad door een paard met hoge nood is gebruikt. Dat levert bruine vlekken op in het beton, die er niet meer uitgaan. Ik verwacht binnenkort dat de gemeentereiniging in de weer moet met Vanish Active Oxygel om het fietspad weer schoon te krijgen.
Creatieve geesten
Wij volgen voor een groot deel het Pieterpad. Het Pieterpad is niet zelden de bron van inspiratie geweest voor menig huisdichter. ‘Voor lopers van het Pieterpad, hebben wij een bed en een warm bad’ was een wervende tekst van een B&B. En wat dacht je van ‘Je loop de volgende 5 kilometer op gemak, op onze koffie met gebak’. Creatiever vond ik een uitrustbankje bij een boerderij met de inscriptie ‘Powerbank’.
Terrassencamping in Schinnen
Ik hou van verhalen. Daarom vind ik wielrennen ook zo leuk. Dat is een soort van GTST maar dan voor mannen. Ik kan me nog herinneren hoe Jean Nelissen de titanenstrijd tussen Henny Stamsnijder en Roland Liboton versloeg. Hij benoemde steeds letterlijk wat hij zag, daarbij steeds gebruik makend van zelfverzonnen aanduidingen als ‘onze kleine Belg’. Werkelijk te erg om naar te luisteren. Maar nu krijg ik door jongens als Maarten Ducrot en Karsten Kroon 198 kilometer lang heroïsche verhalen voorgeschoteld over het wel en wee van de renner in beeld.
Uitzicht vanaf de camping
Vandaag hebben we een camping met verhaal. Haar opa is hier na de tweede wereldoorlog komen wonen en bood passanten een plek om hun tentje op te slaan op een plek waar de koeien het gras kaal hadden gegraasd. Haar ouders hebben het boerenbedrijf overgenomen en de camping geprofessionaliseerd. Sinds 2017 heeft zij, na omzwervingen in binnen- en buitenlandse, het stokje overgenomen en runt zij deze prachtige terassencamping in Schinnen.
Het verhaal maakt de camping nog leuker dan hij al is. Het is inderdaad een prachtige, bijna Zuid-Franse locatie met soms prachtig uitzicht. En door het verhaal vergeet je ook wat sneller dat je nog steeds de weg hoort en dat je de tent precies voor een aangegeven tegel moet opzetten, zodat er tussen alle tenten 7 meter ruimte zit. Dan hebben we gelijk antwoord op de vraag in welk buitenland de omzwerving heeft plaatsgevonden.
Nog steeds blijft het de mooiste camping van onze tocht. We staan op een strook met alleen maar tentjes en er staat een fietskampeerder naast ons. Dus al te hard klagen zal ik maar niet.
Morgen alweer de laatste dag. Nog maar een kleine 35 kilometer tot aan de meet. Maastricht. Dat wordt vast gezellig.
Mijn asfaltprinses reed een beetje mopperend achter me aan. Bij Landgoed Geijsteren loopt de route behoorlijk onverhard door het bos met als ultiem hoogtepunt een half vergaan bruggetje over een beekje. Voor de één de hemel, voor de ander de hel. Madeleine verzint de titel van de dag: ‘crossen door de bossen’.
Het was in ieder geval de dag van de onverharde weg. Langs de Duitse grens hebben we het blijkbaar niet aangedurfd een fatsoenlijk stukje ZOAP neer te leggen. Misschien in de veronderstelling dat onze Oosterburen er een kilometer verderop wel een vierbaans Autobahn neer zullen kwakken. Maar ja, onberekenbaar die Duitsers.
Half vergaan bruggetje bij Landgoed Geijsteren
Bij Landgoed Geijsteren rijden we eerst tegen een brug aan die toe is aan een klein onderhoudsbeurtje. Even twijfel ik of ik het in één keer over de rechterbalk zal proberen, maar de consequenties als het fout gaat, wegen zwaarder dan de ‘coolness’ trofee die ik er mee winnen kan. Daarna rijden we tegen een raar Kapelletje aan, die van bovenaf bezien op een zessprong ligt. De Willibrordus kapel krijgt daardoor een spannend jongensboek karakter, waarin duistere krachten alleen kunnen worden bestreden als over alle 6 de wegen gelijktijdig 2 bosnimfen en een kabouter de kapel benaderen. We rijden verder op zoek naar het benodigde sprookjes personeel.
Willibrordus kapel, hier nog zonder bosnimfen
De etappe vliegt voorbij. Geholpen door het mooie weer en de goede benen staan we veel te vroeg voor Venlo. We hadden al bedacht de geplande camping rechts te laten liggen en door te rijden naar de volgende camping op de route. Die lag mooi tegen de Duitse grens aan. Daar aangekomen, was het nog steeds vroeg en de camping zag er ook niet heel aantrekkelijk uit. Dus door naar het natuurkampeerterrein in Boukoul.
Daar werden wij het middelpunt van een sociaal experiment. Wij werden met onze tentjes midden op een SVR veldje met rondom caravans gepositioneerd. De woonwagenbewoners gingen er eens rustig voor zitten. De rugleuningen ging omhoog en de voetensteunen naar beneden. Annie haalde haastig nog een biertje voor Joop. Elk moment verwachtte ik de boerenzoon die met de pet langs zou gaan voor zulk een kostelijk vermaak.
Als middelpunt van het sociaal experiment
Nu vind ik het ook leuk om te kijken naar iemand die een Decatlon tentje uit de nieuwverpakking rukt om er als een ware toreador mee in gevecht te geraken. Nog leuker is als dan een stoere buurman wel even gaat demonstreren hoe het wel moet.
Maar wij gaven geen krimp. Wij werkten rustig ons protocol af en creëerde onze slaap- en verblijfplaats in volstrekte harmonie. Weinig lol voor de omstanders. De boerenzoon bleef weg en Annie ging weer terug haar Knaus in om de aardappelen te schillen.
Vermeldenswaardig is de Kip Tandoori van die avond. We reden al een week met de mix rond, maar vanavond was het feest. In Swalmen hadden we bij Jan Linders een prima stukje bio kip, een uit, een paprika en worteltjes gescoord, die samen met de Tandoori mix van Beltane de lekkerste campingmaaltijd van de vakantie vormden.
Door het ontbreken van een wolkendek, werd het snel te koud om buiten te zitten. In onze warme slaapzakken hebben we nog zeker tien bestemmingen liggen bedenken waar we volgend jaar kunnen fietsen.
Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar de Podcast van afgelopen vrijdag. Een zadeltoetertas, een frametasje en iets aan je stuur. Nu ik ergens in de negorij van Gelderland werd geconfronteerd met iets dat de laatste ijstijd ons geschonken heeft, voelde ik de onbedwingbare drang tot minder. En niet op de negatieve manier. Gewoon minder luxe, dus minder gewicht en dus minder moeite om boven te komen drijven. We slepen gewoonweg teveel bagage mee in het leven.
Teveel?
Oke, even een iets luchtiger onderwerp. Misschien herken je het. Vanochtend had ik mijzelf in het enige afsluitbare toilet van ons Boerheemse Paradijs net ontdaan van de pannenkoeken van gisteravond, toen ik een mevrouw ‘mijn’ toilet in zag schuifelen. Een enorme walm van schaamte kwam over mij heen. Als ik al een chemische oorlog wilde beginnen, dan toch niet tegen deze aardige mevrouw. Ik twijfelde ook net te lang om haar nog te waarschuwen. Hoewel ik in mijn hoofd uitriep: ‘nee, niet doen!’, bleven mijn lippen op elkaar. Tot overmaat van ramp had haar blik bij het sluiten van deur de mijne gevangen. Haar ogen straalde de enig denkbare vraag uit: ‘was jij het?’
Geen regen, maar wind tegen. Met dat motto kon ik wel leven. De wind kwam wisselend frontaal en over de rechterflank. Vaak genoeg werd zij van kracht ontdaan door een simpel houtwalletje of een paar verloren struikjes. Goed uit te houden.
Bij Terborg reden we langs een lokaal bedevaartsoord. Een holle ijk werd hier voor iets anders aangezien dan een zieke boom met een rottend hart. Er hingen kruizen en relikwieën. Vooral de ‘artefacts’ die achter waren gelaten door ‘Pieterpadters’ maakten van hen in een klap pelgrims. De ratio in mij overwon het en ik herinnerde mij het bordje dat mijn aandacht nog maar een paar kilometer terug had getrokken: ‘milieuverontreiniging, bel 0…’. Wat was het nummer ook alweer.
Milieuverontreiniging in het religieuze circuit
Plaatsen hebben vaak logische namen. De naam Coevorden is afgeleid van een doorwaadbare plek waar men de koeien door de Vorde konden voeren. Maar toch zijn er maar weinig plaatsen met een allesomvattende naam als ‘Berg en Dal’.
Niets aan toe te voegen
Even voor de klim hadden we de rust opgezocht van de achtertuin van Daan, één van onze volgende Podcast gasten. Daan is van de zomer in 3 dagen naar Berlijn gefietst. Weer zo’n kilometervreter met weinig bagage. Wat doe ik toch verkeerd?
Ik houd van klimmen. Ik vind het echt leuk. Een beetje afzien en de voldoening als je boven bent. De route die ons door Berg en Dal naar Groesbeek leidde, had alles in zich om – voor Nederlandse begrippen dan – de klimgeit in mij los te maken. Was het niet dat de vele auto’s en bijbehorende luchten dat beletten. Wat is klimmen verschrikkelijk als je dat moet doen aan het infuus van een Porsche 911 uit negentien kruik, met een bestuurder die het ontstaan van deze stuwwal nog actief had meegemaakt. Laat hem alsjeblieft op een e-bike kruipen.
Omdat het mogelijk zou gaan regenen, hebben we in Gennep een B&B geboekt. We blijken de vijfde gast ever te zijn in dit prachtige appartement even buiten de stad. Wat een luxe al mis ik de Boerheemse stijl al wel een beetje.
Motregen is het thema voor de dag. Het is niet veel, maar steeds kleine buitjes van aerosolen. Je wordt niet eens nat, maar het voelt gewoon niet prettig. De ervaring zorgt er voor dat we alvast nadenken over ons onderkomen van die avond. Er is een trekkershut in de buurt van Zelhem, maar de beoogde Camping Brugginck heeft speciaal voor fietsers en wandelaars een slechtweer voorziening. Gisteren nog noemde we dat een Boheems Paradijs. Gezien de agrarische achtergrond van de camping nu omgedoopt tot een Boerheems Paradijs.
Ons Boerheems paradijs
Als je van bos en heide houdt, is de Sallandse heuvelrug een aanrader. Ik kreeg een opmerking van een lezer dat zij juist genoten had van het weidse van opper Groningen. Zo zie je maar hoe mensen anders tegen dingen aan kunnen kijken. Maar ik kan ook genieten van een verhaal van een fietser die een psychische inzinking beleefd in en voornamelijk door de Zweedse bossen.
Wat je weer niet vindt op de Sallandse Heuvelrug is een winkel die je een redelijk fietsbroekje wil verkopen. De meeste fietswinkels hebben zich begrijpelijk gespecialiseerd in e-bikes en daar ga je niet met een gezeemde broek op zitten. Dat blijft dan toch voorbehouden aan de speciaalzaak en internet. Madeleine moet nu door op een half zeem.
Je hebt zo je eigen geniet momenten. In Holten is een bakker met terras. Dat terras was voorzien van ‘heaters’. Als je dan uit de motregen komt en in een stoel met kussen zakt en de straling van de ‘heater’ op je natte bovenbenen voelt, dan slaak je zomaar een kreet van genot, waar het tafeltje naast je van schrikt.
Het stel achter ons gebruikte de bakker om tijdens lunchtijd snel 3 Chardonnays (zij) en 3 Grimbergens (hij) naar achter te gooien. Ik hoop niet dat we die straks nog tegen komen op een e-bike.
Toch was het broodje gezond en het broodje filet met uitjes niet voldoende om rond een uur of 4 een lichte hongerklop te voorkomen. En dan is het vervelend dat het even duurt voordat de snel naar binnen gewerkte krentenbol zijn werk doet. Ik heb een kilometer of tien zwijgend voort getrapt. Tot vlak voor Zelhem als bij een wonder de energie langzaam mijn lichaam weer invloeide.
Landgoed bij Lochem
SVR camping Brugginck is nog maar een jaartje actief. Jaap en Maron hebben 12 plekjes en als je wilt kun je bij Maron teken en schilderles nemen. De deel is ingericht als gemeenschappelijke ruimte en bij slecht weer ideaal voor fietskampeerders. Als je de kinderziektes van een startende camping voor lief neemt, een aanrader.
Het stuk oud ijzer waarmee ik het moet doen
Mijn moeder maakte pannenkoekenbeslag van bloem, eieren melk en zout. Ik maak pannenkoeken door kant en klare pannenkoekenbeslag samen met 2 eitjes en een kleine liter melk in een kom te donderen en het dan flink te mishandelen met een mixer. Aangezien een lichtgewicht garde niet tot onze standaard fietskampeer uitrusting behoort, hebben we een bus instant pannenkoekenbeslag gekocht en een half litertje melk. De beschrijving van de bereiding is zorgvuldig, hilarisch en volledig dummy proof. Maar het werkt als een dolle.
Na negen is het droog gebleven. De tent is al bijna droog gewaaid en volledig klaar voor de nacht. Niets slaapt beter dan in mijn slaapzakkie in mijn tentje.
