Fietserpad etappe 4 – Van een heater in Holten naar een Boerheems Paradijs
Motregen is het thema voor de dag. Het is niet veel, maar steeds kleine buitjes van aerosolen. Je wordt niet eens nat, maar het voelt gewoon niet prettig. De ervaring zorgt er voor dat we alvast nadenken over ons onderkomen van die avond. Er is een trekkershut in de buurt van Zelhem, maar de beoogde Camping Brugginck heeft speciaal voor fietsers en wandelaars een slechtweer voorziening. Gisteren nog noemde we dat een Boheems Paradijs. Gezien de agrarische achtergrond van de camping nu omgedoopt tot een Boerheems Paradijs.
Als je van bos en heide houdt, is de Sallandse heuvelrug een aanrader. Ik kreeg een opmerking van een lezer dat zij juist genoten had van het weidse van opper Groningen. Zo zie je maar hoe mensen anders tegen dingen aan kunnen kijken. Maar ik kan ook genieten van een verhaal van een fietser die een psychische inzinking beleefd in en voornamelijk door de Zweedse bossen.
Wat je weer niet vindt op de Sallandse Heuvelrug is een winkel die je een redelijk fietsbroekje wil verkopen. De meeste fietswinkels hebben zich begrijpelijk gespecialiseerd in e-bikes en daar ga je niet met een gezeemde broek op zitten. Dat blijft dan toch voorbehouden aan de speciaalzaak en internet. Madeleine moet nu door op een half zeem.
Je hebt zo je eigen geniet momenten. In Holten is een bakker met terras. Dat terras was voorzien van ‘heaters’. Als je dan uit de motregen komt en in een stoel met kussen zakt en de straling van de ‘heater’ op je natte bovenbenen voelt, dan slaak je zomaar een kreet van genot, waar het tafeltje naast je van schrikt.
Het stel achter ons gebruikte de bakker om tijdens lunchtijd snel 3 Chardonnays (zij) en 3 Grimbergens (hij) naar achter te gooien. Ik hoop niet dat we die straks nog tegen komen op een e-bike.
Toch was het broodje gezond en het broodje filet met uitjes niet voldoende om rond een uur of 4 een lichte hongerklop te voorkomen. En dan is het vervelend dat het even duurt voordat de snel naar binnen gewerkte krentenbol zijn werk doet. Ik heb een kilometer of tien zwijgend voort getrapt. Tot vlak voor Zelhem als bij een wonder de energie langzaam mijn lichaam weer invloeide.
SVR camping Brugginck is nog maar een jaartje actief. Jaap en Maron hebben 12 plekjes en als je wilt kun je bij Maron teken en schilderles nemen. De deel is ingericht als gemeenschappelijke ruimte en bij slecht weer ideaal voor fietskampeerders. Als je de kinderziektes van een startende camping voor lief neemt, een aanrader.
Mijn moeder maakte pannenkoekenbeslag van bloem, eieren melk en zout. Ik maak pannenkoeken door kant en klare pannenkoekenbeslag samen met 2 eitjes en een kleine liter melk in een kom te donderen en het dan flink te mishandelen met een mixer. Aangezien een lichtgewicht garde niet tot onze standaard fietskampeer uitrusting behoort, hebben we een bus instant pannenkoekenbeslag gekocht en een half litertje melk. De beschrijving van de bereiding is zorgvuldig, hilarisch en volledig dummy proof. Maar het werkt als een dolle.
Na negen is het droog gebleven. De tent is al bijna droog gewaaid en volledig klaar voor de nacht. Niets slaapt beter dan in mijn slaapzakkie in mijn tentje.
Fietserpad Etappe 3 – Ain’t no mountain high enough
Sapperdeflap, wat heb ik lekker geslapen zeg. Mamalou staat al naast haar bed. Ik vraag haar naar het weer buiten. Ze antwoord dat ze het niet kan zien, omdat alle ramen beslagen zijn. Ze zwaait het deurtje open en mompelt “zwaar bewolkt”.
Another day in Bohemian Paradise. Maar het kan snel gaan. Ik sta ook op en steek ongeveer een minuut na Mamaloe mijn hoofd uit de deur om te zien dat het ineens licht bewolkt is. Het is een wonder.
Alle Bohemen hebben het paradijs verlaten. We hebben het alleenrecht op de gemeenschappelijke ruimte, doneren 1 Euro voor 2 eitjes, omdat we niet kleiner hebben en proberen onze choco speculaas koekjes op brood. Waar gewone speculaasjes een beetje droog, maar best lekker zijn op brood is de toevoeging van cacao fantasie geen verbetering.
De route maakt het mindere weer voor een deel goed. We kennen het hier nog van ons Rondje Drenthe en even verder van ons weekendje Sallandse Heuvelrug. Bij Coevorden wordt het minder en na Hardenberg weer beter. Hoewel we gisteren hebben geleerd dat de meningen hier over verdeeld zijn. Wat zal die kerel uit Sleen blij zijn met al die koeien en weilanden.
In Nederland noemen we iets waar je staand net niet overheen kan kijken ‘een berg’. Dat moet ook wel, anders heb je hier niets aan een mountain bike. Zo tref je bij Lemele vanzelfsprekend de Lemelerberg aan. Als er geen bord en een frietkraam bovenop zouden staan, zou je niet eens weten dat het om iets speciaals ging. Dus we hebben vandaag één van de vele bergen op onze route met succes beklommen. Het was afzien.
Het natuurkampeerterrein De Lucashoeve ligt aan de voet van de zojuist bedwongen Lemelerberg. Door onze timing in het seizoen heeft het de uitstraling van een SVR camping. Allemaal caravans met een enkel campertje er tussendoor, zonder uitzondering bewoont door 2 pesionados. Naast de caravan staan 2 Stella e-bikes geparkeerd, die ‘s-avonds netjes worden afgedekt met bijpassende hoes. Onze camping telt naast de onze, slechts 1 tent. Weliswaar een schitterende De Waard, maar het blijft er maar 1.
De weergoden doen hun best en we kunnen genieten van de zon. Heerlijk weer koken op de grond en slapen in een tent. Het simpele leven is niet zelden het beste.
Fietserpad Etappe 2 – Pipo de Clown en Mamaloe
Ik sta ‘s-ochtends bij het toiletgebouw te hannessen met mijn corona kaartje en hoor achter mij het onmiskenbare geluid van het in elkaar vouwen van tentstokken. Iemand vertrekt. Onmiddellijk bekruipt me het gevoel dat ik te laat ben. Een vleug van stress vliegt voorbij. Ik moet ook inpakken en snel vertrekken. Wat het geluid van tentstokken met een mens kan doen.
Ik draai me om en zie een jong stel in fietsbroek en regenjas bij 2 half opgeladen fietsen. Rustig en routinematig pakken ze hun spullen in. Zonder een woord te wisselen. Alsof ze boos zijn op elkaar. Dit is duidelijk niet de eerste keer dat ze de boel opbreken.
Vroeger was geen haar op mijn hoofd die aan dacht om niet te gaan kamperen. Weer of geen weer. Natuurlijk hadden we minder geld, maar er zat ook een bepaalde mate van jeugdige koppigheid in die alle overige opties onmogelijk maakten. Als echte kampeerder laat je je niet door een beetje regen een hotel injagen.
Die koppigheid zorgt er voor dat je ‘s-ochtends om half 8 met een nors gezicht je natte tent staat in te pakken, wetend dat het die avond geen pretje gaat worden om hem weer op te zetten. Ik hoop dar ze de binnen- en buitentent los van elkaar hebben opgerold, anders wordt het straks wel heel erg afzien.
De wijsheid komt met de jaren en dus zaten wij vannacht in een trekkershut. De enige zorg die we hadden, was of ons fietsbroekje wel droog zou zijn voor morgen. Ik had heerlijk geslapen en kon straks ontbijten aan een droog tafeltje met een echte stoel. Zwaar overdreven natuurlijk, maar er zat naast een verwarming zelfs een koelkast in onze trekkershut.
We hadden het hoge Noorden verlaten en zaten min of meer in bekend gebied. Nog geen 2 maanden geleden reden we het Rondje Drenthe, dat ons in Annen bracht. Slechts een oaar kilometer van onze huidige verblijfplaats in Schipborg.
En er was zon. Het soort dat je verwelkomt na een grauwe dag. Het zonnetje waar je voor uit de schaduw komt om de zonnestralen op je gezicht te laten vallen. Het bos is nog nat van de regen. Af en toe, bos-uit vangen we wat zonnestralen. Die zijn ook hard nodig om ons gewassen fietsbroek te laten drogen.
In Gasselte slaan we rechtsaf en even later volgen we een fietspad naast de provinciale weg. Normaal gesproken niet idyllisch, maar er heerst zondagrust en het uitzicht over de rechterflank is prachtig. De veldbloemen die ik hier twee maanden terug nog op de foto slingerde, zijn verdwenen en de boer heeft in de tussentijd gemaaid. Opvallend zijn de natte hooibalen. Niet van het land gehaald toen het nog droog was blijkbaar.
We sloegen linksaf het Baloërveld op. De heide stond nog steeds in bloei en de heidebloempjes geven een zacht paarse gloed. Dit zijn de genietkilometers. Ze kunnen niet lang genoeg duren, maar duren altijd te kort.
De koffiestop was het kantelpunt van de dag. De lucht betrok en we realiseerden ons dat Buienradar alleen gelijk krijgt als je het niet wilt. Er was regen op komst.
Dapper probeerden we de bui te ontwijken en weg te denken. Even voor Sleen was er geen ontkomen meer aan. De spetters veranderden in dikke druppels en langzaam kwam er een stroompje op gang van mijn benen mijn schoenen in. Een café in Sleen bood redding met koffie, broodjes en een dak. Het regende fors door en Buien radar beloofde nog meer.
Kamperen leek wederom een mindere optie. In de buurt van onze eindbestemming had Madeleine het Boheems Paradijs ontdekt. Een dertiental Pipo wagens bij een boerderij. Dat klonk beter dat in het natte gras op een camping.
Bij de Albert Heijn in Sleen parkeerde een vakantiefietser zijn Koga met grijze classic Ortliebtassen naast onze 2 fietsen. Na een onvermijdelijk gesprek over de neerslag van de dag, melde de man pardoes blij te zijn Drenthe te kunnen verlaten. Hij was al die bomen wel zat en verlangde naar de Overijsselse weiden met koeien en vergezichten. Dan moet ie eens gaan wandelen tussen Groningen en Zoutkamp. Ik ken nog wel iemand met een leuke route.
Maar ik werd afgeleid door iets lang en ronds dat onder de bovenbuis van de Koga zat geplakt. Het bleek een originele fietspomp te zijn. Ik zal het voor de lezers onder de dertig even uitleggen. Vroeger gebruikte met een in- en uitschuif mechanisme met een ventiel om lucht in de banden te pompen. Ik keek onwillekeurig naar het stuur om te checken of er ook een kaartleesstandaard op zat. Toen ik die niet vond, ging mijn blik toch nog snel naar de vork of er een dynamo voor zijn voorlamp op zat. Ook niet. Alleen een pomp. Misschien iemand die niet al teveel Co2 uit wil stoten.
De Pipowagen kwam snel in zicht en dat was maar goed ook. Het regende weer en Buienradar voorspelde nog steeds meer. De Boheem die ons opving in zijn paradijs was uitermate vriendelijk en had zijn mooiste karretje voor ons gereed gemaakt. Een klassieker uit 1943.
De Pipo en Mamaloe die in dit karretje hadden geleefd moesten wel heel veel van elkaar gehouden hebben. Zelfs ons tentje leek meer ruimte te hebben. Gelukkig konden we uitwijken naar de gemeenschappelijke ruimte in zigeuner stijl. Daar was het droog en een soort van warm.
Morgen zou het volgens Buienradar droog blijven. Hij had het al 2 dagen bij het rechte eind. Dat kon niet lang meer goed gaan.
Fietserpad Etappe 1 – Door een post apocalyptisch landschap naar de geciviliseerde wereld
Ik was bang geweest. Zoals je bang kunt zijn voor de tandarts. Of voor een examen dat je niet goed hebt geleerd. Maar hier ging het niet om de angst voor de snerpende toon van een boor of het zenuwslopende geschuifel van een docent, maar voor de overweldigende leegte van het Noorden.
Ik In de intercity tussen Lelystad en Groningen had ik al teksten voor de eerste etappe bedacht. ‘De toegepaste landschapsarchitectuur is hier zonder uitzondering in post apocalyptische stijl.’ en ‘Doofenshmirtz heeft de alles-wat-leuk-is-vernietiger uitgevonden en getest in gemeente Het Hogeland; test geslaagd.’, of ‘Het Hogeland ligt zo hoog dat het boven de boomgrens ligt.’
In de boemel van Groningen naar Warfum had ik weinig tijd om nog meer inspiratie in negatieve teksten te stoppen. De positie die we met onze fietsen hadden in het halletje was net zo min ideaal als de opspelende Chinees van gistermiddag. Gelukkig was de WC dichtbij.
Nog voor Baflo sloeg de regen tegen ons twee rijtuigen tellende Ariva treintje. Ook dat nog. Bij zonnig weer en wind mee, was er zicht op overleven, maar nu…
In een lichte druil stonden we op het ‘stationsplein’ van Warfum. Een rotonde met omvang waar je van moet afvragen of je er een scootmobiel kunt laten keren. De lichte miezer zorgde in nauwe samenwerking met mijn ietwat beslagen bril er voor dat ik de route van de dag verwijderde in plaats van te starten. Toen kwam het eerste signaal van hoop van boven. In Warfum is 4G en dus kon ik de route opnieuw dowloaden en starten.
Warfum zelf is een schattig dorpje dat lukraak in een weiland lijkt te zijn gedonderd. Nog onverwachter was het klimmetje naar de dorpskern. Een terp, of liever een Wierde, want we zijn in Groningen.
Warfum verlatend zag ik een beetje van mijn angst terug in de uitgestrekte weilanden. We reden westwaards naar Pieterburen dus dat is in Nederland 9 van de 10 keer wind tegen. In Groningen is dat niet anders.
Halverwege Pieterburen werden we een heus fietspad opgestuurd dat kronkelend tussen de boerderijen zich een weg baande naar het beginpunt van ons Fietserpad. Nog even en ik zou fietsen in de overweldigende weidsheid nog leuk gaan vinden.
Dat sprankje hoop werd in Pieterburen door een stevige regenbui in de kiem gesmoord. Al schuilend tegen de narigheid die ons van boven werd toebedeeld keek ik aandachtig naar de gele letters die aangaven dat we echt bij het begin van de route stonden. ‘Start Pieterpad’.
De bui was van korte duur. Gezien het weerbeeld hadden we onze kampeerplek op natuurkampeerterrein ‘De Hondsrug’ ingeruild voor een trekkershut op camping ‘De Vledders’. Dat betekende wel 15 extra kilometers bovenop de geplande 60. Voor een halve dag fietsen is dat voor ons wel een beetje doortrappen.
Naar het Zuiden afbuigend kregen we de wind vanuit de flank. Dat maakte het leven al weer een stuk aangenamer. De Coop in Eenrum wilde ons wel brood en kaas verkopen, dus zelfs een wat late lunch werd mogelijk. Het landschap blijft onveranderd leeg, maar de route brengt je over paden die veelal beschut worden door een houtwal. Af en toe kijk je dan tussen de bomen door de verre leegte in, zonder het gevoel te krijgen er onderdeel van te zijn.
Dat we wandelaars zouden tegenkomen stond buiten kijf. Het Fietserpad loopt zoveel mogelijk gelijk aan het Pieterpad. Maar dat het er zoveel zouden zijn, hadden we niet verwacht. Je herkent ze onmiddellijk aan de stevige schoenen en het boekje in de rechterhand. Als ik hier 40 kilometer fietsen al zie als mentaal uitdagend, hoe zou 40 kilometer wandelen zijn?
Groningen zie je al van verre. Het is als een eiland in de groene oceaan. Ondanks de ruimte er omheen, heeft de stad toch de nodige hoge kantoorpanden. De skyline maakt de stad modern en geeft je de indruk dat er wat gebeurd.
We laten Winsum achter ons. Dit dorpje is in 2020 uitgeroepen tot mooiste dorpje van Nederland. En ik moet toegeven dat het een heel prettige uitstraling heeft. Het is er ook vanuit het niets in een keer gezellig. Met terrasjes aan het water en behoorlijk wat mensen in de winkelstraat. We stoppen om een foto van een molen te nemen. De eerste ontdekking van de route is geboren. Winsum is een verrassend leuk dorpje midden in een verlaten gebied.
Dat Groningen gezellig is, verrast dan weer niet. Door haar vele studenten leeft de stad enorm. We rijden ook door delen van de stad die verraadden dat in vroegere tijden hier veel geld zat. Mooie statige panden die je net zo goed in Den Haag of Haarlem zou kunnen tegenkomen.
Met de opmerking ‘het viel wel mee’ sluit ik het hoofdstuk fietsen in de Noord. Rustig peddelend richting Paterswolde besef ik me dat ik het moeiteloos heb overleefd en het zelfs her en der leuk heb gevonden. Het is geen bos of heide landschap, maar mede door een goed gekozen route is het prima uit te houden.
Vanaf het Paterswoldermeer begint de pret. Bootjes op het water en een molen op de oever. Genoeg te zien en te beleven en voor je het weet rijd je een heus bos in en kom je langs G1, 1 van de 2 Groningse hunebedden. Midden in dat bos ligt bij Noordlaren het natuurkampeerterrein dat we oorspronkelijk hadden uitgezocht. Prachtig, maar nu nogal nat. We vangen een glimp op van het kampeerveld en zien dat het er toch nog best druk is. Met een licht ‘hadden we toch niet beter’ gevoel trap ik door richting familiecamping ‘De Vledders’.
De route van route.nl gaat door Zuidlaren, waar het origineel op Madeleine haar kaartje dat niet doet. Later zal blijken dat dit niet de enige afwijking is. Ik heb blijkbaar niet goed genoeg gezocht en was te snel tevreden toen ik een route vond die van Noord naar Zuid liep.
Wel hadden we nu voor niks 20 kilometer met ons avondeten in de tas rondgereden. Zuidlaren heeft natuurlijk gewoon een supermarkt. Na een korte stop bij een lokaal café voor een cola en een Heineken 0.0 vielen de laatste loodjes naar de camping niet al te zwaar.
De trekkershut was een goed idee. De buien gaan op en af en we hebben het allebei een beetje koud. Dat komt natuurlijk ook door de vermoeidheid. Vakantie is er niet voor niets en wij hebben altijd een achtje slapen nodig om bij te trekken. Morgen zal alles beter zijn.
Gravel Ride Ommen (46km)
Vandaag met Jaap een tocht van Gravelrides.cc afgehaald en naar Ommen afgereisd. Onderweg moest de zonneklep al naar beneden en dat was beter dan voorspeld. Aan de andere kant trok de wind ook flink aan de auto, dus dat zou nog wel eens vervelend kunnen worden.
Aan de rand van Ommen hebben we de echte gravel bike van Jaap en mijn ‘Wannabe’ uit de auto gepeuterd en was het even aftasten welke set kleding aan moest. Met 8 graden was het niet koud, maar de wind kon nog wel eens vervelend door je jasje blazen. Uiteindelijk gekozen voor een dubbel thermoshirt en een wielershirt met lange mouwen. Dat bleek de juiste keus.
De route kent wel wat asfalt, maar is grotendeels we onverhard. Verwacht echter niet al teveel single tracks en juist wel veel zand- en modderpaden. Vaak ook gewoon naast een fietspad, dus dan is de verleiding groot om je stuur die kant op te richten.
Daarnaast was het nat op de grond. Vrij veel plassen en modderpoelen. Maar dat weet je als je in de winter over onverharde paden denkt te moeten rijden. Gelijk even goed de winterschoenen op waterdichtheid getest. Check!
De omgeving van Ommen doet meer denken aan Duitsland dan aan Nederland. Alleen als je een huisje tegenkomt weet je dat je nog aan deze kant van de grens zit. De afwisseling van bos en akkers is net zo prettig als de afwisseling van zand en asfalt. Af en toe moesten we best even bijkomen van de zwaar zuigende modder. Jaap heeft op die stroken echt wel voordeel van zijn 40mm bandjes.
Had ik net vrijdag geroepen dat ik zo weinig lekke banden heb gekend in 2019….. Op de valreep toch nog een. Niet erg natuurlijk, dat ben ik wel vaker tegengekomen en een gravel ride is geen wedstrijd. Totdat bleek dat ik een lek reservebandje had meegenomen. Hoe dom kun je zijn. Dan maar het reservebandje van Jaap geleend en hopen dat er niet meer lek in de lucht zou hangen.
Genietend van de omgeving, kwam ik ook dit keer weer op verrassende wijze achter een feature van mijn Garmin Edge. Het apparaat blijft me verbazen. Dat krijg je er ook van als ze er niet eens een handleiding bij leveren. Garmins zijn voor techneuten, die lezen toch geen handleidingen. De nieuwe feature was dat de ‘swipe’ mijn niet naar een ander schermpje bracht, maar alleen maar de kaart verplaatste. Iets waarvan ik niet eens wist dat het kon. Wel zag ik ineens geen mogelijkheid meer om het scherm met afgelegde kilometers tevoorschijn te toveren. Bij een stapje wilde ik dat Jaap ook laten zien en toen deed ie weer ‘normaal’. Ti-ta-tover Garmin.
Even was er nog twijfel of toch niet voor de 85km hadden moeten gaan, maar de laatste kilometers met tegenwind door het zand maakte wel duidelijk dat voor het ,leuke 46km echt genoeg was. Dus de lokale koffietent opgezocht voor koffie en appeltaart. Toen bleek de 46km keuze ook weertechnisch de goede. Het trok dicht en het begon te spetteren.
We komen zeker nog een keer terug in Ommen om de 85km route te doen, want het is er buitengewoon mooi. En natuurlijk om de rest van de tegeltjes op te halen. Vandaag toch maar weer 24 nieuwe tegels verzameld.
~ Marc Zijlstra
Plakbidon
Zo krijgt de wielerterm ‘plakbidon’ een hele nieuwe betekenis. De bidonhouder van mijn tot gravel bike omgebouwde racefiets is niet heel strak meer en dus schoot mijn bidon er op een wildrooster uit. Midden in een koeienvlaai. Gadver !