Het voelt een beetje als sjoemelen. Lekker thuis achter de laptop met een kopje echte koffie de dag nabeschouwen in deze korte blog. Thuiskomen geeft mij altijd een dubbel gevoel. Aan de ene kant is de luxe van je eigen huis meer dan heerlijk. Goed kunnen koken, een koelkast voor een koud drankje, een lekker bed en – niet onbelangrijk – een eigen toilet. Toch mis ik dan ook de geur van mijn tent, het geklungel op het campinggasje en de onvolprezen oploskoffie.

Vandaag begon de tweede dag van ons ‘proef’ weekendje gelijk met een test van de smaakpapillen. Om in geval van nood tijdens de vakantie toch iets te eten te hebben, heb ik een aantal pakjes hardkeks bij de Bever gekocht. Vanochtend was het moment op deze te proberen. En het bleek best te doen. Een beetje droge variant van een Liga. Niet dat je er gelijk een TV programma als ‘Heel Holland Hardkekt’ van moet maken, maar het vult goed en met een beetje oploskoffie erbij een prima ontbijt.

De route was vandaag mooi, maar iets minder mooi dan gisteren. Het ontbrak een beetje aan heide en had een surplus aan boerenland met de dito piekbelastende geur. Maar we hadden goeddeels de wind in de rug en het zonnetje op de bol, dus dat zat dan weer mee.

Madeleine is niet van de gravelpaden. Of liever ze is wél van het strak gladde asfalt. Gelukkig was de route van vandaag weer uitdagend genoeg voor haar met een aantal bospaden en een ‘stofweg’.

De koffiestop liet even op zich wachten. We hadden blijkbaar gisteren ons quota aan HoReCa opgesoupeerd voor dit weekend. Gisteren hadden we ook wel overdreven veel leuke ‘stopjes’. Ik schrijf ‘stopjes’, maar als we daadwerkelijk bij iedere gelegenheid gestopt waren, dan waren we nu nog niet in Weert geweest.

Vandaag was dat even anders. Uiteindelijk vonden we in Helden een lunchroom die gek genoeg om 11 uur moest sluiten. Het geluk wilde dat we er een kwartier voor sluitingstijd binnen kwamen vallen, en dat onze helden nog een koffie, een thee en een ‘dingetje’ erbij konden serveren.

Voor de lunch hadden we een klein ezelsstalletje uitgezocht met een picknick bank onder een grote eik. De ‘donkey farm’ werd gerund door Ben en Nel, wiens grootste zorg is hoe te voorkomen dat gasten massaal hondenpoep in hun vuilnisbak dumpen. Braaf als we zijn, hebben we dat dan ook maar niet gedaan.

Zowel Madeleine als ik merkten tijdens de lunch dat het de tweede dag was. Een beetje vermoeide benen en stramme kuiten en rug. We hadden dit jaar nog niet twee dagen achter elkaar gefietst, dus dit was een goede oefening.

Opmerkelijk vandaag was de grootsheid van sommige dingen. Zo kwamen we langs camping de ‘Heldense Bossen’ waar maar geen einde aan leek te komen. Een ware kampeerstad. Ze hadden het ook ‘Camping Tokyo’ kunnen noemen. Wat een complex. Eenzelfde verbazing was er bij de kassencomplexen van firma Siberia in Maasbree. We hebben aardig wat kilometers moeten afleggen om door het complex te geraken. Niet mooi al die kassen, maar het zag er wel modern en goed verzorgd uit.

Als je route Horst als eindpunt heeft, moet je eigenlijk wel even door America. Een plaats met zo’n naam blijft toch leuk. De bewoners zelf zullen er af en toe wel gek van worden, al zag ik wel behoorlijk wat verwijzingen naar de grotere broer in het straatbeeld van het Limburgse dorpje. En je zou er zulke leuke dingen mee kunnen doen. Een dorpsfeest met als thema ‘Make America Great Again’ en een spandoek van de lokale voetbalvereniging met ‘America First’ erop.

In Horst hadden we onszelf nog een drankje beloofd, maar daar hadden we uiteindelijk geen zin meer in. De route leidde ons niet door het HoReCa centrum van Horst maar direct naar de Vijverlaan waar onze auto geparkeerd stond. Dus de zooi maar in de kofferbak gewerkt en huiswaarts getrokken.

De vraag bij een proefweekend is natuurlijk of de proef geslaagd is. Nu is het ook niet zo dat we nog nooit op fietsvakantie zijn geweest, dus het moet wel raar lopen willen we halverwege de noodzaak voelen een van de kinderen te bellen om ons op te komen halen. Zou wel gerechtigheid zijn misschien, maar het zou ook wel een beetje als een afgang voelen.

Al met al weinig tot niets vergeten en ook al niets ‘stukkig’, zoals Madeleine een aan slijtage onderhevig attribuut aanduidt. Wel werd duidelijk dat een meerdaagse in de voorbereiding best een goed plan is. Meerdere dagen achter elkaar op de fiets is toch weer een extra dimensie.

De voorbereiding van onze tochten beginnen meestal met het bestellen van het routeboekje, of in dit geval de 2 routeboekjes. Dat geeft Madeleine de mogelijkheid zich in te lezen en mij de mogelijkheid de kaarten en de GPX’en te bestuderen.

Aangezien we niet vanuit Katwijk vertrekken, maar vanuit Apeldoorn, moet ik de route van de eerste dag aanpassen. Niet een te grote klus, maar ik wil wel een leuke route en het liefst een die ik nog niet al te vaak gefietst heb. Het wordt uiteindelijk een route die vanuit Apeldoorn rechts van de A50 richting Nijmegen gaat.

Het niet te vermijden proefweekend moet uitwijzen of we het materiaal op orde hebben. Turend op mijn lijstje kan ik niet direct iets vinden wat we nog moeten aanschaffen. Wel hebben we ten opzichte van de vorige tocht een aantal wijzigingen doorgevoerd.

• Een tweede Primus gasbrander in plaats van de Camping GaZ brander. Na een jaar of 20 was deze aan vervanging toe.
• Tandpasta tabletten in plaats van een tube tandpasta. Lichter en kleiner. Nu maar hopen dat het ook een beetje een frisse mond geeft.
• 2 nieuwe buitenbanden voor de Santos. Gezien onze ervaring in Bretagne ook maar gelijk een paar nieuwe binnenbanden in gedaan. Voor de liefhebbers: Schwalbe Marathon Plus anti lek banden. Best nog even zoeken als je 26 inch banden nodig hebt.
• Een nieuwe ketting en een nieuwe cassette voor de Santos. Gelijk gebruik gemaakt van de gelegenheid om van een 11-32 naar een 11-34 te gaan. Beetje sleutelen aan de derailleur, maar dan past het prima.
• Een Tyre Glider in plaats van de bandenlichters en Bandenknecht. Lichter en kleiner en combineert beide functies.

Een beetje getraind op vakantie maakt de tocht een stuk leuker. Dat is precies de reden waarom we af hebben gezien van de route van Basel naar Nice. We zouden dan de Simplon pas (2.000 mtr) moeten bedwingen en dat lijkt ons nu geen goed idee. De route naar Wenen is wat klimwerk betreft een stuk minder heftig, al kiezen we wel voor het Taunus alternatief.

Als voorbereiding stellen we dat we minimaal 500 km moeten hebben gefietst voor de start op 21 augustus. Dat halen we ruimschoots en het goede gevoel in de benen begint langzaam te komen. Nu nog met bagage en meerdere dagen achter elkaar. We zullen het zien in het proefweekend.

Het proefweekend leverde weinig verassingen op. Ook de techniek lijkt in orde. Ik heb mijn voorderailleur nog een beetje bijgesteld, omdat de ketting wat aanliep in een veelgebruikte versnelling. Voor de rest was het nog een goede poetsbeurt en de fietsen zijn er klaar voor.

Om de laatste puntjes op de i te zetten, gaan we met volle bepakking 2 dagen fietsen met 1 overnachting. Dan hebben we ongetwijfeld onze laatste “Oh ja, dat is ook handig om mee te nemen.” en “Dat moeten we zeker niet vergeten” belevingen. Die schrijven we dan op 1 na allemaal op. En ergens rond Koblenz komen we er dan achter dat we er inderdaad iets vergeten zijn te noteren.

We stapten vanochtend in Horst op de Vijverlaan uit onze auto en meteen werden we overvallen door een penetrante geur, zeg maar meur. De chemische processen in de vijver waren blijkbaar niet helemaal in balans. Horst – en ook het nabij gelegen America – ken ik uit mijn Jeugd van Center Parcs het Meerdal. Er was werkelijk niets dat ik nog herkende, maar misschien lette ik toen ook niet echt op de omgeving.

Na wat gezoek naar de route, gingen we echt van start. Hoewel, na 200 meter stonden we alweer stil, omdat Madeleine geconstateerd had dat mijn rechter achtertas nog open stond. Ergens hoop je van de perfecte vriendin dat ze dit soort dingen niet meldt, maar gewoon oplost. Zonder iets te zeggen en zonder te stoppen. Na 200 meter de eerste teleurstelling al te pakken. We gaan goed.

De ‘Zijlstra’ routes worden steeds beter. Geen onverwachte zandwegen, ondoordringbare bossages of oversteekjes over de A2 op plekken waar geen brug of tunnel ligt. Het gaat vooruit. De route werd zelfs zachtjes achter mijn rug geprezen. ‘Mooie route’. De route was in ieder geval afwisselend. Beetje bos, enkele – soms leuke – dorpjes, mooie stukken heide en vooral flink veel HoReCa. In Asten maar eens gecheckt of het wat voorstelt in Brabant, die HoReCa. Prima koffie en lekker koekje. Kun je dus gerust doen hier.

De lunch was weer ouderwets. De laatste paar tochten hebben we steeds in een restaurant gezeten om een heerlijke salade te slachten. Dat is straks richting Wenen niet vol te houden, dus ook nu alvast maar oefenen met brood, kaas, cola en een bankje onder een dennenboom. Een paar vezels minder dan de Carpaccio salade, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door een prachtig uitzicht.

Dan even weer een dingetje dat ons tijdens de lunch opvalt. Veel, vooral wat oudere, stelletjes rijden op dezelfde, veelal elektrische, fiets. Rijdt hij op een Gazelle, dan zij ook. Rijdt zij op een elektrische vouwfiets dan hij ook. In een extreem creatieve uitspatting wil men nog wel eens een ander kleurtje kiezen dan de partner, maar meestal kunnen ze de fietsen ‘s-ochtends alleen uit elkaar houden op basis van de maat.

We fietsen, kijken wat rond en doen wat boodschapjes. Het is beperkt, want ons natuurkampeerterrein van vanavond kent een pizza bakker. Madeleine verklaart rond haf elf ‘s-ochtends dat ze dan al zin heeft in een Pizza Tonno. Deze zullen we later bijschrijven als de zoveelste teleurstelling van de dag. Geen Tonno.

Natuurkampeerterrein Wega in Weert kent een trekkersveldje. Dat hoort ook we een beetje bij een natuurkampeerterrein. Je snap dat ik per letter betaalt krijg, dus dat ik daarom graag gebruik maak van het woord ‘Natuurkampeerterrein’. Het trekkersveldje is – afgezet tegen de omvang van de camping – krap bemeten. Ik hoop dat er niemand snurkt vannacht. En als er dan toch iemand moet snurken, laat het dan mij zijn.