Apeldoorn – Parijs ~ Etappe 3 (Borkel – Diest) [69km]
In het Diester Begijnhof ontmoette wij de voormalige tandarts van het plaatsje die druk doende was een randje groen tegenover zijn huis te onderhouden. Hij vroeg waar we vandaan kwamen, maar het was hem allang duidelijk dat het om ‘Hollanders’ ging. Ons antwoord was alsof je er een kwartje ingooide. Met passie en plezier begon hij stukken geschiedenis van zijn Diest naar boven te halen. Over het Begijnhof natuurlijk, maar ook over de graanmarkt waar vroeger zijn praktijk had gezeten. Hij bejubelde de Nederlandse kruisheren die zeer lange tijd het plaatsje bedolven hadden onder hun goedaadigheid en hij noemde Philips Willem die hier als lid van de Oranjes begraven ligt. Nadat hij zich voor de vijf of zesde keer verontschuldigd had voor alle informatie die hij over ons uitstortte, namen we afscheid van de gewezen tandarts. Leuke mensen, die Belgen.
Rond een uur of zeven werden we wakker van het geluid van een bezinebrander die overuren stond te maken. Gisteren was er nog een gezin op de fiets op de camping aangekomen en die gingen er blijkbaar vroeg vandoor. Moet ook wel, want ze wilden aanstaande vrijdag in Parijs zijn. Dat is dan even doortrappen. Wij doen het deze vakantie wat rustiger aan en zetten de wekker op half acht. Meestal halen we dat niet aangezien we heel vroeg gaan slapen en Madeleine wakker wordt van de mijn-rug-wil-niet-meer-op-dit-matje-liggen-wekker.
Het ontbijt is wel eens van hogere kwaliteit geweest. Oud brood met voorverpakte kaas, waarbij niet meer duidelijk is of de verpakking er af is of niet en 2 krentenbollen, weggespoeld met oploskoffie die ik nog over had van vorig jaar. Een beter campinggevoel kun je niet krijgen. Nog voor het gezin met de vele kilometers voor de boeg verlieten we de camping. Op weg naar Diest.
Ik weet niet of het fenomeen nog bestaat, maar als de grenspalen challenge nog in leven is, dan heb ik er weer eentje bij.
Nu wordt mij wel eens verweten dat ik sommige verhalen wat aandik. Jort noemt dat ‘piratenverhalen’. Maar de Limburgers aan de andere kant van de grens kunnen er ook wat van. Zo wordt leuk fietsen over een oud spoorlijntje in een keer een ‘Limburgs Fietsparadijs’. Wel deze Adam en Eva vinden spoorlijntjes vrij snel saai en plukken graag hun appeltje langs wat bochtige landweggetjes of in een mooi bos. Gelukkig had Paul Benjaminse goed op tijd door dat hij niet de hele route in een rechte lijn kon laten lopen en sloegen we rechtsaf een kronkelig landweggetje op.
Het landweggetje werd al snel gevolgd door een bos. Maar zoals zoveel donkere bossen, is dit bos niet zonder gevaar. Als je het fietspad verlaat, kan er op je gejaagd worden. Een snelle plaspauze kan zo catastrofale gevolgen hebben.
Bij Beringen rijden we langs het Mijnmuseum. Leuk en interessant om te bekijken, maar een beetje te veel en te groot om dat op een fietsdag te doen. Dat moet maar een keer als we een lang weekendje Eindhoven doen.
Het is nog relatief vroeg als we het einde van de etappe naderen en we besluiten eerst Diest te veroveren, voordat we onze trekkershut opzoeken. Er is helaas geen camping op befietsbare afstand van Diest maar het Provinciaal Domein verhuurt 2 trekkershutten. Reserveren is in Augustus wel aan te raden.
In Diest gaan we eigenlijk direct voor het Begijnhof. Door Paul Benjaminse beschreven als een van de mooiste en meest authentieke exemplaren van België. En inderdaad, het is een plaatje. Het Begijnhof is wel anders dan die ik ken uit Nederland. Van een hofje mag je hier zeker niet spreken. Met een grote witte kerk in het midden en dan omzoomd met toch wel hoge gebouwen. Een van de gebouwen is uit 1662 en 3 verdiepingen hoog. Dat was in die tijd gewoon een flat.
We gaan straks voor de avondetappe naar de Grote Markt in Diest. Kijken of ik daar het eerste biertje van de vakantie kan scoren.
Apeldoorn – Parijs ~ Etappe 2 (Megen – Borkel) [88km]
Zijtaart. Ik verwacht niet dat je direct opveert met een ‘oh ja’. Ik verwacht niet dat je weet wat het is, waar het is of hoe het ooit is gekomen. Het is een niet al te opzichtig plaatsje nabij Veghel met een grote kerk een oude pastorie me vernuftig weggewerkte rolluiken en een WTC Zijtaart met leden die na afloop van de rit meer bier drinken dan dat er ooit in hun bidon heeft gepast. In zijn geheel niet echt noemenswaardig, waar het niet dat de brug vanuit Veghel naar Zijtaart was afgesloten. Het zoeken naar een alternatief en het de omleiding die daarop volgde kostte ons ongeveer 10 kilometer extra. We begrijpen inmiddels waarom de plaats VegHEL heet.
En de dag was nog we zo goed begonnen. We hadden prima geslapen en we hadden een ontbijtje bij de camping geregeld. Best handig zo op zondagochtend. Toch een beetje ‘glamping’ op het natuurkampeerterrein.
Het doel van vandaag was om in Eindhoven aansluiting op de officiële route te krijgen. Tot daar was de route blijkbaar nog wat beperkt, want pas vanaf Eindhoven kun je onbegrensd fietsen naar Parijs. Dat ik een route had gepland die ons zo snel mogelijk in Eindhoven bracht, bleek al snel. Een beetje saai en vrij veel fietspad lang de weg. Maar zeker geen klaagzang. Met een licht briesje tegen en af en toe een faal zonnetje was het uitstekend fietsweer. Niet te warm, niet te koud. Af en toe een vleugje varkensstal of de dieselwalm van een antieke trekker. Het voordeel van dit boerenland is dat het er allerminst druk is. Weinig fietsers of ander verkeer, dus dit was meer het stukje ‘Onbezorgd fietsen naar Parijs’.
Bij Son en Breugel moest Madeleine even op de foto met haar naamplaatje. Eigenlijk had Jort erbij moeten staan voor ‘Son and Breugel’.
Door onze detour in VegHEL was ons lunchschema ook wat in de war geraakt. Van de weeromstuit hadden we in Zijtaart alvast maar koffie met appeltaart gepakt, hoewel dat volgens de eerste wet van Jaap pas mag boven de 100km. Ik ga het hem niet vertellen. In Son en Breugel hebben we pas de lunch in kunnen kopen en die hebben we op de campus van de TU Eindhoven soldaat gemaakt. De campus ligt vlak achter het Centraal Station van Eindhoven, dus zo rond 2 uur hadden we het doel van de dag gehaald. We zijn bij de start.
Al snel bleek dat ze het in Eindhoven wel begrepen hebben. Er loopt in ieder geval Noord-Zuid een snelfietspad de stad in en ook weer uit. Te herkennen aan het rode asfalt en de ‘S’ in de middenstreep. Elk voordeel moet zijn nadeel hebben, dus ook hier. Racefietsers en elektrische fietsen minderen nauwelijks vaart op dit pad, terwijl ze toch gewoon door een drukke stad rijden.
Na Eindhoven bleek ook maar weer eens waarom je beter een route van Paul Benjaminse kan volgen dan een van Marc Zijlstra. Gelijk reden we een oud spoorlijntje op en bracht een mooi natuurgebied ons bijna tot in Borkel. Alleen nog even het dorpje door wat meer horeca heeft dan heel Almere-Buiten om bij de camping te komen.
Camping ‘De Kapel’ is een eenvoudige maar verder uitstekende camping. Geen broodjesservice, geen receptie of supermarktje, maar we rust en ruimte en een douche voor 50 cent.