Alle slakken komen boven. Na een paar honderd meter op de beloofde Brunigpass kwamen we een vijftal lotgenoten tegen. Allemaal fietsers zonder ondersteuning. Een stel die onder begeleiding van een gids reed en een moeder en dochter die een moeder en dochter ding aan het doen waren, waarbij de dochter duidelijk was gekomen met het idee om te gaan fietsen. We hebben min of meer met elkaar de pass bedwongen. De gids en de man van het stel gingen te hard voor mij. Uiteraard kwam dat doordat zij nog niet de helft van de bepakking bij zich hadden als ik. De dochter kon ook sneller. De moeder leed in stilte. De vrouw van het stel en Madeleine hadden elkaar gevonden bij het klimmen en zichzelf de bijnaam ’escargot’ gegeven. Slakken komen altijd boven. En dat klopt.
Al dagen horen we dat we over de Brunigpass moeten. Of eigenlijk als je hem beklimt vanaf het westen, de Hasliberg. De hoogte van ruim 1.000 meter is niet indrukwekkend, zeker niet in Zwitserland. Dus hadden we ons geen grote zorgen gemaakt over dit klimmetje. Een klimprofiel op internet maakte het helemaal mooi. Acht kilometer klimmen tegen de 5% gemiddeld. Het zal kloppen als je de hoofdweg neemt, maar de Seeenroute gaat niet over de hoofdweg, maar over een bospaadje. En dan is het vier kilometer klimmen tegen 9% gemiddeld, waarvan de eerste 2 kilometer gravel. 9% op gravel vind ik niet echt leuk. Na een kilometer of 2 werd het een soort asfalt en dan is hetzelfde percentage in een keer prima te doen.
In de afdaling ging het fout. Ik miste een bordje en schoot verder naar beneden over de hoofdweg. Anderhalve kilometer was ik het gepiep van mijn Wahoo zat en besloot toch de route even te checken. We besloten toch maar terug te rijden, ondanks dat het klimmen betekende. In de klim kwamen we de gids en het stel tegen, die blijkbaar bewust de hoofdweg hadden gekozen.
De originele route 9 ging over een prachtig bospad naar beneden en we begrepen maar niet waarom de anderen de drukke hoofdweg verkozen voor dit prachtige pad. Helemaal niet toen we ook nog tegen een uitspanning aanreden waar ze koude Cola en Zwitserse Spa rood verkochten. Onbegrijpelijk, totdat we na de Cola stop de rest van de afdaling gingen doen. Een steil gravelpad naar beneden. Op brede banden redelijk te doen, maar met wat dunnere racefietsbandjes zou dat lopen betekenen.
Alle wegen kwamen weer samen in Lungern. Eerst bij supermarkt VOLG de moeder en dochter en later langs de Lungernersee (hoe origineel) de gids en het stel. Wij hielden pauze aan de azuurblauwe Lungernersee met de net bij de VOLG aangeschafte artikelen.
De Lungernersee en de Sarnersee lijken naast elkaar te liggen. Maar de kaart verklapt niet direct dat er 200 hoogtemeters tussen zitten. Voor ons een mooie afdaling, voor tegenliggers een 12% beklimming. Bovenaan kwamen we wat jongens tegen die even aan het recupereren waren. Halverwege de klim kwamen we 2 wandelaars tegen met een fiets aan de hand. Hoe gek het ook klinkt, maar wandelen met een bepakte fiets is zwaarder dan fietsen met die fiets.
Na deze afdaling zaten de hoogtemeters er wel zo’n beetje op. Nog een beetje glooien, maar niks extreems meer. Wel overspoelde de warmte ons en dit keer had Madeleine het er lastig mee. Gisteren had ik het. Het was klef warm iets boven de 30 graden. Zweten zonder inspanning.
Gelukkig hadden we in Horw weer een camping aan een meer. En niet zomaar een meer, maar de Vierwaldstättersee. Een See die meer bekend is dan mooi. In ieder geval niet in de buurt van Luzern. Erg stedelijk met aan de oever wegconstructies boven elkaar om het autoverkeer de ruimte te bieden.
De camping in Horw is een TCS camping. TCS is de Zwitserse variant van een ANWB camping. We kregen ook 10% korting met ons camping carnet. Niet dat dit echt het verschil maakte, want het is met 10% korting nog steeds verreweg de duurste camping die we tot op heden gehad hebben.
Verrassend genoeg staat de camping vol met Nederlanders. Misschien is het TCS kenmerk van de camping een reden, misschien omdat de camping een aantrekkelijke doorreis ligging heeft als je door wilt naar Italië. Maar waarom zou je dat willen. Het is hier ook mooi en ze hebben hier ook prima pizza’s.
Er hangen donkere wolken boven de avond. In de verte horen we onweer, maar het lijkt niet naar de camping te komen. Rond kwart voor tien begint het wel te regenen. Reden om de slechtweervoorziening uit te proberen. En die is TCS waardig. Alleen geen keuken.
We hopen dat het morgen een beetje koeler wordt. De voorspelling is ongeveer 10 graden minder dan vandaag. Prima zou dat zijn.
