Categorie: Nieuws

‘Laut Sprechen’ zei het bordje bij Steinstoss-Stubli. De dame achter de balie was slechthorend, dus hebben we drie keer thee en koffie besteld en uiteindelijk een keer gekregen. Het was weer zo’n uitspanning in niemandsland. Ver van de bewoonde wereld ergens bij een boerderij. Hetgeen doet vermoeden dat de slechthorende dame de boerin was, maar dat is slechts een aanname.

Het heet niet voor niets de Seenroute. We verlaten de Ägerisee en komen langs de Sihlsee, de Zurichsee om te eindigen aan de Obersee. Om het nog leuker te maken zitten we tegenover het plaatsje Lachen op een strandcamping.

Campings – en zeker strandcampings – zijn dankbare onderwerpen. Meestal zijn ze afgevuld met zonderlinge types. Onze overbuurman heeft een fietskar achter zijn fiets waar van alles uitkomt en ingaat. Wijnglazen, en schoenen erin en bijvoorbeeld een BBQ eruit. De campinghorder.

Twee Zwitserse fietsers die we eerde op de dag zijn tegengekomen vind ik in Yogahouding – althans dat denk ik – terug aan de oever van de Obersee. Plots steken ze beide handen in de lucht en beginnen ze rond te draaien. Ik zwaai vrolijk terug en loop verder.

Het meerendeel van de campingbevolking bestaat uit jonge gezinnen. Van een baby van ongeveer 2 maanden tot een jaar of 10. Dat jonge gezinnen beeld wordt twee tenten verder verstoord door een bejaardentent met parkeerplaats voor de rollator.

We staan met onze tent in een vak dat doormiddel van voetbalveldbelijning is afgebakend. Ik ben nog op zoek naar de middenstip. Toch voelen we een drang om binnen de lijntjes te blijven. Maar de schaduw van de boom reikt niet tot in ons doelgebied, dus parkeren we onze stoeltjes maar op de helft van de tegenstander in een 4-4-2 opstelling.

De route van vandaag was weer voornamelijk mooi. In Zwitserland – en eigenlijk in de meeste landen – ontkom je af en toe niet aan een stukje hoofdweg of een industriegebiedje. Vandaag bestond het grootste deel van de route uit alpenweitjes, meren en bossen.

Geklommen moest er wel. Ruim 700 hoogtemeters vandaag. Het begint te wennen, maar het is nog steeds zwaar. Zeker als je stukken van boven de 15% voor je kiezen krijgt.

Ergens komen we ook nog een bordje ’Umleitung bei Schiessbetrieb’ tegen. Nu weten we niet direct wat ’Schiessbetrieb’ is en wanneer dat dan van kracht is. Google biedt ook niet direct uitkomst en we doen de aanname dat het van het woord ’Schiessen’ komt. We horen niks, maar misschien schieten ze op konijnen met een geluiddemper. We zien een jongeman op een racefiets uit de richting komen waar wij naartoe moeten. Zo te zien zitten er geen kogelgaten in hem, dus we wagen het erop.

Bij Einsiedeln rijden we pardoes tegen het gelijknamige klooster aan. Het is een megalomaan gebouw dat door dezelfde architect lijkt ontworpen als het voormalig paleis van Ceaușescu. Niet bijzonder fraai, wel indrukwekkend.

Ook indrukwekkend is de 90 meter schans die we even voor het klooster tegen zijn gekomen. In Einsiedeln houden ze blijkbaar van grote constructies. We hebben van onze lunch genoten terwijl ze met een soort buiksleetjes van de landingsstrook af roetsten. We besloten dat dit een typisch Zwitsers bedrijfsuitje moest zijn. Gezellig voor al je collega’s op de landingsbaan van een 90 meter schans je sleetje met 70 kilometer per uur crashen.

Uiteindelijk rond de avondkoffie toch maar even bij de Obersee gaan kijken. Met een ondergaand zonnetje ziet zelfs het weerwater er nog aantrekkelijk uit, maar de Obersee mag er best zijn.

De tent is kletsnat. Niet heel verwonderlijk als je bedenkt dat we hem in de stromende regen hebben opgebroken. Gelukkig zijn we redelijk bijtijds op de camping in Unteraägeri en is het droog met een vleugje zon.

Vanochtend ontbrak de zon volledig. Gisteravond en vannacht had het al wat geregend, maar bij het opstaan was het nog droog. Tegen een uur of half acht barste het echt los. In de stromende regen heb ik ons bestelde ‘Holzofenbrod’ gehaald en die hebben we noodgedwongen in de tent moeten opeten. Ik denk at we volgend jaar nog stukjes ’Holz’ of ’Brod’ zullen tegenkomen in de tent.

Toen we wegreden regende het nog, maar het klaarde vrij snel daarna op. De regenjasjes konden uit. Wel prettig was de temperatuur. Zeker 10 graden minder dan gisteren en bewolkt met af en toe een klein straaltje zon. Prima fietsweer.

De etappe van vandaag was niet lang, had een makkelijke aanloop en – zo bleek – een niet al te moeilijke slotklim. Weliswaar moest er wel weer over gravel geklommen worden, maar minder steil dan gisteren. In totaal hebben we ook minder hoogtemeters overwonnen dan gisteren.

Tot aan Zug mag je de route landschappelijk gezien snel vergeten. Luczern is een mooie afleiding. Een leuke, hippe stad met wat traditionele gebouwen zoals de Kapellbrücke. De voorsteden van Luzern zijn zoals de meeste voorsteden. Huizen, flatgebouwen en af en toe wat bedrijvigheid.

Vanaf Zug wordt het interessanter. Als je bij Baar de bossen induikt, ga je omhoog langs een riviertje met allemaal kunstmatige watervallen. Niet super spectaculair, maar prima om fietsen en te genieten van de natuur. De route houdt wat abrupt op bij een ‘Umleitung’. Via een korte klim van 28% kom je op de hoofdweg en die volg je eigenlijk tot Unterägeri.

We staan wederom op een TCS camping aan een meer. En Zwitsers blinken in naamgeving niet uit in creativiteit, dus dit meer heet gewoon de Ägerisee. Hij ligt eigenlijk meer tegen Unterägeri aan, dus had hij beter de Unterägerisee kunnen heten, maar dat vonden ze waarschijnlijk in Obenägeri niet zo’n goed idee. En je weet hoe dat gaat in gemeentepolitiek.

Opvallend is dat deze camping de eerste is die niet aan brandschoon sanitair doet. Het zijn misschien wat rare praatjes in een blogje, maar ik moet zeggen dat de Zwitsers hun ’schoonmaak’ wel op orde hebben. Als het maar met iets chemisch kan, dan ben je bij de Zwitsers aan het goede adres. Op deze sterrencamping is het sanitair toe aan vervanging en ruikt het er – in ieder geval bij de mannen – alsof je aan een camping aan de Franse Zuidkust staat.

Ik moet het ook nog even hebben over ons Cola Zero gebruik. Ik denk dat het de investering waard is om een klein leuk Coca Cola wagentje achter ons aan te laten rijden, die ons dan kan voorzien van de liters en liters Zero die we blijkbaar nodig hebben. Het kan nooit gezond zijn. We proberen af en toe wel wat anders uit, maar dat is ook niet altijd een succes. Bitter Lemon bestaat hier, maar is een soort van Champagne onder de frisdrank, want alleen in speciale kleine flesjes verkrijgbaar. Champagne koop je ook niet ’en vrac’.

Dan maar aan de Apfelschorle. Die is best weg te krijgen als ie maar koud is. En dat blijft geen enkel frisdrankje momenteel buiten de koelkast. Dus wordt het al snel lauwe Apfelschorle. Als je dat spul in een glas giet, ziet het er al uit alsof je je ochtendplasje gaat inleveren, maar als het dan ook nog lauw is dan smaakt het ook een beetje zo.

Vorig jaar dronk ik nog wel eens een biertje. Dit jaar heb ik dat een keer gedaan en dat is slecht bevallen. Te warm. Bij deze temperaturen valt alcohol slecht en heb je van een flesje Lager nog uren spijt. Daarnaast is Zwitserland geen België. De Belgen hebben geen echte bergen en de Zwitsers hebben geen echt bier. Radlers, Weizen, Lagers en Märzen. Niet slecht, maar ook niet bijzonder.

En wat zullen we vandaag weer eens eten. Voor de tweede keer macaroni of voor de derde keer een groentepotje. Van mij mag het elke dag pizza zijn, maar Madeleine vind een beetje variatie toch wel fijn. Aardappelblokjes zoals die van Cella Vita doen ze hier niet aan. Rösti natuurlijk wel, maar dat is ingevroren en wordt een dikke klont in je pannetje of je moet er een half Campinggaz flesje op leeg stoken. Dan maar alleen sperziebonen, een Spinazie Schnitzel en aardappelsalade voor de koolhydraten. Het wordt even een avondje doorbijten, maar ik heb gezien dat er in Rapperswil weer een pizzeria zit.

Alle slakken komen boven. Na een paar honderd meter op de beloofde Brunigpass kwamen we een vijftal lotgenoten tegen. Allemaal fietsers zonder ondersteuning. Een stel die onder begeleiding van een gids reed en een moeder en dochter die een moeder en dochter ding aan het doen waren, waarbij de dochter duidelijk was gekomen met het idee om te gaan fietsen. We hebben min of meer met elkaar de pass bedwongen. De gids en de man van het stel gingen te hard voor mij. Uiteraard kwam dat doordat zij nog niet de helft van de bepakking bij zich hadden als ik. De dochter kon ook sneller. De moeder leed in stilte. De vrouw van het stel en Madeleine hadden elkaar gevonden bij het klimmen en zichzelf de bijnaam ’escargot’ gegeven. Slakken komen altijd boven. En dat klopt.

Al dagen horen we dat we over de Brunigpass moeten. Of eigenlijk als je hem beklimt vanaf het westen, de Hasliberg. De hoogte van ruim 1.000 meter is niet indrukwekkend, zeker niet in Zwitserland. Dus hadden we ons geen grote zorgen gemaakt over dit klimmetje. Een klimprofiel op internet maakte het helemaal mooi. Acht kilometer klimmen tegen de 5% gemiddeld. Het zal kloppen als je de hoofdweg neemt, maar de Seeenroute gaat niet over de hoofdweg, maar over een bospaadje. En dan is het vier kilometer klimmen tegen 9% gemiddeld, waarvan de eerste 2 kilometer gravel. 9% op gravel vind ik niet echt leuk. Na een kilometer of 2 werd het een soort asfalt en dan is hetzelfde percentage in een keer prima te doen.

In de afdaling ging het fout. Ik miste een bordje en schoot verder naar beneden over de hoofdweg. Anderhalve kilometer was ik het gepiep van mijn Wahoo zat en besloot toch de route even te checken. We besloten toch maar terug te rijden, ondanks dat het klimmen betekende. In de klim kwamen we de gids en het stel tegen, die blijkbaar bewust de hoofdweg hadden gekozen.

De originele route 9 ging over een prachtig bospad naar beneden en we begrepen maar niet waarom de anderen de drukke hoofdweg verkozen voor dit prachtige pad. Helemaal niet toen we ook nog tegen een uitspanning aanreden waar ze koude Cola en Zwitserse Spa rood verkochten. Onbegrijpelijk, totdat we na de Cola stop de rest van de afdaling gingen doen. Een steil gravelpad naar beneden. Op brede banden redelijk te doen, maar met wat dunnere racefietsbandjes zou dat lopen betekenen.

Alle wegen kwamen weer samen in Lungern. Eerst bij supermarkt VOLG de moeder en dochter en later langs de Lungernersee (hoe origineel) de gids en het stel. Wij hielden pauze aan de azuurblauwe Lungernersee met de net bij de VOLG aangeschafte artikelen.

De Lungernersee en de Sarnersee lijken naast elkaar te liggen. Maar de kaart verklapt niet direct dat er 200 hoogtemeters tussen zitten. Voor ons een mooie afdaling, voor tegenliggers een 12% beklimming. Bovenaan kwamen we wat jongens tegen die even aan het recupereren waren. Halverwege de klim kwamen we 2 wandelaars tegen met een fiets aan de hand. Hoe gek het ook klinkt, maar wandelen met een bepakte fiets is zwaarder dan fietsen met die fiets.

Na deze afdaling zaten de hoogtemeters er wel zo’n beetje op. Nog een beetje glooien, maar niks extreems meer. Wel overspoelde de warmte ons en dit keer had Madeleine het er lastig mee. Gisteren had ik het. Het was klef warm iets boven de 30 graden. Zweten zonder inspanning.

Gelukkig hadden we in Horw weer een camping aan een meer. En niet zomaar een meer, maar de Vierwaldstättersee. Een See die meer bekend is dan mooi. In ieder geval niet in de buurt van Luzern. Erg stedelijk met aan de oever wegconstructies boven elkaar om het autoverkeer de ruimte te bieden.

De camping in Horw is een TCS camping. TCS is de Zwitserse variant van een ANWB camping. We kregen ook 10% korting met ons camping carnet. Niet dat dit echt het verschil maakte, want het is met 10% korting nog steeds verreweg de duurste camping die we tot op heden gehad hebben.

Verrassend genoeg staat de camping vol met Nederlanders. Misschien is het TCS kenmerk van de camping een reden, misschien omdat de camping een aantrekkelijke doorreis ligging heeft als je door wilt naar Italië. Maar waarom zou je dat willen. Het is hier ook mooi en ze hebben hier ook prima pizza’s.

Er hangen donkere wolken boven de avond. In de verte horen we onweer, maar het lijkt niet naar de camping te komen. Rond kwart voor tien begint het wel te regenen. Reden om de slechtweervoorziening uit te proberen. En die is TCS waardig. Alleen geen keuken.

We hopen dat het morgen een beetje koeler wordt. De voorspelling is ongeveer 10 graden minder dan vandaag. Prima zou dat zijn.