Apeldoorn – Parijs ~ Etappe 2 (Megen – Borkel) [88km]
Zijtaart. Ik verwacht niet dat je direct opveert met een ‘oh ja’. Ik verwacht niet dat je weet wat het is, waar het is of hoe het ooit is gekomen. Het is een niet al te opzichtig plaatsje nabij Veghel met een grote kerk een oude pastorie me vernuftig weggewerkte rolluiken en een WTC Zijtaart met leden die na afloop van de rit meer bier drinken dan dat er ooit in hun bidon heeft gepast. In zijn geheel niet echt noemenswaardig, waar het niet dat de brug vanuit Veghel naar Zijtaart was afgesloten. Het zoeken naar een alternatief en het de omleiding die daarop volgde kostte ons ongeveer 10 kilometer extra. We begrijpen inmiddels waarom de plaats VegHEL heet.
En de dag was nog we zo goed begonnen. We hadden prima geslapen en we hadden een ontbijtje bij de camping geregeld. Best handig zo op zondagochtend. Toch een beetje ‘glamping’ op het natuurkampeerterrein.
Het doel van vandaag was om in Eindhoven aansluiting op de officiële route te krijgen. Tot daar was de route blijkbaar nog wat beperkt, want pas vanaf Eindhoven kun je onbegrensd fietsen naar Parijs. Dat ik een route had gepland die ons zo snel mogelijk in Eindhoven bracht, bleek al snel. Een beetje saai en vrij veel fietspad lang de weg. Maar zeker geen klaagzang. Met een licht briesje tegen en af en toe een faal zonnetje was het uitstekend fietsweer. Niet te warm, niet te koud. Af en toe een vleugje varkensstal of de dieselwalm van een antieke trekker. Het voordeel van dit boerenland is dat het er allerminst druk is. Weinig fietsers of ander verkeer, dus dit was meer het stukje ‘Onbezorgd fietsen naar Parijs’.
Bij Son en Breugel moest Madeleine even op de foto met haar naamplaatje. Eigenlijk had Jort erbij moeten staan voor ‘Son and Breugel’.
Door onze detour in VegHEL was ons lunchschema ook wat in de war geraakt. Van de weeromstuit hadden we in Zijtaart alvast maar koffie met appeltaart gepakt, hoewel dat volgens de eerste wet van Jaap pas mag boven de 100km. Ik ga het hem niet vertellen. In Son en Breugel hebben we pas de lunch in kunnen kopen en die hebben we op de campus van de TU Eindhoven soldaat gemaakt. De campus ligt vlak achter het Centraal Station van Eindhoven, dus zo rond 2 uur hadden we het doel van de dag gehaald. We zijn bij de start.
Al snel bleek dat ze het in Eindhoven wel begrepen hebben. Er loopt in ieder geval Noord-Zuid een snelfietspad de stad in en ook weer uit. Te herkennen aan het rode asfalt en de ‘S’ in de middenstreep. Elk voordeel moet zijn nadeel hebben, dus ook hier. Racefietsers en elektrische fietsen minderen nauwelijks vaart op dit pad, terwijl ze toch gewoon door een drukke stad rijden.
Na Eindhoven bleek ook maar weer eens waarom je beter een route van Paul Benjaminse kan volgen dan een van Marc Zijlstra. Gelijk reden we een oud spoorlijntje op en bracht een mooi natuurgebied ons bijna tot in Borkel. Alleen nog even het dorpje door wat meer horeca heeft dan heel Almere-Buiten om bij de camping te komen.
Camping ‘De Kapel’ is een eenvoudige maar verder uitstekende camping. Geen broodjesservice, geen receptie of supermarktje, maar we rust en ruimte en een douche voor 50 cent.
Apeldoorn – Parijs ~ Etappe 1 (Apeldoorn – Megen) [73km]
“We wachten nog wel een uurtje.” We zouden om tien uur vertrekken, maar Buienradar overtuigt ons het vertrek uit te stellen. Prima keus, want als we daadwerkelijk in Apeldoorn de voordeur achter ons dichtrekken, miezert het nog wat, maar de echte dikke druppels zijn overgewaaid.
Het blijft voor ons altijd speciaal om vanuit huis ergens naartoe te fietsen. Ik vind het moeilijk te beschrijven wat dat precies is, maar het voelt altijd goed.
Het eerste stopje is Ugchelen. Daar leveren we de huissleutel in zoals je dat doet na je wintersport met de sleutel van je chalet. Jaap kijkt met enige verbazing naar mijn outfit. Een helm met een pet eronder een oranje sportbril met een inzetbrilletje een kek regenjack een MTB kortebroek en een paar fietsschoenen met daaroverheen overschoenen. Ik vroeg hem of hij verkering met me wilde, maar dat sloeg hij beleefd af.
Wat is de Veluwe toch mooi. Zelfs als het niet eens zo bijzonder weer is. Wij houden van bossen en die heb je hier voldoende, maar de afwisseling met de heidevelden en af en toe een dorpje maakt het compleet. Wat ook meehelpt is dat het hier glooit. Dat is misschien wat zwaarder fietsen, maar het geeft meer elan aan de omgeving.
“Ik ruik een piekbelaster”, klonk het plots achter mijn rug. En inderdaad, de stikstof gierde door onze neuzen en de ammonia drong diep door in de linker hersenkwab. We zagen bij elke omwenteling van onze pedalen de brandnetels en bramen centimeters groeien door de stikstof emissie. Toch apart dat je die lucht nu direct associeert met klimaatverandering. Vroeger rook het gewoon naar koeienstront.
Onder Ede verlaten we de Veluwe en wisselen de beboste heuvels in voor het rivierenlandschap. Het land van Rijn, Waal en Maas. Voor de afwisseling zeker goed. Dat is ook het mooie van Nederland. Iedere 100 kilometer weer een ander type landschap. Het verassende aan dit deel van Nederland is dat je eigenlijk door wat saai ogend boerenlandschap rijdt en dan opeens kasteeltjes, landhuizen en oude steenfabrieken tegenkomt.
Het is de dag van de drie pontjes. Je kunt natuurlijk een brug in het routeplan gooien, maar pontjes zijn altijd leuker. Zeker omdat de brug van de A50 de meest logische keuze zou zijn.
Op het eerste pontje kwam ik aan de praat met een mountainbiker die geïnteresseerd naar onze fietsen keek. Het is altijd leuk als er iemand geïnteresseerd naar je fiets kijkt. Tenzij hij van plan is hem ‘gratis’ van je over te nemen natuurlijk. Nu zijn onze fietsen al meer dan 10 jaar oud en hebben ze geen van de moderne snufjes waarmee de nieuwe modellen zijn uitgerust. Geen Pinion, geen bandaandrijving en zelfs geen schijfremmen. Toch ziet er blijkbaar indrukwekkend uit als je een fiets volhangt met tassen en er wat modder opspettert.
De blikken die je krijgt wisselen. De een kijkt met een blik van “Mijn hemel, mij niet gezien”, de ander kijkt meer als “Zou ik ook wel willen in plaats van mijn stacaravan in EuroParc”. En soms, maar steeds minder de blik “Ach, wat stoer dat ze zelfs als ze geen geld hebben toch op vakantie gaan.”
Onze landingsplek voor vanavond is Megen. Natuurkampeerterrein de Maasakker om precies te zijn. Een leuk klein campinkje met veel tentjes en trekkers. En dus met uitzicht over de Maasakkers en de toren van Appeltern.
Ons veldje staat vol, maar al onze buren besluiten uit eten te gaan, dus we hebben het rijk voor ons alleen. De campingeigenaar heeft het echt begrepen, want er staan 2 picknickbanken voor ons klaar. We beginnen de vakantie met ons groentepotje van spekjes, uit, paprika, champignons, mais en per ongeluk een beetje lokaal gras, maar dat weet Madeleine niet. We kunnen in een heerlijk avondzonnetje genieten van ons campingvoer. Uiteraard hebben we er weer lauwe cola bij om het weg te spoelen.